«ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι και η Ελλάδα για την οικουμένη». Γκαίτε.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Κ. Π. Καβάφης-Ιθάκη
Παιδιά του σκότους παρουσιάζουν την παγκοσμίως αποδεκτή κοιτίδα, το φως του πολιτισμού, την χώρα του φωτός, σαν χώρα του σκότους!
Και ο κατάπτυστος, τίτλος
«Αρχαία Ελλάδα: τα χρονικά του σκότους»: Μια νέα σειρά ντοκιμαντέρ φωτίζει τη σκοτεινή πλευρά των αρχαίων Ελλήνων
χωρίς κανέναν ενδοιασμό, παρουσιάζεται τώρα στο ελλαδικό κοινό… Αλλά όσο και αν προσπαθείτε να κόψετε το άνθος του πολιτισμού, το άρωμα του δεν κόβεται.
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
τα χρονικά του σκότους Επεισόδιο 3: Το «Σκλάβοι και Δημοκράτες» αποκαλύπτει το σκοτεινό παράδοξο της αθηναϊκής δημοκρατίας που χτίστηκε πάνω στην εργασία των σκλάβων. Το επεισόδιο παρουσιάζει τα ορυχεία αργύρου του Λαυρίου, όπου πολλοί σκλάβοι ζούσαν και πέθαιναν στο σκοτάδι.
Η αλήθεια είναι ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν σκλάβους, αλλά εργάτες, στην ελληνική αρχαιότητα, δούλος σήμαινε υπηρέτης, ακόλουθος, και ο όρος συνδέεται με τη “δουλεία” και το ρήμα “δουλεύω”-η λέξη σκλάβος είναι μεταγενέστερη λέξη (1) απο την ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όταν οι εξουσιαστές έκαναν τους εργάτες, αιχμαλώτους, νομικά αντικείμενα (res)*.
Στο Β’ βιβλίο των Πολιτικών έως και στο Θ’ βιβλίο των Ηθικών Νικομαχειών τονίζει ο Αριστοτέλης ότι αναγνωρίζεται ο ανθρώπινος χαρακτήρας και η δυνατότητα σχέσεων πειθούς και φιλίας μεταξύ του δούλου και του κυρίου του σπιτιού.
(1) Η λέξη σκλαβιά που χρησιμοποιείται συχνά ως συνώνυμο, όπως και οι λέξεις για τη δουλεία σε άλλες γλώσσες, π.χ. slavery, enslavage και Sklaverei, προήλθαν από τη βυζαντινή λέξη Σκλαβηνός<Σλαβηνός<Σλάβος<Σλαύος. Πιθανόν σύμφωνα με πολλούς ειδικούς, οι Βυζαντινοί (ψάξτε την καταγωγή των 
βυζαντινών αυτοκρατόρων, επισήμως Σλάβοι) να έδωσαν σε ορισμένες εθνότητες τον χαρακτηρισμό Σλάβοι, επειδή τα ονόματά τους είχαν συνήθως την κατάληξη –σλαβ (π.χ. Στανισλάβ). Στη συνέχεια, η λέξη «σκλαβηνός» και «σκλάβος» πιθανολογείται ότι έγινε συνώνυμο του δούλου (μια λάθος διατύπωση του ιερού θεσμού δούλος στην αρχαία ελλάδα με το σκλάβος).
*Στο ρωμαϊκό δίκαιο, οι δούλοι θεωρούνταν περιουσία (res) που ανήκε στους κυρίους τους και όχι νομικά ως ίδια πρόσωπα. Αυτό σήμαινε ότι οι δούλοι θεωρούνταν περιουσία και μπορούσαν να αντιμετωπιστούν αυθαίρετα, να πωληθούν ή να τιμωρηθούν. Ο τραυματισμός ή ο θάνατος ενός σκλάβου αντιμετωπίζονταν νομικά ως υλική ζημιά και τιμωρούνταν με αποζημίωση βάσει της αγοραίας αξίας του σκλάβου.
Προσέξτε καλά, παιδιά του σκότους, μόλις ανοίξατε το κουτί της Πανδώρας…