Περί θεοκρατικής Δημοκρατίας
Κατά τα λεγόμενα της Παλαιάς Διαθήκης, ο Σαούλ έγινε βασιλιάς κατόπιν απαιτήσεως του λαού, όταν αυτός είχε αγανακτήσει (όπως άλλωστε και τώρα) από την διακυβέρνηση των γιων του προφήτη Σαμουήλ, οι οποίοι δίκαζαν τις υποθέσεις τους. Πήγαν οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ και του ζήτησαν να διορίσει έναν βασιλιά όπως είχαν και τα άλλα έθνη. Παρόλο που ο Σαμουήλ δε συμφωνούσε, ο Θεός τον πρόσταξε να ορίσει βασιλιά σύμφωνα με την επιθυμία του λαού. (Α’ Βασ. 8,1-9).
Ανοδος στην εξουσία
Μια μέρα χάθηκαν τα γαϊδούρια του Κις, πατέρα του Σαούλ, και είπε στο γιο του να πάρει μαζί του έναν υπηρέτη και να πάει να ψάξει. Ο Σαούλ και ο υπηρέτης του πέρασαν από την ορεινή περιοχή της φυλής Εφραίμ και από τις περιοχές Σελχά και Σεγαλείμ δίχως να τα βρουν. Μετά έψαξαν όλη την περιοχή της φυλής Βενιαμίν και δε βρήκαν τίποτα. Όταν έφτασαν στην περιοχή Σιφ, ο Σαούλ είπε στον υπηρέτη που τον συνόδευε να γυρίσουν πίσω, γιατί ο πατέρας του θα ανησυχούσε. Εκείνος του είπε ότι στην πόλη αυτή κατοικεί ένας άνθρωπος του Θεού, ένας προφήτης, και καθετί που λέει βγαίνει αληθινό. Να πάνε λοιπόν και να ζητήσουν τη βοήθειά του. Δεν είχαν μαζί τους πολλά τρόφιμα για να προσφέρουν ως δώρο, παρά μόνο ένα τέταρτο αργυρού σίκλου (σέκελ-εβραϊκό νόμισμα). Την εποχή εκείνη ο προφήτης ονομαζόταν “ο Βλέπων” (κάτι σαν τον Τειρεσία) (Α’ Βασ. 9,3-10).
Όταν ο Σαούλ κι ο υπηρέτης του πήραν το δρόμο προς την πόλη, στο δρόμο συνάντησαν τις κοπέλες της πόλης που πήγαιναν να πάρουν νερό. Τις ρώτησαν εάν ήταν ο “Βλέπων” στην πόλη και εκείνες απάντησαν, ότι την μέρα εκείνη ήταν στην πόλη και μετά θα πρόσφερε θυσία υπέρ του λαού σε κάποιο ύψωμα.
Όταν ο Σαούλ κι ο υπηρέτης του έμπαιναν στην πόλη, ο Σαμουήλ έβγαινε για ν’ ανεβεί στον ιερό τόπο, όπου θα γινόταν θυσία στον θεό της Αγίας Γραφής. Την προηγούμενη μέρα ο Θεός είχε φανερώσει στο Σαμουήλ ότι: «Αύριον, κατά την ώραν αυτήν, θα στείλω προς σε ένα άνδρα από την φυλήν Βενιαμίν, τον οποίον θα χρίσης βασιλέα δια τον λαόν μου τον ισραηλιτικόν. Αυτός θα απαλλάξη τον λαόν μου από τα χέρια των Φιλισταίων. Θα τους σώσω τους Ισραηλίτας, διότι είδα με ευσπλαγχνικόν βλέμμα την δυστυχίαν του λαού μου και διότι η βοή του στεναγμού των έφθασεν έως εις εμέ». Όταν ο Σαμουήλ είδε το Σαούλ, ο Θεός της Αγίας Γραφής του είπε: «Ιδού, αυτός είναι ο άνθρωπος, δια τον οποίον σου ωμίλησα. Αυτός θα γίνη βασιλεύς του λαού μου». (Α’ Βασ. 9,14-17)
Ο Σαούλ πλησίασε το Σαμουήλ και του ζήτησε να του δείξει που βρίσκεται το σπίτι του Βλέποντος. Ο Σαμουήλ του φανέρωσε πως αυτός είναι ο Βλέπων και τον προσκάλεσε να ανέβει μαζί του στο λόφο να φάνε μαζί. Επίσης του είπε: «Για τα γαϊδούρια που είναι χαμένα εδώ και τρεις μέρες μην ανησυχείς, γιατί βρέθηκαν. Αλλά σε ποιον στρέφονται τώρα οι προσδοκίες των Ισραηλιτών; Σ’ εσένα στρέφονται και στην οικογένεια του πατέρα σου». Ο Σαούλ από ταπεινότητα αποκρίθηκε: «Αυτό δεν είναι δυνατόν. Εγώ ανήκω στη φυλή Βενιαμίν, την πιο μικρή απ’ τις φυλές του Ισραήλ και η οικογένειά μου είναι η πιο μικρή απ’ όλες τις οικογένειες της φυλής Βενιαμίν. Πως μου λες τέτοια λόγια;». (Α’ Βασ. 9,18-21)
Τότε ο Σαμουήλ πήρε το Σαούλ και τον υπηρέτη του, και τους έβαλε να καθήσουν στην πρώτη θέση ανάμεσα στους 70 επίσημους καλεσμένους. Ο Σαμουήλ είπε στο μάγειρα να προσφέρει στο Σαούλ την πιο εκλεκτή μερίδα. Έτσι ο Σαούλ έφαγε εκείνη τη μέρα μαζί με το Σαμουήλ. Όταν κατέβηκαν από τον ιερό τόπο στην πόλη, ο Σαμουήλ διέταξε να στρώσουν στο Σαούλ να κοιμηθεί στο πάνω δωμάτιο του σπιτιού. (Α’ Βασ. 9,22-25)
Κατά τα λεγόμενα της Παλαιάς Διαθήκης, ο Σαούλ έγινε βασιλιάς κατόπιν απαιτήσεως του λαού, όταν αυτός είχε αγανακτήσει από την διακυβέρνηση των γιων του προφήτη Σαμουήλ, οι οποίοι δίκαζαν τις υποθέσεις τους. Πήγαν οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ και του ζήτησαν να διορίσει έναν βασιλιά όπως είχαν και τα άλλα έθνη. Παρόλο που ο Σαμουήλ δε συμφωνούσε, ο Θεός της Αγίας Γραφής τον πρόσταξε να ορίσει βασιλιά σύμφωνα με την επιθυμία του λαού. (Α’ Βασ. 8,1-9)
Ο Σαμουήλ συγκέντρωσε το λαό ενώπιον του Ιεχωβά στη Μασσηφά (Μισπά) και είπε στους Ισραηλίτες, ότι περιφρόνησαν τον Κύριο, που τους απάλλαξε απ’ όλα τα δεινά και τις θλίψεις, και ζητήσανε να τους ορίσει βασιλιά.
Μετά ο Σαμουήλ προκειμένου να κάνει την εκλογή του βασιλιά, τους διέταξε να πλησιάσουν όλες οι φυλές των Ισραηλιτών, έριξαν κλήρο κι ο κλήρος έπεσε στη φυλή Βενιαμίν. Μετά διέταξε να πλησιάσει η φυλή Βενιαμίν κατά οικογένειες κι ο κλήρος έπεσε στην οικογένεια του Ματταρί, έπειτα ο κλήρος έπεσε στο Σαούλ, γιο του Κις. Αλλά όταν τον αναζήτησαν, δεν τον βρήκαν πουθενά.
Τότε ο Σαμουήλ ρώτησε τον Κύριο κι ο Κύριος του αποκρίθηκε ότι είναι κρυμμένος. Όταν τον βρήκαν, τον έφεραν και στάθηκε ανάμεσα στο λαό. Ήταν ένα κεφάλι ψηλότερος απ’ όλους. Είπε τότε ο Σαμουήλ στο λαό: «Κοιτάξτε αυτόν διάλεξε ο Κύριος. Πραγματικά δεν υπάρχει άλλος σαν κι αυτόν μέσα σ’ όλο το λαό». Μετά ο Σαμουήλ τους ανακοίνωσε το βασιλικό δίκαιο και τον τρόπο διακυβέρνησης, και όσα είπε τα έγραψε σ’ ένα βιβλίο, το οποίο το τοποθέτησε μέσα στο αγιαστήριο, κοντά στην Κιβωτό της Διαθήκης.
Μετά την εκλογή ο Σαούλ πήγε στο σπίτι του στη Γαβαά, όπου τον ακολούθησαν και μερικοί γενναίοι Ισραηλίτες. Υπήρξαν όμως και μερικοί από το λαό που τον περιφρόνησαν και δεν του πρόσφεραν δώρα τιμής. (Α’ Βασ. 10,17-27), ίσως αργότερα γι αυτό αλλάζει η γνώμη, όπως και με τον Αδάμ και την Εύα, εξαφανίζεται το αμετάβλητο της γνώμης του Θεού, ο Σαούλ πέφτει σε δυσμένοια του αγιογραφικού θεού και ο Ιώσηπος* γράφει ότι η απόπειρα αυτοκτονίας (μάλλον προσπάθεια δολοφονίας σε συσκευασία αυτοκτονίας) του Σαούλ σταμάτησε επειδή δεν μπόρεσε να περάσει το σπαθί μέσω του εαυτού του, και ως εκ τούτου ζήτησε από τον υπηρέτη του να το κάνει (Αυτόχειρας =με το ίδιο του το χέρι, όχι με ξένο).
Και έτσι έγινε ο Δαβίδ ο δεύτερος κατά σειρά μετά τον Σαούλ Βασιλιάς της Ιουδαϊκής δυναστείας στην Ιερουσαλήμ, και…
«Κύριε! Δεν είπες ότι κάνεις κληρονόμο σου τον Σολομώντα; Τι κάθησε τώρα βασιλιάς ο Αδωνίας και μας κάνει κουμάντο σα διάδοχος σου; Σολομών δεν είπες;»
Σπουργιτοκοιμότανε πλάι στη στάχτη η μεγάλη δόξα του Ισραήλ, εκείνος που ξεκίνησε από βοσκός, έφαγε με σφεντονιές τον Γολιάθ και με όλων των ειδών τις μπαμπεσιές τον Σαμουήλ και το σόι του, εκείνος που έκανε όλων των ποιοτήτων τα τρίτσα-κάτσα για να μαγκώσει την αρχή, που δεν άφησε θηλυκό ν’ αγιάσει, που ήπιε τον αγκλέορα και για να δικαιολογήσει την μπέβα του έκανε ψαλμό το κρασί, «και οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου», εκείνος που σκότωσε και πάτησε στα πτώματα και στ’ από πάνου τον είπανε Προφητάνακτα, γιατί έγραψε υποκριτικά πέντε προσευχές μετανοίας, αλλά τη Βηρσαβέε, που της έφαγε λάχανο τον άντρα, την κράτησε κοντά του μέχρι τα γεράματα, εφόσον καλά είναι να μετανοείς με τα λόγια, το δύσκολο είναι να μετανοήσεις και με τα έργα και τέτοια ο Δαβίδ δεν τά ‘κανε, κι ας λέει όποιος θέλει κι ας τον έχουνε οι Εβραίοι σαν προσωπικότητα στην ιστορία τους, αφού οι προσωπικότητες και τα παραδείγματα μόνο με τη ματσαραγκα ανεβαίνουνε, όμως ο Κύριος, που θέλει τα πλάσματα του αγνά και τίμια, σίγουρα τον έχει στα μαύρα κατάστιχα, και τα πεπραγμένα του μένουνε να δίνουνε μαθήματα στα καλόπαιδα, που παίρνουν τον ανήφορο από το τίποτα και φτάνουνε στα ανώτατα αξιώματα, βασιζόμενα στο κορόίδιλίκι μας το ξεγυρισμένο, εμάς που κάνουμε τους έξυπνους κι είμαστε κατά βάθος μάπες αργείτικες και κουκουτσάλευρο έχουμε αντί μυαλό στην καύκα μας.
Πάει ο μπαρμπα-Δαβίδ, πούρεψε κι ήτανε να τόνε κλαίνε τα μάτια σου. Γέρος, παλιόγερος, να τρέμει το χέρι του, μήτε το χουλιάρι δεν μπόραγε να κρατήσει πια, μήτε το βρακί του να φορέσει μόνος του, που λέει ο λόγος, τον ντύνανε, τον τάΐζανε κουρκούτι, τον ξεμυξιάζανε και τον κρατάγανε στο θρόνο οι παλατιανοί, που μασάγανε καλά από την «κρατούσαν κατάστασιν» και δεν τους σύμφερε ν’ αλλάξουν τα πράματα.
Κι ο λαός που δεν αλλάζει ποτέ του, το κοροϊδάκι ο λαός, δεν είχε ιδέα, μονάχα σκοτιζότανε άμα ανέβαινε η τιμή του κριθαριού και του γάλακτος και κουβέντιαζε πολιτικά στα κούφια, αφού δεν ήξερε τι του γίνεται, παρ’ όλο που μέσα του βρίσκουνται πάντα κάνα δυο έξυπνοι, που δήθεν τα ξέρουνε όλα και δεν καταλαβαίνουνε ποτέ τους πούθε παν τα τέσσερα.
(Νίκος Τσιφόρος, ολόκληρη η αξεπέραστη έρευνα του ΕΔΩ)
*ΙΟΥΔΑΙΑ-ΙΩΤΑΠΑΤΑ Το παράδοξο μιας μαζικής αυτοκτονίας
Όταν ο Βεσπασιανός νίκησε τον στρατό του Ιώσηπου στο φρούριο Ιωτάπατα, κι άρχιζε να σφάζει και να σκοτώνει τους επαναστάτες στην Γαλιλαία, ο ίδιος ο Ιώσηπος δεν βρισκόταν πουθενά. Είχε με την βοήθεια του θεού βρει μια τρύπα όπου χώθηκε και κατέληξε σε ένα σπήλαιο με σαράντα ακόμη συντρόφους του. Οι σύντροφοι του Ιώσηπου πρότειναν, αφού ήταν αδύνατον να σωθούν, να σκοτωθούν ώστε να μην πέσουν στα χέρια των Ρωμαίων. Αφού μετά από πολλά επιχειρήματα ο Ιώσηπος, που δεν συμφωνούσε καθόλου με την ιδέα αυτή, δεν τους έπεισε να παραδοθούν στους Ρωμαίους, τους πρότεινε να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο μέχρι τον τελευταίο (ακριβώς το ίδιο θα συμβεί αργότερα και στην Μασάντα, από όπου οι ιστορικές μαρτυρίες στηρίζονται σε μία και μοναδική πηγή, τον Ιώσηπο), μια και η αυτοκτονία απαγορεύεται από τον νόμο του θεού. Εδώ η ερώτηση: Ο θεός του Ιώσηπου απαγορεύει την αυτοκτονία αλλά επιτρέπει τον φόνο μεταξύ συντρόφων; Λίγο απίστευτο. Ως εκ θαύματος όμως, “υπό τύχης είτε υπό Θεού προνείας” λέει ο Ιώσηπος, σκοτώθηκαν οι τριανταοκτώ άνδρες κι έμεινε ο ίδιος με ένα (τον φίλο του) ακόμη για να τραβήξουν κλήρο. Αυτόν τον πείθει να παρατήσουν τον κλήρο και παραδοθούν στους Ρωμαίους. Μα τι αυτοκτονία είναι αυτή; Εδώ σκοτώθηκαν οι σύντροφοι μεταξύ τους! Εκτός φυσικά από τον Ιώσηπο και τον φίλο του...Εδώ η “θεία πρόνοια” ξέχασε τους άλλους τριανταοχτώ. Πάντως ο Ιώσηπος επιζεί, καταγράφει βιβλία, και τα χαρίζει στον Επαφρόδιτο τον δολοφόνο του Νέρωνος. Ποιος είναι ο Επαφρόδιτος, ο οποίος είναι φίλος του Αποστόλου Παύλου; Είναι έμπιστος του Νέρωνος, απελεύθερος δούλος, ο φιλέλλην Νέρων τον έχει για Έλληνα. Πάντως υπάρχει εδώ μία στενή φιλία (μάλλον αποστολή) μεταξύ Ιώσηπου και Επαφρόδιτου και μεταξύ Αποστόλου Παύλου, ο οποίος δεν τον αποκαλεί μόνο αδελφό, αλλά και ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΚΑΙ ΣΥΣΤΡΑΤΙΩΤΗ!
Σαφώς ο Επαφρόδιτος είναι Εβραίος και μάλιστα υψηλής φήμης, διαβάζοντας τις εργασίες του είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για έναν Εβραίο πατριώτη. Ιδού ένα δείγμα από την εργασία του Επαφρόδιτου, μέσα απο την Ιουδαϊκή Γραμματεία:
Η απολογία για την ηλικία του Ιουδαϊσμού
το ακόλουθο κείμενο είναι μια μερική, προσωρινή, αποσπασματική μετάφραση χωρίς υποσημειώσεις!
(γ) Institutum Judaicum Delitzschianum, Münster 2003 1. Βιβλίο, 1. Η απολογία για την ηλικία του Ιουδαϊσμού
Το κείμενο είναι μια μερική, προσωρινή, αποσπασματική μετάφραση χωρίς υποσημειώσεις:
“Σημαίνω ήδη στο κύριο μέρος, εγώ ο υψηλής φήμης Επαφρόδιτος, στο γράφοντας για τον αναγνώστη της αρχαιότητάς μου που, που θα την διαβάσει, για να έχει καταστήσει σαφές ότι οι εβραϊκοί άνθρωποί μας (καταρχήν) είναι πολύ παλαιοί και λαμβανόμενοι την αρχική ύπαρξή του για το, και πως η χώρα, την οποία κρατάμε τώρα, κατοικήθηκε. Κατέγραψα πέντε χιλιάδες χρόνια .περιεκτικής ιστορίας στην ελληνική γλώσσα…”
Επαφρόδιτος Βιβλική Εγκυκλοπαίδεια:
Μακεδόνας χριστιανός από τους Φιλίππους. Ο απ. Παύλος τον αποκαλεί με τα καλύτερα λόγια: αδερφό, συνεργάτη και συστρατιώτη (Φιλιππησίους 2:25). Δεν γνωρίζουμε εάν ο Επαφρόδιτος ήταν μέλος της εκκλησίας των Φιλίππων, ή απλώς μετέφερε επιστολή και συνεισφορές της εκκλησίας προς τον Παύλο όταν αυτός ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη (Φιλιππησίους 2:30, 4:18). Κατά την παραμονή του στη Ρώμη ο Επαφρόδιτος αρρώστησε βαριά που κόντεψε να πεθάνει, παρόλα αυτά δεν υπολόγισε τη ζωή του και συνέχισε το έργο του Χριστού (Φιλιππησίους 2:30). Ο Παύλος προτρέπει τους χριστιανούς της εκκλησίας των Φιλίππων να τον υποδεχθούν με μεγάλη χαρά και να τον τιμήσουν (Κολοσσαείς 2:29).