ΟΙ ΔΡΥΪΔΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΡΡΟΕΣ
Με τον όρο Δρυΐδες, χαρακτηρίζεται μία ιδιαιτέρα κοινωνική τάξις, η οποία έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως κατά τους αρχαίους χρόνους στους λαούς των Κελτών και των Γαλατών της κεντροδυτικής Ευρώπης και των Βρετανικών νήσων.
Έλαβαν το όνομα αυτό από το ιερόν τους δένδρον, την δρύν, η οποία ήτο και το ιερόν δένδρον (ιερά φηγός) της Γαίας και του Διός, και μέσω αυτού χρησμοδοτούσε το αρχαιότατον μαντείον της Δωδώνης. Επίσης όπως γνωρίζουμε, η δρύς ήταν και το σύμβολον των βασιλέων της Μακεδονίας.
Το σύμβολον αυτό, καθώς και η ζωή και οι τρόποι των Δρυΐδων, δεικνύουν εμφανώς την Ελληνικήν επιρροήν, την οποίαν είχεν ενστερνισθεί, από τις απαρχές της υπάρξεώς της, αυτή η τάξις.
Οι Δρυΐδες ήσαν άνθρωποι με ιδιαιτέρα παιδεία, ιερείς και φιλόσοφοι, αξιοσέβαστοι στις κοινωνίες στις οποίες ζούσαν και στις οποίες ασκούσαν και το λειτούργημα του νομοθέτου και του δικαστού.
Ο Ρωμαίος Ύπατος της εντεύθεν των Άλπεων Γαλατίας, Γάϊος Ιούλιος Καίσαρ (–100 έως – 44), κατά την διάρκεια των επιχειρήσεών του στην Γαλατίαν, ήλθε σε επαφήν ο ίδιος με τους Δρυΐδες, και στο έργον του «DΕ BELLO GALLICO», το οποίον συνέγραψε καταγράφοντας τις προσωπικές του εμπειρίες από τους Γαλατικούς πολέμους, αναφέρεται εκτενώς σε αυτούς.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Ιούλιο Καίσαρα, και στα όσα αναφέρει στο βιβλίον VI 13-14 του προαναφερομένου έργου του τον – 1ον αιώνα, οι Δρυΐδες ασχολούνταν με τα θεία πράγματα και εφρόντιζαν διά τις δημόσιες και ιδιωτικές τελετές και θυσίες. Αυτοί απεφάσιζαν διά τις δημόσιες και ιδιωτικές διαφορές και επέβαλαν ποινές στους ενόχους. Όποιος δεν υπάκουε στις αποφάσεις τους, εθεωρείτο ασεβής και ανόσιος και απεκλείετο από κάθε δημόσια λειτουργία και όλοι απέφευγαν να του ομιλούν και να τον συναναστρέφονται.
Στους Δρυΐδες προσέφευγε μεγάλος αριθμός νέων διά να διδαχθεί από αυτούς, διότι είχαν μεγάλην φήμην και τους υπελήπτοντο όλοι. Σε όλους αυτούς προΐστατο ένας, ο οποίος είχε το μεγαλύτερον κύρος και όταν αυτός απέθνησκε, τον διεδέχετο ο πλέον ικανός, με την ψήφο όλων. Συνεδρίαζαν από κοινού σε ορισμένην εποχήν κάθε έτους σε ένα ιερόν δι’ αυτούς τόπον, στην χώραν των Καρνούτων, στην κεντρικήν Γαλατίαν. Εκεί εγίνετο και η εκδίκασις των διαφορών ανάμεσα στις διάφορες φυλές των Γαλατών.
Οι Δρυΐδες δεν εστρατεύοντο και ήσαν απαλλαγμένοι από κάθε φόρον και άλλην κοινωνικήν υπηρεσίαν, πλην του ιερατικού τους έργου και του έργου της απονομής της δικαιοσύνης. Λόγω αυτών των προνομίων, πολλοί προσέρχονταν προς αυτούς διά να διδαχθούν και να γίνουν Δρυΐδες. Η διδασκαλία διαρκούσε μέχρι και είκοσι έτη και οι μαθητευόμενοι απεστήθιζαν πολύ μεγάλον αριθμόν στίχων, διότι τα αναφερόμενα σε αυτούς εθεωρούσαν ότι δεν ήταν σωστόν να καταγραφούν.
Σε όλες τις υπόλοιπες διδασκαλίες και στις δημόσιες και ιδιωτικές υποθέσεις τους, οι Δρυΐδες χρησιμοποιούσαν την ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΓΡΑΦΗΝ!!
Εθεωρούσαν ότι οι ψυχές δεν χάνονται με τον θάνατον των ανθρώπων, αλλά μετενσαρκώνονται σε άλλα πρόσωπα. Έτσι, πιστεύοντας σε αυτό, παρεκινούντο προς την ανδρείαν και περιφρονούσαν τον φόβον του θανάτου. Εγνώριζαν δε και εδίδασκαν στην νεολαία, πολλά διά τους αστέρες και τις κινήσεις τους, διά τον κόσμον και το μέγεθος των διαφόρων χωρών, περί της φύσεως των πραγμάτων και περί της εξουσίας και της δυνάμεως των αθανάτων θεών.
Από αυτήν την περιγραφήν του Ιουλίου Καίσαρος, φαίνονται καθαρά οι σχέσεις τις οποίες είχαν οι Δρυΐδες με τον Ελληνισμόν, την φιλοσοφίαν και την κοσμοθεωρίαν του και οι επιρροές τους από το διαδεδομένο σε όλην την Ευρώπην από αρχαιοτάτων χρόνων ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΠΝΕΥΜΑ. Ιδιαίτερα η μαρτυρία του Ρωμαίου Υπάτου περί της χρήσεως της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ από αυτούς, είναι το ισχυρότερον τεκμήριον περί αυτού!!
14/6/2014
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΔΡΟΣΟΣ
(ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ)