Χάβρα των Ιουδαίων
«Ἄνθρωπός εἰμι Ἰουδαῖος Ταρσεύς» (Πράξ. 21:39), «γεγεννημένος ἐν Ταρσῷ τῆς Κιλικίας, ἀνατεθραμμένος δὲ ἐν τῇ πόλει ταύτῃ (Ιερουσαλήμ) παρὰ τοὺς πόδας ➡ Γαμαλιήλ, πεπαιδευμένος κατὰ ἀκρίβειαν τοῦ (Σανχεντρίν) πατρῷου νόμου, ➡ ζηλωτὴς ὑπάρχων τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 22:3), «ᾧ λατρεύω ἀπὸ προγόνων ἐν καθαρᾷ συνειδήσει» (Β’ Τιμ. 1:3). Απόστολος Παύλος (Σαούλ -Saulus -Paulus).
Γιατί, όμως, η συγκεκριμένη έκφραση εξέλαβε αρνητική χροιά και κατέστη παροιμιώδης;
Ιστορικά πληροφορούμαστε ότι, στο συγκεκριμένο λατρευτικό χώρο της εβραϊκής θρησκείας, δηλαδή στην επονομαζόμενη «χάβρα», μετά το τέλος της ομαδικής προσευχής, γινόντουσαν συλλογικές συζητήσεις που αφορούσαν τα επίκαιρα θέματα της εβραϊκής κοινότητας. Οι συζητήσεις αυτές περατώνονταν με ψηφοφορία επί των θεμάτων, η οποία διεξαγόταν φανερά, δια βοής επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας, αντίστοιχα. Αναπόφευκτα, τις περισσότερες φορές η οχλαγωγία ήταν έντονη, με φωνασκίες, λεκτικούς διαξιφισμούς, έντονες διαφωνίες και αντεγκλήσεις…, με αποτέλεσμα η έκφραση «η χάβρα των Ιουδαίων» ή απλώς η χρήση της λέξεως «χάβρα» να αποκτήσει το συγκεκριμένο νοηματικό της περιεχόμενο και να καταστεί μια λεκτική αλληγορία (και όχι κρίση), η οποία περιγράφει μια αρνητική κατάσταση, που αναφέρεται ιστορικά στο συγκεκριμένο τρόπο λήψης των αποφάσεων στην εβραϊκή κοινότητα.
Μια έτερη αλληγορική έκφραση με αρνητικό νοηματικό περιεχόμενο συνιστά η λεκτική αναφορά «το συνέδριο ή το συμβούλιο των Ιουδαίων»! Συνήθως, η συγκεκριμένη έκφραση χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια κυρίως κρυφή συνάθροιση – συγκέντρωση και συνεννόηση ατόμων με δόλιες προθέσεις, υπό το μανδύα της νομιμότητας, τα οποία, καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου και ηθικής, επιδιώκουν άδικους, αθέμιτους και εγκληματικούς σκοπούς τους οποίους και θέτουν σε εφαρμογή, μετερχόμενοι κάθε δόλιου και ανήθικου μέσου.
Τι ήταν (είναι), όμως, ιστορικά το συμβούλιο αυτό; Ουσιαστικά, ήταν ένα είδος τοπικού εβραϊκού δικαστηρίου, απαρτιζόμενου από είκοσι τρία (23) μέλη, το οποίο έδρευε σε κάθε πόλη και ονομαζόταν «Σανχεντρίν», σύμφωνα με ιστορικές και βιβλικές αναφορές.
Εκτός, όμως, των τοπικών αυτών δικαστηρίων, στην πόλη της Ιερουσαλήμ έδρευε το Μεγάλο Σανχεντρίν (Μεγάλο Συνέδριο), το οποίο ήταν το ανώτατο εβραϊκό νομοθετικό και θρησκευτικό συμβούλιο, που αναγνωριζόταν ως ο αυθεντικός εκφραστής των αρχών του Μωσαϊκού νόμου, ενώ, παράλληλα, λειτουργούσε και ως το ανώτατο Δικαστήριο. Ως συνέπεια αυτού, οι δικαστές των κατώτερων σε βαθμό δικαστηρίων ήταν υποχρεωμένοι, επί ποινή θανάτου, να δέχονται τις αποφάσεις του Μεγάλου Σανχεντρίν.
Το μεγάλο αυτό Συνέδριο, συγκροτούνταν από τον πρόεδρο που έφερε τον τίτλο του μεγάλου Αρχιερέα, (2) δυο αντιπροέδρους και άλλα εξήντα επτά (67) μέλη, δηλαδή απαρτιζόταν από εβδομήντα (70) συνολικά μέλη (μεταξύ των οποίων και ο Παυλάκης μας) και συνεδρίαζε καθημερινά, εκτός των ➡ καθιερωμένων εορτών και Σαββάτων.
«Και σε αυτόν που σε οδηγεί στο δικαστήριο και θέλει να σου πάρει το πουκάμισο, άφησέ του και το πανωφόρι σου.»
[Ματθ. 5:40]
Ενώπιον του μεγάλου αυτού συμβουλίου προσήχθη ο Ιησούς, όταν αρχιερέας αυτού ήταν ο Ιωσήφ Καϊάφας. Ο Καϊάφας, του οποίου προκάτοχος ήταν ο πεθερός του Άννας (ο οποίος και ασκούσε μεγάλη επιρροή σε όλο το ιερατείο, όπως ο Ιοθόρ στο Μωυσή), επιδίωξε με κάθε τρόπο, να επιτύχει τη θανατική καταδίκη του Ιησού Χριστού, παραβαίνοντας κατάφορα τη διαδικασία, η οποία οριζόταν στο εβραϊκό δίκαιο και συγκεκριμένα όλους τους «δικονομικούς κανόνες», σε σχέση με τα αποδεικτικά μέσα, το χρόνο (διεξαγωγή της δίκης κατά τη διάρκεια της νύχτας και όχι της ημέρας, όπως οριζόταν, με απουσία των δυο μαρτύρων που απαιτούνταν προς διατύπωση σαφούς κατηγορίας, τους οποίους εμφάνισαν στη συνέχεια και οι οποίοι κατέθεσαν αντιφατικά γεγονότα με ταυτόχρονη παρουσία και των δυο ενώπιον του Δικαστηρίου) και τον τόπο συνεδρίασης του δικαστηρίου (στην κατοικία του Αρχιερέα και όχι στο Δικαστικό οίκημα).
Ο Καϊάφας βρέθηκε στην Κρήτη, όταν το πλοίο που τον μετέφερε στη Ρώμη ναυάγησε κοντά στις ακτές και ο ίδιος κατάφερε να σωθεί (μετά θείας πρόνοιας ως συνήθως, απο Ιώσηππο, μέχρι και τον Παύλο-Σαούλ, Μπεν-Χούρ. κλπ.) Μετά από λίγο χρονικό διάστημα αρρώστησε βαριά και πέθανε. Η ταφή του έγινε , σύμφωνα με την παράδοση, σε ένα χωριό κοντά στο Ηράκλειο, πιθανότατα έξω από την Κνωσό. Ο τόπος αυτός ονομάστηκε «μνήμα του Καϊάφα» και σωζόταν μέχρι και το τέλος του 19ου αιώνα.
Κατόπιν όλων αυτών, σίγουρα, ο κάθε ένας και η κάθε μια από εμάς θα πρέπει να αναρωτηθεί:
Που μας έμπλεξε ο χριστιανισμός….χάβρα των Ιουδαίων ….
Επεξεργασία κειμένου απο την ΠΗΓΗ
Διαβάστε επίσης:
…αλλόφερτες ονομασίες, ντροπής, Αργίτες! Άνατροι, φανταχτεροί στα κάλλη (Ιλιάδα,Ε,787):
Αρχαία Ολυμπία – Λίμνη ➡ Καϊάφα: Γη των Θεών και της ειρήνης
Α! Γιατί δεν έχω τώρα τη φωνή του ➡ Στέντορα; μεγαλόφωνα, την ώρα οπού θα εσβηούντο οι μισητοί…
Τὴν ἀρχὴν ὅ τι καὶ λαλῶ ὑμῖν; Ιωάν. 8:25