Αν την φωνή ακούγαμε
των θείων αγαλμάτων….
Αν τις εικόνες βλέπαμε,
που έκλεισε ο χρόνος
μέσ’ στους κρυστάλλους τους στιλπνούς
των ζωντανών μαρμάρων…
Αν το σφυγμό της ιερής
της γης μας που δονείται,
μ’ ευλάβεια μπορούσαμε
ξανά ν’ αφουγκραστούμε…
Το Ελληνικό, τ’ ολόλαμπρο
το φώς μες στην καρδιά μας,
θα πύρωνε τα τάρταρα
της σκοτεινής της λήθης…
Και γιορτινό αντάμωμα
θα είχαν οι Θεοί μας
και οι μακάριοι Ήρωες
στον θρόνο της ψυχής μας…
Χορό οι καλλιπλόκαμες
Ελικωνιάδες Μούσες,
στης νόησης μας θά ’στειναν
τα εύφορα λιβάδια,
χορό συρτό κι ανοδικό
προς τις κορφές του Ολύμπου!
9/5/2014
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΡΟΣΟΣ
(ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ)
