Η (οι) πολιτική(οί) του μπακαλιάρου

ΑΛΦΕΙΟΡΡΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Η ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΑΜΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Τη δεκαετία του ’60, επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Καραµανλή και κυβερνήσεως ΕΡΕ (προγόνου της σηµερινής Ν∆) -ο Καραμανλής θέλησε να βάλει τη δική του σφραγίδα στην πολιτική ζωή της χώρας και ίδρυσε (μετονομάζοντας τον Λαϊκό Συναγερμό) νέο κόμμα, την Εθνικήν Ριζοσπαστικήν Ένωσιν (ΕΡΕ). Προσέφυγε στις κάλπες τον Φεβρουάριο του 1956 και, παρά το γεγονός ότι ήρθε δεύτερος, τις κέρδισε (!) καθώς οι νικητές, εκτός από την Ιστορία, γράφουν και τους εκλογικούς νόμους- υπήρξε το «σκάνδαλο του µπακαλιάρου». Ο εθνάρχης, προτού γίνει εθνάρχης, ως πρωθυπουργός της «βίας και νοθείας» είχε ψηφίσει έναν νόµο µε τον οποίο έκανε µονοπώλιο το εµπόριο του µπακαλιάρου. Ως τότε προϊόντα όπως το αλάτι, το φωτιστικό πετρέλαιο, τα σπίρτα και τα τραπουλόχαρτα ανήκαν στο λεγόµενο κρατικό µονοπώλιο, δηλαδή την εµπορία τους είχε αναλάβει το ελληνικό κράτος. Ξαφνικά και ο µπακαλιάρος, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν είδος βασικής διατροφής για κάθε ελληνική οικογένεια, απέκτησε καθεστώς αποκλειστικής εµπορίας µέσω της θεσµοθέτησης ιδιωτικού µονοπωλίου. Πίσω από το µονοπώλιο του µπακαλιάρου βρισκόταν ο αδερφός του Κωνσταντίνου, Αχιλλέας Καραµανλής, στον οποίο εξασφαλίστηκαν κέρδη επί δεκαετίες διά του µπακαλιάρου. Εκτοτε ο Αχιλλέας έµεινε στην πολιτική (και όχι αδίκως) ως «µπακαλιάρος» και η συγκεκριµένη πολιτική των νοµικών εξυπηρετήσεων ως «πολιτική του µπακαλιάρου».
Έτσι πορεύτηκε η Ελλάδα. Με πολιτικές του μπακαλιάρου.
ΠΗΓΕΣ: