Ο 20ός αιώνας βρήκε την Κίνα ακρωτηριασμένη και κάτω από την αποικιακή επιρροή, που ασκούσαν στο εσωτερικό της οι Ιάπωνες, οι Αμερικανοί και οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις. Ο αυτοκράτορας Κουάνγκ Σου πέθανε το 1908 αφήνοντας στον θρόνο τον μόλις δυο χρόνων ανιψιό του, Χουάν Τσουνγκ Που Γι, με αντιβασιλιά τον πατέρα του πρίγκιπα Τσουν. Ώσπου ο αυτοκράτορας να γίνει πέντε χρόνων, ξέσπασε στη χώρα επανάσταση, που κήρυξε τη δημοκρατία βάζοντας οριστικό τέλος στη δυναστεία των Τσινγκ, η οποία κατείχε το θρόνο από το 1644.
Ο τελευταίος αυτοκράτορας παραιτήθηκε στα 1912, χωρίς να το πολυκαταλάβει, ενώ στην πολιτική σκηνή της Κίνας κυριάρχησε το νεαρό εθνικιστικό κόμμα «Κουομιντάνγκ», με ηγέτη τον Σουν Γιατ Σεν. Από το 1915, οι εθνικιστές πολέμησαν με τους μοναρχικούς κι από το 1927 βάλθηκαν να απαλλάξουν την αχανή χώρα από τα δεσμά των ξένων συμφερόντων που την κρατούσαν ακόμα στον μεσαίωνα.
Γεννημένος το 1887, ο Τσανγκ Κάι Σεκ διαδέχθηκε τον Σουν Γιατ Σεν στην ηγεσία των εθνικιστών και, το 1928, έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τότε, στράφηκε κατά των κομμουνιστών, ξεκινώντας εμφύλιο πόλεμο. Λίγο αργότερα, στην Κίνα υπήρχαν δυο κράτη: Ένα τεράστιο με αρχηγό τον Τσανγκ Κάι Σεκ κι ένα μικρό (στη κεντρική και ανατολική πλευρά), οργανωμένο κατά τα σοβιετικά πρότυπα. Ήταν η εποχή, που άρχιζε να λάμπει το άστρο του κομμουνιστή ηγέτη Μάο Τσε Τουνγκ,
ο οποίος οργάνωσε τον κόκκινο στρατό.
Στα 1931 – 32, η Ιαπωνία εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση και δημιούργησε το «ανεξάρτητο κράτος του Μαντσουκουό» στη Μαντζουρία, τοποθετώντας «αυτοκράτορα» τον έκπτωτο Που Γι, που πια είχε ενηλικιωθεί. Κυνηγημένοι οι κομμουνιστές του Μάο πραγματοποίησαν τη ➡ μεγάλη πορεία του 1934 – 35, ενώ οι Ιάπωνες εισέβαλαν στην Κίνα (1937), φτάνοντας ως το Πεκίνο. Η κυβέρνηση του Τανγκ Κάι Σεκ έφυγε στο Τσουνγκ Κινγκ, στα δυτικά. Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος ανέστειλε τις εξελίξεις.
Με το τέλος του πολέμου στα 1945, ο εμφύλιος ξανάρχισε. Οι κομμουνιστές του Μάο κατάφεραν να νικήσουν τους λεγόμενους εθνικιστές αναγκάζοντας τον Τσανγκ Κάι Σεκ να παραιτηθεί από πρόεδρος της Δημοκρατίας στις 21 Ιανουαρίου 1949. Την επομένη, 22 του μήνα, οι κομμουνιστές του Μάο μπήκαν στο Πεκίνο. Ο μεγάλος νικημένος έφυγε στη μεγαλόνησο Φορμόζα, όπου ίδρυσε τη δημοκρατία της Ταϊβάν. Ο Μάο Τσε Τουνγκ προχώρησε στην ανασυγκρότηση της απέραντης χώρας με πολύ γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης, καταφέρνοντας να φέρει την Κίνα, από τον μεσαίωνα, όχι στον εικοστό αλλά σίγουρα στον ΙΘ’ αιώνα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο Μάο αισθανόταν αρκετά ισχυρός, ώστε να παραιτηθεί από την προεδρία, διατηρώντας τον έλεγχο του Πολιτικού Γραφείου μέχρι το θάνατό του. Όταν οι Αμερικανοί τον απείλησαν ότι θα πλήξουν την Κίνα με ατομικές βόμβες, απάντησε ότι ο λαός δεν μπορεί να τρομάξει με χάρτινες τίγρεις.
Τον Οκτώβριο του 1971, η Λαϊκή Κίνα έγινε μέλος του ΟΗΕ εκτοπίζοντας την Ταϊβάν από το Συμβούλιο Ασφαλείας.
Εγώ δεν πιστεύω στο Θεό αλλά κάποιοι που υποστηρίζουν ότι γνωρίζουν καλά αυτά τα πράγματα διαδίδουν ότι υπάρχει ένας Θεός. Φαίνεται πως υπάρχουν πλήθος διαφορετικών θεών καθώς συχνά καλούνται να πάρουν μέρος στα πάθη των ανθρώπων. Στους ευρωπαϊκούς πολέμους, ο θεός των χριστιανών ήταν με το μέρος των Βρετανών, των Γάλλων, των Γερμανών κ.ο.κ, ακόμη κι όταν αυτοί οι λαοί μάχονταν μεταξύ τους. Στην κρίση της Διώρυγας του Σουέζ, ο χριστιανικός Θεός στήριζε τους Γάλλους και τους Βρετανούς, αλλά το άλλο μέρος είχε τη στήριξη του Αλλάχ.
Ο Μεγάλος Τιμονιέρης, ήταν κάποτε ο Μάο. Η Ιστορία του έχει αφιερώσει τόμους. Η Κίνα ακόμη ομνύει σ’ αυτόν. Και η κινεζική οικονομία, τελευταία δεν πάει και τόσο άσχημα. Ο Μάο άφησε το τιμόνι λοιπόν, αλλά ο Σι Τζινπίνγκ είναι τώρα οδηγός στο όχημα, αφού ➡ ο πατέρας του ήταν παλιός σύντροφος του Μάο.
«Ο παππούς μου ήταν επίσης αγρότης και ο πατέρας μου πήρε τον επαναστατικό δρόμο από έναν αγρότη, κι εγώ ο ίδιος ήμουν αγρότης για επτά χρόνια.» Αυτό το απλό συναίσθημα για τους αγρότες ήταν πάντα χαραγμένο στην καρδιά του Σι Τζινπίνγκ.