Ο Πλάτων ονόμασε τον κόσμο σπήλαιο, η μυθολογία μας τον αναφέρει ως Άδη και γενικώς τον γνωρίζουμε ως Γη! Είναι η μήτρα εκείνη που κυοφορεί τα είναι μας, τα εγώ. Φαίνεται όμως πως η συνειδητότητά μας στην Γη, ό,τι εμείς θεωρούμε εαυτό, εγώ, ύπαρξη, χαρακτήρα, δεν είναι τίποτε άλλο από μία αντανάκλαση της πραγματικής μας ουσίας, του πραγματικού ανώτερού μας εαυτού. Εμείς είμεθα η ψευδαίσθηση αυτού του εαυτού. Αυτό που καλούμε ψυχή, είναι η ουσία εκείνη, η οποία συνδέει την συνείδηση στο σώμα μας, την ψευδαίσθηση, με την αληθινή μας ουσία. Η ψυχή λοιπόν δεν βρίσκεται αποκλειστικά στην πλευρά του εαυτού μας, που ζει στον υλικό κόσμο, σε τούτο το Σύμπαν, αλλά επεκτείνεται και εκτός αυτού. Επειδή είμεθα η αντανάκλαση του εαυτού μας, πολλές φορές στην ζωή μας κάνουμε πράξεις που αντιτίθενται στην θέληση του ανώτερού μας εαυτού. Τότε, ο ανώτερός μας εαυτός, που έχει εξουσία επί της ύλης, τοποθετεί εμπόδια και δυσκολίες γύρω μας έτσι ώστε να μας επαναφέρει στο επιζητούμενο σημείο. Όμως από το δικό μας σημείο παρατήρησης, αυτή η νουθεσία φαντάζει ως τιμωρία. Νιώθουμε πως το Σύμπαν ή ο Θεός μας εχθρεύεται και μας τιμωρεί. Φυσικά και όχι! Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός που το κάνει! Τώρα αν την παραπάνω αλήθεια την επεκτείνουμε ώστε να αγκαλιάσει το σύνολο της ανθρωπότητας, κατανοούμε γιατί βιώνουμε στις ημέρες μας όλη αυτή την εχθρότητα και την σκλαβιά. Πηγάζει από την συλλογική αντίδραση των ανώτερών μας υποστάσεων για πράγματα που κάνουμε συλλογικά, αντίθετα από τα πρέποντα. Αν συνεχίσουμε έτσι ως ανθρωπότητα, βαδίζουμε ταχέως προς την καταστροφή. Στρεφόμενοι κατά της ανώτερης συνειδητότητάς μας! Ας αλλάξουμε λοιπόν πορεία, ατομικά αλλά και συλλογικά, ώστε να μην συμβεί η Νύξ!