ΕΠΙΟΡΚΙΑ-ΑΥΤΟΚΑΤΑΡΑ

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

untitled_18
Artemis Sorras  ΕΠΙΟΡΚΙΑ-ΑΥΤΟΚΑΤΑΡΑ
Η επιορκία, το να πατήσεις τον όρκο σου, αποτελεί παράπτωµα εναντίον των θεών. Τα αντίποινα σε αυτή την περίπτωση δεν επιβάλλονται από τους ανθρώπους, αλλά από τις θεϊκές δυνάµεις, εφόσον εκείνες καλούνται να παίξουν το ρόλο των εγγυητών του όρκου.

Κανένας αρχαίος ινδο-ευρωπαϊκός κώδικας δεν προβλέπει ποινή για την επιορκία, η τιµωρία της επιορκίας είναι υπόθεση των θεών. Το να δεσµεύεται κανείς µε όρκο, σηµαίνει πως εκ των προτέρων εγκαταλείπεται στη θεϊκή εκδίκηση, εφόσον καλεί τους θεούς να είναι 
παρόντες στην πράξη που δεσµεύει. 

Ο Ησίοδος στην Θεογονία θεωρεί την επιορκία το κατεξοχήν παράπτωµα, υπαίτια της αυστηρότερης δυνατής ποινής που επιφυλάσσουν στον άνθρωπο οι θεοί : 
….και τον όρκο, που αλήθεια αυτός τις πιο πολλές έχει σωριάσει 
συφορές 
του ανθρώπου, γιατί αλλοί και τρισαλλοί σ’ αυτό που ψεύτικα τον πάρει.

Όταν περιγράφει την προοδευτική έκπτωση και παρακµή του ανθρώπινου γένους γράφει : 
Καµία τιµή δεν θάχει πια τον λόγο όποιος κρατάει και µήτε ο δίκαιος 
και ο αγαθός, µα τον κακούργο πιο πολύ και τον ανήθικο θέ να 
τιµήσουν. Το µόνο δίκαιο θάναι η δύναµη και η συναίσθηση του 
αληθινού δικαίου δεν θα υπάρχει. Και θα συντρίβει ο δειλός τον γενναίο 
άνδρα, δόλια λόγια πλέκοντας, κι όρκο γι αυτά θα παίρνει . (Εργα και 
Ηµέραι 190-194). 

Όταν ορκίζονταν οι Μολοσσοί, έφερναν ένα βόδι και ένα κύπελλο γεµάτο κρασί. Κατόπι τεµάχιζαν τα βόδια σε µικρά κοµµάτια και εύχονταν έτσι να κοµµατιαστούν οι επίορκοι. Άδειαζαν την κούπα και εύχονταν έτσι να χυθεί το αίµα του επίορκου. 15

Ο βασιλιάς της Θράκης Λυκούργος πρόδωσε τη συµµαχική σύµβαση που είχε συνάψει µε µάρτυρα το θεό ∆ιόνυσο και εξοργισµένος ο θεός τον τιµωρεί άγρια, τυφλώνοντας και βασανίζοντάς τον, προτού τον θανατώσει. 

Ο βασιλιάς της Κρήτης Μίνωας τάζει στον Ποσειδώνα, δωρητή του ταύρου, που έγινε αιτία να σφετεριστεί τη βασιλική εξουσία, να του 
θυσιάσει το ζώο. Αθετεί όµως την υπόσχεσή του και ο Ποσειδώνας τρελαίνει τον ταύρο. Η Πασιφάη τρελαίνεται για το ζώο, ενώνεται µαζί 
του και αποκτά τον Μινώταυρο. 

Στο έργο του Ξενοφώντα “Κύρου ανάβαση” ο Κλέαρχος συζητά µε τον Τισσαφέρνη λέγοντας : “εγώ Τισσαφέρνη, γνωρίζω ότι οι µεταξύ µας όρκοι έχουν γίνει και χειραψίες έχουν ανταλλαγεί µε διαβεβαιώσεις ότι δεν θα θελήσοµε να βλάψοµε οι µεν τους δε. Πρώτον δηλαδή και αυτό είναι το σπουδαιότερο, οι προς τους θεούς όρκοι µας εµποδίζουν να είµαστε εχθροί µεταξύ µας. Άνθρωπο που έχει την συναίσθηση ότι έχει φανεί αδιάφορος προς τους θεούς, αυτόν εγώ ποτέ δεν θα τον χαρακτήριζα ως ευτυχή. γιατί στον πόλεµο µε τους θεούς δεν ξέρω ούτε ποιού είδους ταχύτητα και να χρησιµοποιεί κάποιος µπορεί να ξεφύγει, ούτε σε ποιού είδους σκοτάδι µπορεί να κρυφτεί για να σωθεί. Γιατί όλα παντού και πάντα είναι στους θεούς υποχείρια και όλα παντού και πάντα οι θεοί εξουσιάζουν. Σχετικά λοιπόν µε τους θεούς και τους όρκους αυτά φρονώ”. 
(Βιβλ. Β’ Κεφ. Ε) 

Οι όρκοι περιέχουν και µία αυτοκατάρα, δηλ. αυτός που ορκίζεται και καλεί τους θεούς για µάρτυρες γι αυτό, καταριέται τον εαυτό του σε 
περίπτωση που αθετήσει τον όρκο του . Βλέπουµε στον όρκο του Ιπποκράτη : 
Όσο τον όρκο µου αυτόν θα κρατώ και δεν θα τον πατάω, άµποτε να 
χαίροµαι την ζωή και την τέχνη µου, έχοντας πάντα καλό όνοµα 
ανάµεσα στους ανθρώπους. Αν όµως παραβώ τον όρκο µου και τον 
πατήσω, να µου συµβούν ακριβώς τα αντίθετα. 

Στην Ιλιάδα βλέπουµε τον Αγαµέµνονα να ορίζει τους όρους της συνθήκης µεταξύ Αχαιών και Τρώων και να θυσιάζει τα κριάρια, ενώ οι 
Αχαιοί και οι Τρώες παίρνοντας µε τα ποτήρια τους κρασί και χύνοντάς το στη γη, εύχονται στους θεούς και ορκίζονται µε την σειρά τους : και αυτές προφέρναν τές ευχές : 
“Ω ύψιστε Κρονίδη, 
και όλοι οι αθάνατοι θεοί, των δολερών που πρώτοι 
επιορκήσουν ο µυελός να ρεύσει καθώς ρέει 16
τούτ’ όπου χύνω το κρασί, και αυτών και των παιδιών τους 
και αγκάλες άλλων να χαρούν τα έρµα θηλυκά τους”. (Ιλ. Γ 297-
301). 

Αργότερα η συνηθισµένη κατάρα ήταν να βρει τον επίορκο και µαζί και όλη την γενιά του πλήρης καταστροφή (εξώλεια), το ξερίζωµα της οικογένειας, που αντιστοιχεί στον ευνουχισµό. 
Η προσωποποίηση ή και η πραγµατοποίηση του όρκου από τη µυθική φαντασία, που τον αναπαριστά άλλοτε µε την µορφή αυτόνοµης 
θεότητας, άγριας και καταστρεπτικής, άλλοτε πάλι µε την µορφή αντικειµένου προικισµένου µε δύναµη που τιµωρεί την επιορκία, είναι µία ένδειξη του ιερού και µυστικιστικού χαρακτήρα που αποδίδεται στον όρκο. 

Ο θεσµός αυτός παίζει σηµαντικότατο ρόλο στη φιλοσοφία του Εµπεδοκλή, της οποίας αποτελεί ουσιαστικό στήριγµα, θεωρούµενος ως 
θεµέλιο των παγκόσµιων νόµων. Συχνά οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρονται στο παρακάτω απόσπασµα του Εµπεδοκλή. Το βρίσκουµε 
ολόκληρο πλατειά σχολιασµένο στον Πλούταρχο : 
“Είναι κάποιος χρησµός της Ειµαρµένης, πανάρχαιο και αιώνιο ψήφισµα 
των θεών, σφραγισµένο µε µεγάλους όρκους, αν κάποια ψυχή, που της 
έλαχε ο κλήρος της ζωής, αµαρτήσει και µιανθεί µε φονικό αίµα ή γίνει 
επίορκη, να περιπλανιέται για δέκα χιλιάδες χρόνια µακριά από τους 
Μακαρίους, και να ξαναγεννιέται µέσα στον χρόνο, παίρνοντας όλες τις 
θνητές µορφές και αλλάζοντας όλους τους πολυστέναχτους δρόµους 
της ζήσης. 
Γι αυτό η δύναµη του Αιθέρα τη βυθίζει µέσα στην θάλασσα, η 
θάλασσα την ξερνάει πάνω στη Γη, η Γη τη ρίχνει µέσα στις φλόγες του 
πύρινου Ήλιου, και την ξανατινάζει µέσα στην άβυσσο του Αιθέρα. Ο 
ένας την παίρνει από τον άλλο και όλοι την αποδιώχνουν µε βδελυγµία. 
Μία τέτοια ψυχή είµαι τώρα κι εγώ, εξόριστος από τους θεούς και 
πλανήτης, γιατί παρασύρθηκα από το µαινόµενο Μίσος….”.

…………………………………………………………………….

28/10/2898/Ω:21.00 Ο ΑΡΤΕΜΗΣ ΣΩΡΡΑΣ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΟΡΚΟΥ. ΣΤΟ sorrasfm

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΝΑ ΜΑΣ… ΣΟΥ ΔΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΟΡΚΟ…

10387308_778349638894352_1431404708836026417_n

Αφήστε μια απάντηση