ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΛΗΣΤΕΙΑΣ.
…………………………………………………………………………………………………….
ΣΧΟΛΙΟ ΑΛΦΕΙΟΥ: ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΟΛΑ ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΠΟΥ ΣΥΣΣΩΡΕΥΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΡΩΜΗ-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ!!! ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΣΤΟ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ… ΔΗΩΣΑΝ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΑΝ ΕΚΕΙ… ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΒΕΒΑΙΩΣ ΟΙ ΔΥΤΙΚΟΙ ΤΑ ΠΗΡΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥΣ… ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ !!!
“Αλλ’ όχι διότι ο Κωνσταντίνος εν τη εξαιρέτω αυτού συνέσει επιφέρει’ ”
“Δια των νέων άρα τούτων νόμων, ο Κωνσταντίνος ουδέν άλλο έπραξεν ή να κυρώση την παρ’αυτού ανέκαθεν καθιερωθείσαν ανεξιθρησκείαν, πεπειθώς, ως έλεγεν, ότι αυτή και μόνη αρκεί να επιφέρη εν ειρήνη τον θρίαμβον της αληθείας.
Και όμως η ειδωλολατρεία ήρχισεν έκτοτε να πάσχη συμφοράς, αίτινες,οσημέραι αυξάνουσαι, έμελλον προιόντος του χρόνου, επί των διαδόχων του Κωνσταντίνου, να καταντήσωσιν εις επίσημον κατ’αυτής διωγμόν. Ναι μεν επί του Κωνσταντίνου αυτού διωγμός τοιούτος δεν εγένετο’ πάντα όσα μεταγενέστεροι χρονογράφοι, και αυτός ο Ευσέβιος, απέδωκαν αυτώ ως προς τούτο, λογίζονται ήδη ευλόγως ως ανυπόστατα. Αλλ’ουδέν ήττον ποικίλα αίτια επήγαγον έτι αυτού βασιλεύοντος, δια της ακαταμαχήτου των πραγμάτων δυνάμεως, πολλάς εις την αρχαίαν πίστιν ζημίας. Προ καιρού λ.χ. η ειδωλολατρεία είχε πολλαχού παρεκτραπή εις όργια ελεεινά’ ταύτα δέξ ανάγκης προεκάλεσαν την επέμβασιν της πολιτικής εξουσίας λόγω δημοσίας ηθικής. Ούτω το εν Αφάκοις του Λιβάνου όρους Αφροδίτης ιερόν, και το εν Αιγαίς της Κιλικίας του Ασκληπιού, κατηδαφίσθησαν διότι ετελούντο εν αυτοίς πράξεις της εσχάτης ακολασίας’ ούτω και ο ναός της Αφροδίτης ο κατά την εν Φοινίκη Ηλιούπολιν, κατελύθη, διότι κατήντησε να χρησιμεύη ως πορνείας καταγώγιον. Και έπειτα ο θρησκευτικός των εθνικών ζήλος, όστις ουδέποτε υπήρξε μέγας, οσημέραι εμαραίνετο, και πολλά των ιερών και χρηστηρίων εγκατελείποντο’ εγκαταλειφθέντα δε άπαξ ή εγυμνώνοντο των πολυτίμων αυτών σκευών και κοσμημάτων ή και όλως κατεστρέφοντο. Ούτως επί παραδείγματος, ιδρυθείσης μετ’ολίγον της Κωνσταντινουπόλεως, μετεφέρθησαν εις τας πλατείας αυτής και τα παλάτια ο Πύθιος Απόλλων, και ο Σμίνθιος, και ο εν Δελφοίς τρίπους, και αι Ελικωνιάδες Μούσαι και άλλα.Επί πάσιν η λαμπρά προστασία ήν αναφανδόν ήδη απένειμεν ο βασιλεύς εις τους χριστιανούς, ενεθάρρυνεν αυτούς επί τοσούτον ώστε πολλάκις επεχείρησαν οίκοθεν δηώσεις τας οποίας ούτε οι νόμοι ούτε η Κυβέρνησις έτι επέτρεπον. Όθεν έκτοτε δυνάμεθα να υπολάβωμεν τον χριστιανισμόν ουχί μεν νόμω, πράγματι όμως οριστικώς εν τω κράτει κατισχύσαντα.”
“Αλλ’ο αρχαίος βίος δεν έμελλε να παραδώση τα όπλα αμαχητί εις τον νέον. Ο χριστιανισμός κατ’αυτήν ταύτην την στιγμήν καθ’ήν ενόμιζεν εαυτόν θριαμβεύοντα, υπέστη κρίσιν δεινήν, ήτις ουδέν άλλο ήτο ή έμμεσός τις αντίδρασις του αρχαίου ελληνισμού. Μη φανή δε παράδοξον διότι λέγομεν ενταύθα τον ελληνισμόν εξανιστάμενον κατά του νέου θρησκεύματος, ενώ προηγουμένως είχομεν παραστήσει αυτόν συμμαχήσαντα μετά του θρησκεύματος τούτου. Η εθνική κοινωνία περιήλθε προς τον χριστιανισμόν εις ποικίλας και πολλάκις αντιθέτους σχέσεις’…..”
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
Βιβλίον όγδοον,σελ.264,265,266
Κ.Παπαρρηγόπουλος.
Αναφέροντας…”επί παραδείγματι”,τα ολίγα εκ πλείστων ονομαστικώς στο άνω εδάφιον,δεν αναφέρει εκεί το εκ των καλλίστων δημιούργημα της ελληνικής αξεπεράστου τέχνης!Κάτι που εκ των πραγμάτων αναγκάζεται να σημειώσει στην εξιστόρισιν των τερατωδών καταστροφών που προυκάλεσαν οι…της “4ης σταυροφορίας”,δυτικοευρωπαίοι εισβολείς,κατακτητές και καταστροφείς της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως!
Αναφέρει σχετικώς…
[…Αλλ’ η λεηλασία, οι βιασμοί και οι φόνοι δεν ήσαν οι μόνοι τρόποι, δι’ ών οι δυτικοί κατακτηταί εκακούργησαν τότε κατά της πόλεως. Εν τη μέθη της νίκης διεκωμώδουν τους ηττηθέντας, οι μεν περιβαλλόμενοι γελοιωδώς τα πλατόσημα αυτών ιμάτια, οι δε περιτιθέντες εις τας κεφαλάς των ίππων αυτών τας οθονοσκεπείς καλύπτρας και τα άλλα κοσμήματα των Βυζαντίων, οι δε κρατούντες ανά χείρας, αντί σπάθης, χάρτην και μελανοδοχεία και βιβλία, περιφερόμενοι ούτω εις τας οδούς της πόλεως και εμπαίζοντες τους κατοίκους αυτής ως λογιωτάτους και θηλυδρίας.
Το δε χείριστον, ουδέ των καλλιτεχνημάτων όσα εκόσμουν τας πλατείας και τα ανάκτορα και τα δημόσια οικοδομήματα εφείσθησαν. Πολλά των κειμηλίων τούτων ήσαν έργα του Πραξιτέλους, του Φειδίου και των άλλων δαιμονίων της τέχνης λειτουργών, κατεστράφησαν δε υπό των βαρβάρων εκείνων, τα μεν χάλκινα πάντα σχεδόν εκ βαναύσου πλεονεξίας και των λιθίνων δε τα πλείστα εξ απειροκαλίας τη αληθεία κτηνώδους.
Επί της Κωνσταντινείου αγοράς, εκεί όπου είναι το Ταούκ παζάρ, ίστατο πολύχαλκος Ήρα και Πάρις χειρίζων τη Αφροδίτη το χρύσεον μήλον της Έριδος.
Το της Ήρας άγαλμα το οποίον πάλαι ποτέ εκόσμει το εν Σάμω ιερόν της θεάς, ήτο τοσούτον κολοσσιαίον, ώστε ότε ανετράπη υπό των σταυροφόρων ίνα χωνευθή και μεταβληθή εις νόμισμα, τέσσαρα ζεύγη βοών μόλις ηδυνήθησαν να αποκομίσωσι την κεφαλήν αυτού μόνην εις το παλάτιον του Βουκολέοντος…]
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
Βιβλίον δωδέκατον,σελ.,341,342
Κ.Παπαρρηγόπουλος.
[…Επί της αυτής πλατείας ανέβαινε μετέωρον τετράπλευρον χαλκούν μηχάνημα θαυμαστόν δια την ποικιλίαν και την πληθύν των αναγλύφων αυτού. <<Άπας μουσικός όρνις τα εαρινά μελωδών εκεί εντετύπωτο’ γαιηπόνων έργα και αυλοί και γαυλοί και προβάτων βληχήματα και αρνών σκιρτήματα εξεικόνιστο’ υφήπλωτο και θαλάττιον πέλαγος και νεπόδων αγέλαι καθωρώντο, οι μεν ζωγρούμενοι, οι δε τα δίκτυα τυραννούντες και κατά βυθού πάλιν ανέτως φερόμενοι. Οι δ’ έρωτες σύνδυο και σύντρεις αλλήλοις ανθοπλιζόμενοι, γυμνοί περιβλημάτων, εβάλλοντο μήλοις και έβαλλον, γλυκεί περιβρασσόμενοι γέλωτι.>> Του δε τοιούτου τετραπλεύρου εις οξύ σχήμα <<κατά πυραμίδα τελευτώντος απηώρητο άνωθεν γυναικόμορφον είκασμα και ταις πρώταις των ανέμων κινήσεσι περισοβούμενον, οπόθεν Ανεμοδούλιον εκέκλητο.>> Αλλά και τούτο το περικαλλέστατον έργον παρεδόθη εις τους χωνευτάς.
Επί δε της πλατείας της καλουμένης ο Ταύρος, εκεί όπου σήμερον υπάρχει το Γενί-παζάρ, ήστατο επί τραπεζώδους βάσεως ανήρ έφιππος, αυτός μεν ηρωϊκός το είδος, ο δε ίππος αυτού αχάλινος,άνετα κροαίων κατά πεδίων και πάντα αδοξών αναβάτην, ως πτηνός άμα και πεζός φερόμενος. Επειδή ο ανήρ εξέτεινε την χείρα προς ήλιον, ήδη της προς Δύσιν πορείας εχόμενον, τινές ενόμιζον ότι εικονίζει τον Ιησούν του Ναυί επιτάσσοντα στάσιν τω φωστήρι της γης, οι δε πλείονες έλεγον ορθότερον ότι είχον προ οφθαλμών τον Βελλερεφόντην Πηγάσω επικαθήμενον. Κατεκερματίσθησαν δε και ίππος και αναβάτης.
Εν τω ιπποδρόμω πάλιν υπήρχεν ενιδρυμένος Τριέσπερος μέγας Ηρακλής, έργον του Λυσίππου’ ο δε ήρως ουδέ τόξον έφερεν ουδέ ‘ρόπαλον’ εκάθητο δε έχων μεν εξηπλωμένην την δεξιάν βάσιν και την δεξιάν χείρα, τον δε ευώνυμον πόδα κάμπτων εις το γόνυ και την αριστεράν χείρα επ’ αγκώνος στηρίζων και τω πλατεί της χειρός ταύτης, αθυμίας πλήρης καθυποκλίνων ηρέμα την κεφαλήν και τας ιδίας ούτω τύχας αποκλαιόμενος και δυσχεραίνων τοις άθλοις όσους αυτώ Ευρυσθεύς ου κατά χρείαν, κατά φθόνον δε μάλλον ηγωνοθέτει. Ήτο δε το μεν στέρνον ευρύς, τους ώμους πλατύς, την τρίχα ούλος και εις τόσον προέχων μέγεθος, ώστε μόνη η κνήμη αυτού υπερέβαινε κατά το ύψος το ανάστημα συνήθους ανδρός. Ο ούτω καθήμενος ούτος Ηρακλής είχεν υπεστρωμένην την λεοντήν και η κεφαλή του θηρίου δεινόν ορώσα και μικρού βρυχηθμόν αφιείσα ενέπνεε τρόμον εις τους διαβάτας, οίτινες ίσταντο ίνα θεωρήσωσι το αριστούργημα του Σικυωνίου τεχνίτου. Οι αιώνες το εσεβάσθησαν, αλλ’ εν μιά στιγμή άνθρωποι βάναυσοι το εξηφάνισαν μη ευλαβούμενοι τουλάχιστον την εικόνα του ήρωος της ανδρείας, ήτις ήτο το μόνον αυτών προτέρημα.
<<Τοιούτον δ’ όντα τον Ηρακλήν, λέγει ο Νικήτας(Χωνιάτης), ου παρήλθον ακαθαίρετον οι την ανδρείαν των συννόμων διϊστώντες και ταύτην εαυτοίς οικειούντες και περί πλείστου τιθέμενοι.>>
Ου μακράν του Ηρακλέους τούτου υπήρχεν όνος και ονηγός, τους οποίους έστησεν εν Ακτίω ο Αύγουστος εις μνήμην του ότι, εξελθών προ της μάχης δια νυκτός ίνα κατασκοπεύση το του Αντωνίου στράτευμα, απήντησεν άνδρα όνον ελαύνοντα και ερωτήσας αυτόν τις είναι και που πορεύεται, ήκουσεν ότι εκαλείτο Νίκων και ότι απήρχετο μετά του όνου αυτού, ονομαζομένου Νικάνδρου, εις την του Καίσαρος στρατιάν.
Εκεί ωσαύτως υπήρχεν ύαινα και λύκαινα, ας Ρώμος και Ρωμύλος εθήλασαν’ ανήρ παλαίων λέοντι’ ίππος Νειλώος, έχων τα όπισθεν του σώματος ηκανθωμένα λεπίσι’ ελέφας σείων την προβοσκίδα’ Σφίγγες ευειδείς ως γυναίκες τα έμπροσθεν και φρικταί ως θηρία τα όπισθεν, αίτινες, ει και πεζή βαίνουσαι, εφέροντο ελαφρώς δια του πτερού και διημιλλώντο προς τα μεγαλόπρεπα πτηνά’ ίππος αχάλινος ορθιάζων το ους και φριμάσσων, γαύρος δε και ευήνιος προποδίζων’ και το αρχαίον κακόν, η Σκύλλα, μέχρι μεν ιξύος γυναικείον είδος παριστώσα μεστόν αγριότητος, κατά δε τα κοιπά θήρας εμπηδώντας εις την ναύν του Οδυσσέως και καταβροχθίζοντας πολλούς των εταίρων’ και προσέτι χάλκεος αετός σπαράσσων δια των ονύχων αυτού όφιν και δι’ αέρος φερόμενος.
Ενταύθα η τέχνη θαυμασίως εικόνισε την τε αγωνίαν του ερπετού και τον ηγεμόνα των πτηνών υπερηφάνως ορώντα και μονονουχί τα επινίκεια κλάζοντα. Όταν δε έλαμπεν ο ήλιος επί του ορίζοντος, αι ηπλωμέναι του αετού πτέρυγες υπεδήλουν δια γραμμών επιτηδείως κεχαραγμένων τας δώδεκα ώρας της ημέρας. Αλλά πάντα ταύτα,πάντα κατεστράφησαν ίνα κοπώσιν εις νόμισμα ευτελές.
Και δεν εφθάσαμεν εις το τέλος της οικτράς αυτής αφηγήσεως. Εν τω ιπποδρόμω ανέκειτο γυνή νέα έχουσα την κόμην συνεστραμμένην επ’ αμφότερα του μετώπου. Το χαριέστατον τούτο πλάσμα εκράτει ως δια θαύματος επί της δεξιάς χειρός άνδρα έφιππον αφ’ ενός ιππείου ποδός επ’ αυτής ελαφρότατα ερειδόμενον. Ήτο δε ο μεν αναβάτης σφριγών το σώμα, περιβεβλημένος θώρακα και κνημίδας και πνέων εν πάσι πόλεμον. Ο δε ίππος είχεν όρθιον το ους ως προς σάλπιγγα και ήτο υψηλός τον αυχένα, τας όψεις δριμύς και τον εκ του θυμού τρόμον προφαίνων τοις οφθαλμοίς’ οι δε πόδες ανεφέροντο αέριοι, το πολεμικόν επιδεικνύντες σάλευμα.
Πλησίον του ανατολικού καμπτήρος υπήρχον ανεστηλωμένοι αρματηλάται άνδρες, ορθοί επί των δίφρων ελαύνοντες και νυν μεν συνέχοντες νυν δε αφίνοντες τα χαλινά και τους ίππους τω μύωπι και τη φωνή εμψυχούντες.
Ου μακράν δ’ εκεί επί λιθίνης βάσεως πολλά της Αιγύπτου ζώα, ασπίς, βασιλίσκος, κροκόδειλος, αντεπάλαιον προς άλληλα μέχρι θανάτου, εικονίζοντα την ολεθρίαν των πονηρών άμιλλαν. Αι ειδεχθείς των ζώων τούτων μορφαί, τα πελιδνά δηλητήρια τα από των δηγμάτων αυτών ακοντιζόμενα, η λύσσα και η οδύνη, αι καθ’ άπαν το σώμα αυτών εκδηλούμεναι, ενέπνεον τρόμον και φρίκην εις τους θεωμένους. Και ταύτα πάντα ωσαύτως τότε ηφανίσθησαν.
Αλλά μήπως εμάλαξε τουλάχιστον τους σιδηρόφρονας αυτούς η λευκώλενος και καλλίσφυρος Ελένη, έργον κάλλιστον; Τα χείλη αυτής παρηνοίγοντο ηρέμα, ως αν ήσαν έτοιμα ν’ αφήσωσι φωνήν. Το χάριεν μειδίαμα και το του βλέμματος χαρωπόν και η λοιπή του σώματος ευφυΐα, ήτο αδύνατον δια του λόγου να περιγραφώσι. Κατεσπάσθη όμως και αυτή και εψήθη αντί ολίγων κερματίων.
Βιαιοπραγίαι τερατώδεις ενώπιον των οποίων δεν ηξεύρει τις τη αληθεία τι μάλλον να θρηνήση, ή την των ανθρώπων καταστροφήν, ή τον όλεθρον των καλλιτεχνημάτων.
Διότι επί τέλους οι άνθρωποι υπήρξαν άξιοι της τύχης των.
Αν οι κατακτηταί υπερέβαλον παν μέτρον βαρβαρότητος, οι κατακτηθέντες υπερέβαλον παν μέτρον αφροσύνης και ετιμωρήθησαν τόσω δικαιότερον όσω μετ’ ου πολύ απεδείχθη ότι ηδύναντο να σωθώσι.
……………
Τα μόνα διασωθέντα τότε έργα της τέχνης υπήρξαν οι τέσσαρες κάλλιστοι χαλκοί του ιπποδρόμου ίπποι, τους οποίους ο Δάνδολος κατορθώσας να αποσπάση από τας βεβήλους των συντρόφων του χείρας, προσήνεγγε τη ιδία πατρίδι’ ιδιοποιήθη δε καί τινα ιερά σκεύη του μεγάλου ναού, τα οποία αφιέρωσεν ωσαύτως εις την εν Ενετία εκκλησίαν του Αγίου Μάρκου. Λείψανα όμως άγια και τεμάχια του τιμίου σταυρού και άλλα τοιαύτα ιερά αντικείμενα, τα οποία δεν ηδύναντο να φέρωσιν εις πειρασμόν την φιλοχρηματίαν του στρατιωτικού όχλου, διεσώθησαν πολλά υπό τε των παρακολουθούντων τους σταυροφόρους ιερέων και υπ’ αυτών των ηγεμόνων του στρατού και διεσπάρησαν έκτοτε απανταχού της Ευρώπης. Αλλά συνέβη επί της αλώσεως ταύτης και άλλη συμφορά, η δεινοτέρα ίσως όλων όσων προεξεθέσαμεν.
Η απαγωγή των ιερών της πίστεως αντικειμένων ελύπησε βεβαίως τους χριστιανούς της Ανατολής’ ούτοι όμως ηδύναντο να παραμυθώνται αναλογιζόμενοι ότι τα κειμήλια ταύτα μετηνέχθησαν εις χώρας επίσης χριστιανικάς…]