[ στην περιοχή αυτή που στα χρόνια της φασιστικής κατοχής λειτουργούσε το αεροδρόμιο των ανταρτών προσγειώθηκε στις 28-7-44 το αεροπλάνο με τη στρατιωτική αποστολή της Ε.Σ.Σ.Δ. στην Ελληνική Εθνική Αντίσταση»
“Τοποθετήθηκε στις 5 Μάη 1985 με την ευκαιρία των 40 χρόνων της νίκης κατά του φασισμού ]
ΑΛΦΕΙΟΣ : 25 Νοεμβρίου. Ημέρα Πανελλαδικού Εορτασμού της Εθνικής Αντίστασης. Καθιερώθηκε επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το 1982 (νόμος 1582/82) και γιορτάζεται κάθε χρόνο.
Θέλεις από “τύψεις” , θέλεις από πιέσεις πολλών αριστερών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, θέλεις με στόχο την απορρόφηση ψήφων από το ΚΚΕ, γεγονός είναι ότι πέρασαν 37 ολόκληρα χρόνια για να “αναγνωρίσει” το ελληνικό κράτος, ότι υπήρξε Ελληνική Εθνική Αντίσταση εναντίον της ναζιστικής γερμανικής κατοχής !! Και 40 χρόνια για να στηθεί ένα μνημείο που να θυμίζει, ότι εντός της κατακτημένης Ελλάδας κατασκευάστηκε και λειτούργησε, το μοναδικό ίσως, μυστικό αεροδρόμιο !!
Οι μνήμες, τότε, ήταν ακόμη νωπές, όπως και τα πάθη και μίση ανάμεσα στους Έλληνες, αφού με το τέλος του Β’ Π.Π. , προκλήθηκε από τους αγγλοσάξονες και με όργανο τον πατέρα του Γεώργιο (Σταυρόπουλο) Παπανδρέου, πρωθυπουργό το 1944 …
Διαβάστε την κατάπτυστη ομολογία του για το πως με ύπουλες και προδοτικές ενέργειες κατάφερε να διαλύσει ό,τι είχε απομείνει από τα ερείπια της Ελλάδας … εδώ
Πάρτε μια ιδέα της πονηρής αλεπούς στο μικρό απόσπασμα από το κατάπτυστο γράμμα του στην εφημερίδα «Η Καθημερινή» την 1/3/48 …
[ «Φίλε κ. Διευθυντά,
(…) Και ερχόμεθα εις τον ιδικόν μας Δεκέμβριον. Γράφετε: “Ο Υψιστος μάς έκαμε δώρον την Επανάστασιν και τα Δεκεμβριανά. Διότι τι θα συνέβαινε αν δεν εγίνοντο; Διά να μη γίνουν ήμεθα τότε εις κάθε υποχώρησιν έτοιμοι, θα εδίδαμεν εις τους Κομμουνιστάς και ένα και δύο υπουργεία, ακόμα και πέντε. Σιγά σιγά θα τους παραδίδαμεν – για να μη γίνει Επανάστασις – και την Διοίκησιν και τον Στόλον και τον Στρατόν. Θα τους τα εδίδαμεν όλα”.
Η διαφωνία μου είναι απόλυτος. Όχι ότι δεν υπήρξε “δώρον του Υψίστου” ο Δεκέμβρης… Αλλά ότι “θα τους τα εδίναμε όλα…”. Διότι συνέβαινεν ακριβώς το αντίθετον: “Τους τα επαίρναμε όλα…”. Και διότι επεμείναμεν, απεφάσισαν την Στάσιν…
… Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος ημπορεί να θεωρηθή “δώρον του Υψίστου”. Αλλά, διά να ύπαρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπε προηγουμένως να είχωμεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνον με την συμμετοχήν και του ΚΚΕ εις την κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον. Και διά να ευρεθούν εδώ οι Βρετανοί, οι οποίοι ήσαν απαραίτητοι διά την Νίκην, έπρεπε προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνον της Καζέρτας. Και διά να μη γίνη η Στάσις – “το δώρον του Υψίστου” – έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχειρήση την Στάσιν, υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι ωδήγουν εις την συντριβήν του. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια.
Μετ’ εξαίρετου τιμής
Γ. Παπανδρέου 1/3/48».]
Σχετικά, είχε προηγηθεί ένα ιστορικής σημασίας γεγονός. Η συμφωνία της Πλάκας – Μυρόφυλλου ή συμφωνία Μυρόφυλλου – Πλάκας ήταν η ειρηνευτική συμφωνία που υπογράφηκε μεταξύ των δύο κυριοτέρων ελληνικών και ταυτόχρονα αντιμαχομένων αντιστασιακών οργανώσεων, των ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, αλλά και της άλλης αντιστασιακής οργάνωσης ΕΚΚΑ, καθώς και την παρουσία μελών της συμμαχικής στρατιωτικής αποστολής στην Ελλάδα, που εκπροσωπούσαν το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής καθώς και την ελληνική Στρατιωτική Διοίκηση του Καΐρου, στις 29 Φεβρουαρίου του 1944, την περίοδο που η Ελλάδα βρισκόταν ακόμη υπό γερμανο-βουλγαρική κατοχή, στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πραγματικότητα, αυτή η προσπάθεια ένωσης των Ελλήνων, δεν άρεσε καθόλου στους αγγλοσάξονες και τα υποχείρια τους …
Διαβάζουμε πάλι εδώ , ένα άλλο γεγονός που ακολούθησε : [ … Στο διάστημα 17 έως 20 Μάη 1944 συνήλθε στη Βηρυτό σύσκεψη των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων και εθνικοαπελευθερωτικών οργανώσεων, που έμεινε στην ιστορία ως «Συνέδριο του Λιβάνου». Στο συνέδριο συμμετείχαν το ΕΑΜ και η ΠΕΕΑ, που είχε στα χέρια της πραγματική εξουσία κι από την άλλη ήταν η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου που δεν είχε κανένα στήριγμα στην Ελλάδα και το λαό της. Ήταν κυβέρνηση που είχε συγκροτηθεί στη Μέση Ανατολή, από τα τμήματα της άρχουσας τάξης που είχαν μεταβεί στην περιοχή μετά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα εγκαταλείποντας το λαό. Βεβαίως, συμμετείχαν και ο ΕΔΕΣ και η ΕΚΚΑ, επίσης χωρίς σημαντικό λαϊκό έρεισμα στην Ελλάδα… ]
[ … Στο συνέδριο έγιναν φανερές οι επιδιώξεις της άρχουσας τάξης. Ο Γ. Παπανδρέου ανέφερε τα εξής: «Κόλασις είναι σήμερον η κατάστασις της Πατρίδος μας… Σφάζουν οι Γερμανοί. Σφάζουν τα Τάγματα Ασφαλείας. Σφάζουν και οι Αντάρται. Σφάζουν και καίουν… Η ευθύνη του ΕΑΜ είναι ότι δεν απέβλεψε μόνον εις τον απελευθερωτικόν αγώνα, αλλά ηθέλησε να προετοιμάση την μεταπολεμικήν δυναμικήν του επικράτησιν… Με την τρομοκρατικήν αυτήν δράσιν του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ εδημιουργήθη δυστυχώς το ψυχολογικόν κλίμα, το οποίον επέτρεψεν εις τους Γερμανούς να επιτύχουν εις το τρίτον έτος της δουλείας ό,τι δεν είχαν κατορθώσει κατά τα δύο πρώτα έτη – την κατασκευήν των Ταγμάτων Ασφαλείας…». Έτσι εξίσωνε το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ με τους κατακτητές και τους ταγματασφαλίτες.
Η λύση που πρότεινε ο Παπανδρέου, για να εκλείψουν όσα περιέγραφε και για να επιτευχθεί η περιβόητη εθνική ενότητα, ήταν να διαλυθεί ο ΕΛΑΣ… ]
Στην πραγματικότητα, οι ταγματασφαλίτες και οι ναζί Γερμανοί έσφαζαν Έλληνες και οι αντάρτες του ΕΑΜ έσφαζαν τους προδότες, τους μαυραγορίτες και τους συνεργάτες των ναζί Γερμανών !! Αλλά ο Παπανδρέου, έχοντας κατά νου τον στόχο να εκτελέσει τις εντολές των αγγλοσαξόνων, πέταξε τη ρετσινιά περί “τρομοκρατικής δράσης” του ΕΑΜ !!
Τον Οκτώβριο 1944 … οι Γερμανοί Ναζί με την συνεργασία Ελλήνων προδοτών ανατινάζουν τον ισθμό της Κορίνθου. , αλλά γι’ αυτή την προδοτική τρομοκρατική συνέργεια των ταγματασφαλιτών, δεν έβγαλε άχνα ούτε αυτός, ούτε κανείς από αυτούς που κυβέρνησαν …
…………………………..
Το αεροδρόμιο της Ελληνικής Εθνικής Αντίστασης.
Γράφει ο Άγγελος Ζαχαρόπουλος στην εφημερίδα Ελευθερία
Όλη η Ελλάδα έχει ακούσει για την πανέμορφη ορεινή λίμνη Πλαστήρα. Οι περισσότεροι Έλληνες την έχουν επισκεφτεί και οι υπόλοιποι ονειρεύονται να τη δουν. Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι κάτω από τα νερά της λίμνης αναπαύεται το ιστορικό αεροδρόμιο της αντίστασης; Ασφαλώς όχι πολλοί. Ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που γνωρίζουν πόσο κρίσιμο ρόλο έπαιξε αυτό το αεροδρόμιο στη μετακατοχική πορεία της χώρας μας.
Πρόκειται για το αεροδρόμιο στο οποίο οι σύμμαχοι έριχναν εφόδια για τους αντάρτες και στο οποίο προσγειωνόντουσαν συμμαχικά αεροπλάνα για να μεταφέρουν συμμάχους και Εαμικά στελέχη από και προς το Κάιρο για συναντήσεις με την εκεί εξόριστη ελληνική κυβέρνηση. Αυτό το συνεχές πήγαινε – έλα είχε ως αποτέλεσμα τη σύναψη της ιστορικής συμφωνίας του Λιβάνου και τον σχηματισμό της κυβέρνησης εθνικής ενότητας με συμμετοχή έξι μελών του ΕΑΜ – ΚΚΕ. Υπήρξε η μοναδική ελληνική κυβέρνηση με συμμετοχή κομμουνιστών. Η κυβέρνηση αυτή εγκαταστάθηκε ειρηνικά στην Αθήνα μετά την αποχώρηση των Γερμανών.
Από το ίδιο αεροδρόμιο απογειώθηκε το αεροπλάνο που μετέφερε τον στρατηγό Σαράφη, αρχηγό του ΕΛΑΣ, στην Καζέρτα της Ιταλίας. Να σημειωθεί ότι ο Σαράφης έμεινε τότε στη γενέτειρά μου Καστανιά όπου ήταν η έδρα του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ και της ηγεσίας του ΚΚΕ. Τις νύχτες ακούγαμε συχνά τον βόμβο των αεροπλάνων που πηγαινοέρχονταν. Στην Καζέρτα είχε φθάσει και ο στρατηγός Ζέρβας, αρχηγός του ΕΔΕΣ. Εκεί οι δύο στρατηγοί υπέγραψαν την ιστορική συμφωνία της Καζέρτας με την οποία οι δύο αντιστασιακοί στρατοί είχαν υπαχθεί υπό τον Άγγλο στρατηγό Σκόμπι.
Οι συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας δεν προέκυψαν χωρίς δυσκολίες, πολλές φορές σχεδόν ανυπέρβλητες. Θα χρειασθούν πολλές σελίδες για να περιγραφούν οι δισταγμοί, οι εσωτερικές διενέξεις και στις δύο πλευρές, οι παλινωδίες. Οι σκληροπυρηνικοί του ΚΚΕ δεν είχαν καμία όρεξη να μπουν στο μαντρί του Γεωργίου Παπανδρέου. Για να ενημερωθεί κάποιος εκτενέστερα γι’ αυτό το θέμα, θα χρειασθεί να διαβάσει δύο πολυσέλιδα κείμενα: το «Ημερολόγιο της κατοχής» του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, ο οποίος έζησε τα γεγονότα από πλευράς κυβέρνησης του Καϊρου και το βιβλίο «Σύντομη ιστορία της εθνικής αντίστασης» του Σόλωνος Γρηγοριάδη από πλευράς ΕΑΜ – ΚΚΕ, ο οποίος ήταν κοντά στο Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ και στην ηγεσία του ΚΚΕ. Θα χρειασθούν επίσης πολλές σελίδες για να περιγραφεί η θλίψη και η οργή στους κόλπους του ΚΚΕ γιατί έγιναν τελικά δεκτές αυτές οι συμφωνίες.
Όσα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ έγραψαν σχετικά με τις συμφωνίες Λιβάνου και Καζέρτας εκφράζουν πίκρα και απογοήτευση επειδή θεωρούν ότι αυτές οι συμφωνίες οδήγησαν στο θάνατο του ονείρου για την κατάληψη της εξουσίας μετά την απελευθέρωση. Χαρακτηριστικός ο τίτλος του βιβλίου του Θ. Χατζή, μέλους του πολιτικού γραφείου του ΚΚΕ: «Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε». Δεν έχουν άδικο. Πράγματι οι δύο συμφωνίες νομιμοποίησαν την επέμβαση των Άγγλων, ύστερα από αίτηση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου για την αντιμετώπιση της στάσης του υπό αγγλική διοίκηση ΕΛΑΣ εν καιρώ πολέμου. Έτσι, η κυβέρνηση, με τη βοήθεια και της ελληνικής ταξιαρχίας του Ρίμινι που ήρθε από την Ιταλία, καθώς και του ιερού λόχου, αντιμετώπισε επιτυχώς τη στάση. Να σημειωθεί ότι, παρά τη νομιμότητα της επέμβασης των Άγγλων, ο Τσώρτσιλ δέχτηκε δριμύτατη κριτική στη Βουλή των Κοινοτήτων και από τα έντυπα των ΗΠΑ.
Τι θα γινόταν αν δεν υπήρχαν οι δύο συμφωνίες; Απλούστατα, το πανίσχυρο τότε, ΚΚΕ, με τον οπλισμένο βραχίονα ΕΛΑΣ, μόνιμο και εφεδρικό, θα είχε καταλάβει την εξουσία, χωρίς πρόβλημα. Ο θύλακας ΕΔΕΣ στην Ήπειρο θα είχε εύκολα εξουδετερωθεί. Και τι θα έκαναν οι Άγγλοι; Με ποια δικαιολογία θα έκαναν απόβαση στην Ελλάδα για να ρίξουν το καθεστώς; Θα έπρεπε εξάλλου να διαθέσουν σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις σε περίοδο που ο πόλεμος εμαίνετο στο δυτικό μέτωπο και μάλιστα σε μία κρίσιμη φάση με τη μεγάλη γερμανική επίθεση στις Αρδέννες του Βελγίου που λίγο έλλειψε να ανατρέψει τους Αγγλοαμερικανούς.
Έτσι, δεν θα είχε χαθεί «η νικηφόρα επανάσταση» που αναφέρει στο βιβλίο του ο Θ. Χατζής και η Ελλάδα θα περνούσε τη μεγάλη περιπέτεια, για 45 χρόνια, την οποία πέρασαν τόσες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης και των Βαλκανίων.
Πρόκειται για μία περίοδο εξαιρετικά πυκνή σε γεγονότα που συνέβησαν γύρω από το αεροδρόμιο της αντίστασης, σε στενή σχέση μαζί του.
Προσωπικά, είμαι πεπεισμένος ότι, εάν δεν υπήρχε το αεροδρόμιο, δεν θα υπήρχαν και οι δύο συμφωνίες που διαμόρφωσαν την πορεία της χώρας, για πολλές δεκαετίες. Τώρα, το αεροδρόμιο της αντίστασης αναπαύεται κάτω από τα νερά της λίμνης Πλαστήρα. Τα αιωνόβια έλατα που καθρεπτίζονται στα καθαρά νερά της, έχουν τόσα να διηγηθούν από όσα είδαν και άκουσαν στην περίοδο 1943 – 1944.
…
………………………………………………………………………………………………………