Yπάρχει μια τάση μας είπε ο κος Χαραλαμπίδης να παρουσιάζεται πλέον ο Πυθαγόρας με γυμνό το κεφάλι του διότι ορισμένοι θεωρούν ότι φορεί λέει ένα τουρμπάνι και τον έχουμε κάνει ανατολίτη. Μάλιστα του έχουν φτιάξει και ωραιότατο άγαλμα χωρίς “τουρμπάνι”.
Ο Πυθαγόρας δεν φορεί τουρμπάνι, φορεί εκείνο που φορούσαν οι μύστες. Υστερότερα άλλαξε η φόρμα του και έγινε κάτι πιό ανάλαφρο σαν μια κορδέλλα ακριβώς η ίδια με του Ηνίοχου (όπως εκείνου που διαφεντεύει τα δύο άλογα της ψυχής μας) ή ακόμα κάτι όπως αυτό που φορά ο Μέγας Αλέξανδρος. Ποιός μπορεί να διανοηθεί ένα μεμυημένο όπως πολλοί αθλητές ή ακόμα και στρατηγοί να φορεί στο κεφάλι του ένα σεντόνι ολόκληρο τυλιγμένο, είναι κάπως δύσκολο.
Η κορδέλα, το τάχα μου τουρμπάνι, το δέσιμο της κεφαλής του Μεγάλου Αλεξάνδρου δηλούν ότι είχαν περάσει τα Μεγάλα Μυστήρια και ότι είχαν βγεί νικητές και σόφρωνες. Κάπου σε ένα σημείο αυτή η κορδέλλα ή αυτό το τουρμπάνι είναι στρεβλή και μπλεγμένη ούτως ώστε να σχηματίζει ένα κύκλο που δεν χαλά αυτό που σήμερα ονομάζουν η κορδέλλα Moebius που τάχα μου ανακαλύφθηκε πρίν καμμιά εκατονταετηρίδα!!!!
Αυτή η κορδέλλα όταν κοπεί κατά μήκος της αντί να χωρίσει γίνεται πιό μεγάλη και όταν ξανακοπεί γίνεται όπως μια αλυσίδα το σύμβολο της αιωνιότητας και έτσι μπορεί να κόβεται και να συνεχίζει ως το άπειρο χωρίς να ξεχωρίσει. Αυτό ήταν το σύμβολο της μύησης ότι ο μεμυημένος αντιλαμβανόταν την απειροσύνη του κόσμου και την δυνατότητα του πανταχού παρών που είναι η διάσταση των αιθερικών καταστάσεων.
Αφήστε το “τουρμπάνι” του φτωχού μας Πυθαγόρα στην θέση του. Άλλοι το μιμήθηκαν και το φορούν σήμερα χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει ο Πυθαγόρας ήξερε την σημασία του και την έννοια του. Ως απόδειξη του ότι ήξερε τι είναι ο πραγματικός κόσμος είχε μάλιστα πει το περίφημο που το είχαμε βρει και πάνω στην ασπίδα ενός μαχητή :
Εγών ήν πρόβροτος, ος δ’ότε ούκ ην, φάσκων ως τις εήν, ούτις ενή οτ’ εήν
Εγώ έζησα και πέθανα και άλλες φορές πριν από την ζωή αυτή, και όταν ήμουν πεθαμένος η ψυχή μου λειτουργούσε σαν να ήμουν ζωντανός και όταν ήμουν ζωντανός η ψυχή μου λειτουργούσε σαν να ήμουν πεθαμένος. ] Andreiani Nicolaou Fourcault
………………………………………………………………………………………………….