Οι Βρυξέλλες είναι η de facto πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Βέλγιο με …ένδοξο παρελθόν.
Η Διάσκεψη του Βερολίνου του 1884-1885, γνωστή και ως Διάσκεψη του Κονγκό ή Διάσκεψη Δυτικής Αφρικής, που θα έπρεπε να την λένε Διάσκεψη του Λεοπόλδου.
ΚΤΗΝΩΔΗΣ ➡ ΒΙΑΙΟΣ ΚΙ ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΟΣ
Ο «σφαγέας του Κονγκό», βασιλιάς Λεοπόλδος Β’ του Βελγίου
Μπορεί την ατομική βόμβα να την έριξαν οι Αμερικάνοι αλλά το ουράνιο που χρησιμοποίησαν το λεηλάτησαν από το Κονγκό οι Βέλγοι. Οι σφαίρες χαλκού που χρησιμοποίησαν στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο δολοφονώντας εκατομμύρια ανθρώπους για να μοιράσουν τον κόσμο οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι, περιείχαν 75% χαλκό από το Κονγκό. Εκατομμύρια Κονγκολέζοι σκλάβοι ακρωτηριάστηκαν ή πέθαιναν μαζεύοντας καουτσούκ για να μετατραπεί σε λάστιχα αυτοκινήτων των πολιτισμένων της Δύσης . Από τους 5.000 δημοσίους υπαλλήλους στη χώρα μόνο 3 ήταν Κονγκολέζοι. Δεν υπήρχε ούτε ένας Κονγκολέζος γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, οικονομολόγος. Η περιοχή νοτίως του ποταμού Κονγκό ήταν γνωστή στους Ευρωπαίους του 17ου και 18ου αιώνα ως πηγή σκλάβων που κατέληγαν στις αμερικανικές φυτείες.
Τα εκατομμύρια δολάρια από τον ορυκτό πλούτο του Κονγκό έφεραν φτώχεια, δυστυχία, θανάτους στο λαό, πλούτισαν τα ταμεία των Βέλγων κι έκτισαν την «πολιτισμένη» Ευρώπη κι Αμερική. Το Βέλγιο, αυτή η «πολιτισμένη» αιματοβαμμένη χώρα επελέγη για να στεγάσει το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, τον ναό της δημοκρατίας, τις πανανθρώπινες αξίες της Ευρώπης. Την ➡ χώρα αυτών που δημιούργησαν ένα φρικτό ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ εις βάρος μιας ολόκληρης Ηπείρου και που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Λοιπόν ξέρεις τι να περιμένεις από τους «πολιτισμένους» λαούς, αυτό που έδωσαν πλουσιοπάροχα στο Κονγκό το ίδιο ακριβώς δίνουν κι σε εσένα στην οικογένεια σου στο μέλλον σου. Αλλωστε το Θηρίο δεν έχει τίποτε άλλο να δώσει, παρά μονάχα Θηριωδίες.
Ένα Απερίγραπτο Βλάσφημο Τερατούργημα
Το Θηρίο ως ιδιοκτήτης του αφρικανικού κράτους και οι απίστευτες θηριωδίες του σε βάρος των γηγενών.
Ο τρόμος που βίωσαν οι Αφρικανοί όταν ήρθαν αντιμέτωποι με την αρπακτικότητα του ανθρώπινου ζώου, κτηνώδους χριστιανού Ευρωπαίου έμελλε να γνωρίσει τον ζοφερό κολοφώνα του στο Αφρικανικό Κονγκό, το προσωπικό φέουδο του Λεοπόλδου Β’ που τόσο στέναξε κάτω από τον κτηνώδη ζυγό του. Το μεγαλύτερο σε έκταση και θηριωδία αλλά ταυτοχρόνως σκόπιμα ξεχασμένο από τους επικυρίαρχους έγκλημα της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας στη Μαύρη Ήπειρο έγινε στα εδάφη της σημερινής Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό και απλώθηκε σε λίγο περισσότερο από δύο δεκαετίες: μεταξύ 1885-1908, κάπου 9-15 εκατομμύρια Αφρικανοί που ήταν υποχρεωμένοι να συλλέγουν καουτσούκ για λογαριασμό του βέλγου βασιλιά πέθαναν από τις επιδημίες, την πείνα, τις κακουχίες αλλά και την αποικιακή βία σε ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που έμεινε ατιμώρητο.
Την εποχή που οι Ευρωπαίοι ήταν απασχολημένοι με τη διαίρεση κι εκμετάλευση της αφρικανικής ηπείρου, εκεί στη διαβόητη Διάσκεψη του Βερολίνου (1885) ο Λεοπόλδος φρόντισε να πάρει στην κατοχή του (προσωπική του ιδιοκτησία) τις περισσότερες αχαρτογράφητες περιοχές του Κονγκό (πρώην Ζαΐρ), μαζί με το ζωντανό περιεχόμενο της (ανθρώπους, ζώα, ορυκτά, χλωρίδα και πανίδα) εκμεταλλευόμενος τις έριδες των μεγάλων δυνάμεων της εποχής.
Μέσα σε μια μέρα, κυριολεκτικά, ο Λεοπόλδος έλαβε ως ιδιωτική περιουσία μια έκταση 76 φορές όσο το Βέλγιο, δημιουργώντας το δικό του αφρικανικό φέουδο που ονόμασε «Ελεύθερο Κράτος του Αφρικανικού Κονγκό» και σε μια εποχή που το νεοεμφανιζόμενο λάστιχο μετατρεπόταν σε σταθερά της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας, το βδέλυγμα ο Λεοπόλδος χτύπησε πραγματικά φλέβα χρυσού, αφαιμάσσοντας το καουτσούκ του Κονγκό και ξεδοντιάζοντας τους ελέφαντες, σκοτώνοντας στην πορεία όποιον αρνούνταν να πεθάνει από τις εξαντλητικές συνθήκες δουλείας.
Μαζικές δολοφονίες και απίστευτης έκτασης ακρωτηριασμοί γίνονταν η μαύρη και ζοφερή καθημερινότητα στο αφρικανικό κρατίδιο, την ίδια ώρα που ο Λεοπόλδος πλούτιζε όσο λίγοι και άφηνε παρακαταθήκη στη χώρα του μεγάλα δημόσια έργα και λαμπρά οικοδομήματα, καμωμένα με το αίμα του αφρικανού σκλάβου. Όσο για το πρόγραμμα εκμετάλλευσης του Κονγκό και των ανθρώπινων κτηνών του που εφάρμοσε ο χυδαίος βέλγος βασιλιάς, δεν είχε προηγούμενο ούτε επόμενο όσον αφορά στη βαναυσότητα και την κτηνωδία.
Όσο δήθεν προωθούσε τα εργασιακά δικαιώματα στο εσωτερικό της χώρας του, άλλο τόσο βάναυσα τα καταπατούσε στους αφρικανούς ιθαγενείς, μαστιγώνοντάς τους για να αποδίδουν καλύτερα και ακρωτηριάζοντάς τους όταν δεν κρίνονταν παραγωγικοί στην σκλαβιά τους. Τα ακρωτηριασμένα μέλη χρησιμοποιούνταν μάλιστα ως μετρικό σύστημα, τόσο άφθονα που ήταν, την ίδια ώρα που οι σκλάβοι του Θηρίου Λεοπόλδου πέθαιναν μαζικά από την πείνα και τις επιδημίες. Μέσα σε 20 χρόνια, ο βέλγος αποικιοκράτης είχε αποδεκατίσει τον πληθυσμό (οργανικό κι ανόργανο) του Κονγκό και είχε αφαιμάξει στη ληστρική του επιδρομή τον πλούτο της χώρας.
Τα εγκλήματα του ιδιωτικού στρατού του βέλγικου κτήνους στην ευρύτερη περιοχή, απέκτησαν διαστάσεις ολοκαυτώματος, ενός ολοκαυτώματος που αγνοήθηκε όμως εμφατικά από τον λευκό μελετητή, περιθωριοποιήθηκε στα ιστορικά κιτάπια και λησμονήθηκε τελικά σαν μια αναπάντεχη περίπτωση συλλογικής αμνησίας. Όμως, οι τραγικές φωτογραφίες που κατέφταναν μαζικά από τις ζούγκλες του Κονγκό με τα κομμένα χέρια και τους βασανισμούς της μαύρης φυλής δεν αφήνουν περιθώριο αμφιβολίας για το ότι εκεί συνέβει ένα ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ.
Όταν οι Αφρικανοί που κατοικούσαν στο βασίλειο του Κονγκό τον 15ο αιώνα αντίκρισαν για πρώτη φορά πορτογάλους ναυτικούς, τους θεώρησαν vumbu δηλαδή, φαντάσματα που το χρώμα του δέρματός τους είχε αλλάξει καθώς είχαν περάσει στο βασίλειο των νεκρών. Όταν οι Πορτογάλοι άρχισαν να αγοράζουν σκλάβους από την περιοχή, ο μύθος αυτός πήρε μια ολοκληρωμένη μορφή: οι Αφρικανοί, βλέποντας τους λευκούς να τρώνε αλατισμένο κρέας και να πίνουν κρασί, πίστεψαν ότι τα φαντάσματα έτρωγαν τις σάρκες των σκλάβων και έπιναν το αίμα τους. Αυτή ήταν μόνο η αρχή του τρόμου που επρόκειτο να βιώσουν οι αντιμέτωποι με την αρπακτικότητα των Ευρωπαίων κάτοικοι της Αφρικής. Το βιβλίο Το φάντασμα του βασιλιά Λεοπόλδου είναι το χρονικό ενός από τα μεγαλύτερα αλλά ταυτόχρονα και ενός από τα πιο ξεχασμένα εγκλήματα του ανθρώπου στη Μαύρη Ήπειρο.
Τα πρώτα χρόνια του Θηρίου
Ο Λεοπόλδος Λουδοβίκος Φίλιππος Μαρία Βίκτωρ γεννιέται στις 9 Απριλίου 1835 στις Βρυξέλλες ως δεύτερος γιος και διάδοχος του θρόνου του Λεοπόλδου Α’ και της Λουίζας Μαρίας της Ορλεάνης, κόρης του βασιλιά της Γαλλίας. Οι βασιλικοί οίκοι του Βελγίου και της Μεγάλης Βρετανίας συνδέονταν στενά μεταξύ τους, καθώς Λεοπόλδος και βασίλισσα Βικτορία της Αγγλίας ήταν ξαδέλφια. Όλοι εξάλλου ήταν μέλη του αυτοκρατορικού οίκου των Σαξ-Κοβούργων και Γκότα.
Όταν έφτασε στα 15 του, ο Λεοπόλδος έχασε τον παππού του και βασιλιά της Γαλλίας και την ίδια ακριβώς χρονιά (1850) θα πεθάνει και η μητέρα του από τον καημό της. Ο νεαρός δούκας της Βραβάντης, Λεοπόλδος, υπηρέτησε στον βελγικό στρατό, κατά το πρωτόκολλο, και όταν έφτασε στην ενηλικίωση το 1853, ήταν ώρα τώρα να παντρευτεί την αρχιδούκισσα της Αυστρίας, Μαρία Ενριέτα, όπως και συνέβη σε μια μεγαλοπρεπή τελετή στις Βρυξέλλες στις 22 Αυγούστου.
Το βασιλικό ζεύγος απέκτησε τρεις κόρες και έναν γιο, αν και ο νεότερος Λεοπόλδος πέθανε το 1869 σε ηλικία εννιά ετών αφήνοντας τον πατέρα του χωρίς διάδοχο. Το αποξενωμένο πια ζευγάρι έκανε μια τελευταία απόπειρα να αποκτήσει τον πολυπόθητο πρίγκιπα και όταν ο τοκετός απέδωσε ένα ακόμα κορίτσι, Λεοπόλδος και Μαρία Ενριέτα ζούσαν πια χωριστά και απόμακροι. Ο Λεοπόλδος διατηρούσε πλήθος ερωμένων και όσο μεγάλωνε ο ίδιος, τόσο μίκραινε η ηλικία των παράνομων δεσμών του.
Το 1899 μάλιστα ο 65χρονος βασιλιάς συνδέθηκε ερωτικά με μια 16χρονη ονομαστή πόρνη της Γαλλίας, με την οποία θα παρέμενε μέχρι τον θάνατό του την επόμενη δεκαετία. Πέντε μέρες μάλιστα πριν από τον θάνατό του την παντρεύτηκε, εκχωρώντας της τίτλο ευγενείας αλλά και ένα καλό μέρος της αμύθητης πια περιουσίας του, καθώς του είχε χαρίσει μέχρι τότε δύο γιους. Οι περιπέτειές της για τα δικαιώματα της βασιλικής περιουσίας θα μετρούσαν τα δικά τους χρονικά.
Εσωτερική πολιτική: Ο Λεοπόλδος στέφθηκε βασιλιάς του νεότευκτου Βελγίου το 1865, αποκαλύπτοντας από την πρώτη στιγμή τις *ιμπεριαλιστικές του φιλοδοξίες. Ταυτοχρόνως, αντιμετώπισε προβλήματα από την αρχή της βασιλείας του, τόσο εξαιτίας των βλέψεων του Ναπολέοντα Γ’ επί του Βελγίου όσο και αργότερα, κατά τον γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1870, όταν ο κίνδυνος παραβίασης της βελγικής ουδετερότητας τον υποχρέωσε να λάβει δραστικά στρατιωτικά μέτρα, οχυρώνοντας πόλεις και σύνορα.
Στο εσωτερικό αντιμετώπισε επίσης τους συνεχείς αγώνες μεταξύ φιλελευθέρων και καθολικών, εναντίον των οποίων πήρε θέση μια τρίτη δύναμη -ιδιαίτερα μετά το 1884- το Εργατικό Κόμμα, το οποίο πέτυχε αναθεώρηση του Συντάγματος (1893) και καθιέρωσε την καθολική ψηφοφορία. Κάτω από τις δήθεν φιλελεύθερες επιταγές της εποχής, ο Λεοπόλδος προκρίνει πλήθος εργασιακών δικαιωμάτων, κατοχυρώνοντας το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι, απαγορεύοντας την παιδική εργασία στις φάμπρικες και σε νυχτερινές βάρδιες και παίρνοντας μια σειρά ακόμα από δημοκρατικά μέτρα, όπως την αποζημίωση σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος και τη θέσπιση της κυριακάτικης αργίας.
Την ίδια στιγμή, ο «Οικοδόμος Βασιλιάς», όπως έμεινε γνωστός στη χώρα του, χαρίζει στο Βέλγιο έργα υποδομής και μεγαλοπρεπή κτίρια, αλλάζοντας το πρόσωπο των Βρυξελλών και της Αμβέρσας. Αρχοντικά, μεγαλειώδεις βοτανικοί κήποι, μουσεία, αλλά και ένα εκτεταμένο σιδηροδρομικό δίκτυο φτιάχνονται στο Βέλγιο με κονδύλια του ίδιου του βασιλιά, που είχε βέβαια μια καλή πηγή πλουτισμού στο πλευρό του εδώ και κάμποσα χρόνια, το ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΟΥ ΚΟΝΓΚΟ και την γενοκτονία μιας Ηπείρου. Ολόκληρο το άθρο ➡ ΕΔΩ
