Τραμπ: Οι Εβραίοι θα φταίνε εν μέρει αν χάσω τις εκλογές
Πολλοί ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ Ευαγγελικοί βλέπουν τον πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς ως μέρος μιας προφητείας – Για αιώνες, η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού συνδέεται με αιματοχυσία στην περιοχή, και ακόμα πιό πέρα… Αρμαγεδών…
Άγνωστο είναι, ότι πολύ πριν διαδοθεί ανάμεσα στους Εβραίους, ο Σιωνισμός είχε διαδοθεί ανάμεσα σε ομάδες Διαμαρτυρομένων στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις ΗΠΑ. Ο αποκαλούμενος “Χριστιανικός σιωνισμός” βασίζεται σε ερμηνεία της Βίβλου, η οποία εξάγει το συμπέρασμα ότι αναγκαία προϋπόθεση της Δευτέρας Παρουσίας είναι η επιστροφή των Εβραίων στους Αγίους Τόπους. Πρόκειται για τη λεγόμενη “Θεολογία των Οικονομιών” (Dispensionalism).
Οι “Οικονομιστές” πιστεύουν ότι οι υποσχέσεις του Θεού προς τον Ισραήλ (για τη χώρα, τους πολλούς απογόνους, και την ευλογία) στην Παλαιά Διαθήκη, όπως αυτοί τις αντιλαμβάνονται, θα εκπληρωθούν τελικά στη 1000ετή περίοδο που αναφέρεται στην Αποκάλυψη. Ότι η Εκκλησία δεν έχει αντικαταστήσει τον Ισραήλ στο Σχέδιο του Θεού και ότι υπάρχουν παράλληλα δύο “Λαοί του Θεού”, η Εκκλησία και ο Ισραήλ.
Σε αυτή τη βάση στρατεύονται ενεργά υπέρ των επιδιώξεων του Σιωνισμού.
Όπως τονίζεται χαρακτηριστικά σε ανάλυση της γαλλικής ιστοσελίδας Elucid (Ερίκ Ζιγιό) με τίτλο
“Η ελάχιστα γνωστή πτυχή της αμερικανικής υποστήριξης προς το Ισραήλ: Χριστιανικός Σιωνισμός”:
“Η ιδέα ότι το Ισραήλ αξίζει να τύχει υπεράσπισης ως η μόνη «αληθινή δημοκρατία» στη Μέση Ανατολή δεν αντέχει ούτε στιγμή στην ανάλυση, αν λάβουμε υπόψη το καθοριστικό βάρος της ακροδεξιάς σήμερα στην ισραηλινή πολιτική ζωή, την περιφρόνηση για την ειρήνη η οποία εκδηλώνεται με τη μαζική επιχείρηση αποικισμού των κατεχόμενων εδαφών, που ξεκίνησε πριν από δεκαετίες, ή τη δυσανάλογη βία όλων των ισραηλινών απαντήσεων στις παλαιστινιακές επιθέσεις” .
Με συμπέρασμα ότι η εκλογική επιρροή των ακροδεξιών ευαγγελικών φιλοσιωνιστικών ομάδων είναι καθοριστική για τη διατήρηση της άνευ όρων στήριξης των ΗΠΑ προς το Ισραήλ, ενάντια στο εθνικό τους συμφέρον, που συνάδει με τη σύσφιγξη των σχέσεων με τον αραβικό κόσμο.
Η τάση των διαμαρτυρομένων που αναδεικνύουν ως προτεραιότητα την “αποκατάσταση” των Εβραίων στην Παλαιστίνη, ξεκινά σε Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ ήδη από τον 18ο αιώνα. Το ζήτημα αναδείχθηκε ιδιαίτερα το 1844, από τον ιερέα Μπους, στο βιβλίο του “Η κοιλάδα του Οράματος, η αναγέννηση των ξηρών οστέων του Ισραήλ”. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, οι Χριστιανοί έχουν καθήκον, τουλάχιστον να αποτρέψουν τα όποια εμπόδια για την “αποκατάσταση” των Εβραίων. Το αυτό χωρίο του Προφήτη Ιεζεκιήλ είναι γνωστό από τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας, την Μεγάλη Παρασκευή. Μια κυριολεκτική του ανάγνωση, κάνει φανερό ότι προτυπώνει την Ανάσταση Νεκρώνς Στην προκειμένη περίπτωση, οι “Οικονομιστές”, εμφανώς ασυνεπείς με την ίδια την ερμηνευτική τους γραμμή, προτιμούν να καταφύγουν από την κυριολεξία στην αλληγορία, ερμηνεύοντας ότι πρόκειται για τη “νεκρανάσταση” της σημερινής παρουσίας του Ισραήλ στην Παλαιστίνη και να προσδώσουν “αγιογραφική” θεμελίωση στον Σιωνισμό. Κάτι που είναι αδύνατον να περιλάμβανε η προφητεία, αφού και με αυτή την ερμηνεία, η υποτιθέμενη Βαβυλώνια αιχμαλωσία τελείωσε τον 6ο π.χ.χ. αιώνα, με αποτέλεσμα εντελώς αυθαίρετα να συνδέεται εκ των υστέρων με τον Σιωνισμό.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Λόρδος Σάφτσμπερι, εξέχον μέλος του Συντηρητικού Κόμματος (Τόρις), από το 1870 προπαγάνδιζε ότι η Παλαιστίνη ήταν “μια χώρα δίχως έθνος”, προορισμένη για “ένα έθνος δίχως χώρα” .
Ο ιεροκήρυκας Τζον Νέλσον Ντάρμπι συστηματοποίησε τη θεωρία αυτή. Αντιλαμβάνεται την Αγία Γραφή οργανωμένη σε επτά “οικονομίες”, στάδια και τρόπους με τους οποίους πιστεύουν ότι ο Θεός συνδέεται με τον άνθρωπο: Της Αθωότητας (Γένεση 1:1 – 3:7), της Συνείδησης (Γένεση 3:8 – 8:22), Ανθρώπινη Διακυβέρνηση (Γένεση 9:1 – 11:32), της Υπόσχεσης (Γένεση 12:1 – Έξοδος 19:25), του Νόμου (Έξοδος 20:1 – Πράξεις 2:4), της Χάρης (Πράξεις 2:4 – Αποκάλυψη 20:3), και της Χιλιετούς Βασιλείας (Αποκάλυψη 20:4 – 20:6). Και ότι η “αποκατάσταση” του Ισραήλ θα λάβει χώρα κατά την 6η από αυτές τις περιόδους, πριν τη Δευτέρα Παρουσία.
Οι αντιλήψεις αυτές έλαβαν τεράστια διάδοση στις ΗΠΑ από το 1860 και μετά. “Θεμελιώθηκαν” περαιτέρω με τη μετάφραση της Βίβλου από τον Ντάρμπι. Το 1910, οι θέσεις αυτές ενσωματώθηκαν αυτούσιες στη “Βίβλο αναφοράς” του Σάιρους Σκόφιλντ. Μια μετάφραση αλλοιωμένη από τις απόψεις των “οικονομιστών”.
Πρώτη πρωτοβουλία πολιτικού περιεχομένου στη βάση αυτή εκδηλώθηκε το 1891 με επιστολή του Βαπτιστή ιεροκήρυκα William Blackstone, στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Χάρισον. Ο Μπλάκστοουν ήταν εξέχουσα προσωπικότητα στους ευαγγελικούς κύκλους και άριστα δικτυωμένος στους μηχανισμούς της εξουσίας Αίτημά του ήταν να οργανωθεί διεθνής διάσκεψη γμε θέμα την «επιστροφή» των Εβραίων στην Παλαιστίνη και τα μέσα εφαρμογής της. Την επιστολή συνυπέγραψαν 413 άτομα, μεταξύ των οποίων ο μελλοντικός Πρόεδρος ΜακΚίνλεϊ, οι δήμαρχοι της Νέας Υόρκης και της Φιλαδέλφειας, πολλά μέλη του Κογκρέσου, ο Πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αλλά και οι επιχειρηματίες J.P. Morgan και J. Rockefeller. Η πρωτοβουλία δεν είχε συνέχεια, αλλά προανάγγειλε τη θεσμική επιρροή που απέκτησε ο χριστιανοσιωνισμός σε μερικές δεκαετίες.
Jacob Rothschild… “My family created Israel”
— Pelham (@Resist_05) November 25, 2023
Ιακώβ Ρότσιλντ: η οικογένεια μου δημιούργησε το Ισραήλ
οι οπαδοί χριστιανικών δογμάτων υποστηρίζουν ένθερμα το Ισραήλ και δικαιολογούν όλες τις ενέργειες της κυβέρνησής του, συμπεριλαμβανομένης της καταστολής Παλαιστινίων. Οι Αμερικανοί Προτεστάντες, που συνδέουν τη μοίρα του Ισραήλ με την εσχατολογική τους κοσμοθεωρία, διαδραματίζουν φυσικά σημαντικό ρόλο σε αυτό.
Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρούζβελτ, που κυβέρνησε από το 1933 έως το 1945, ο μόνος με τέσσερις θητείες, δεν ήταν ευνοϊκός στις θέσεις των Σιωνιστών. Το 1943, πρότεινε τη Βρετανική αποικιοκρατία, να δαδεχθεί στην Παλαιστίνη διοίκηση συλλογική, με βάση την τότε αναλογία του πληθυσμού: Από συμβούλιο απαρτιζόμενο από τρεις Μουσουλμάνους, δύο Χριστιανούς και έναν Εβραίο (με σιωνιστές μη σιωνιστές και αντισιωνιστές να εναλλάσσονται).
Όμως, η θέση των ΗΠΑ άλλαξε ριζικά μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Ρούζβελτ το 1945 και τη διαδοχή του από τον αντιπρόεδρο Τρούμαν, γερουσιαστή από το Μισούρι, επηρεασμένο από την τάση των “Χριστιανοσιωνιστών”. Παρά τους δισταγμούς των Υπουργείων Άμυνας και Εξωτερικών, που ορθά έβλεπαν ότι η λύση αυτή θα οδηγούσε σε πόλεμο, προσχώρησε στη λύση της διανομής της Παλαιστίνης το 1947, την οποία υποστήριζε και η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και άσκησε επιρροή και σε άλλες χώρες-μέλη του ΟΗΕ να την υιοθετήσουν. Ο Τρούμαν χαρακτηρίσθηκε ως ο “νέος Κύρος”, παραλληλιζόμενος με τον Πέρση βασιλιά (Κύρο β) που τερμάτισε τη λεγόμενη Βαβυλώνειο αιχμαλωσία.
Με τη διάδοση της τηλεόρασης από τη δεκαετία του 1960, εμφανίστηκαν οι “χριστιανοσιωνιστές” “τηλεπάστορες” που εδραίωσαν την επιρροή τους σε μεγάλο μέρος του κοινού. Ο Μπίλι Γκρέιαμ από την δεκαετία του 1960 και στη συνέχεια η “νέα γενιά” των Τζέρι Φόλγουελ και Πατ Ρόμπερτσον. Οι τελευταίοι, επιτέθηκαν στον Πρόεδρο Κάρτερ, που αν και Βαπτιστής από το Νότο, δεχόταν τη Βίβλο από την αρχική αγγλική επίσημη μετάφραση του βασιλιά Ιακώβου, πολύ πιο κοντινή στο πρωτότυπο, σε σχέση με αυτή του Σκόφιλντ, στην οποία έχουν ενσωματωθεί οι θέσεις των “οικονομιστών”.
Ο Κάρτερ ήταν υπέρ της ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή, με βάση τη δική του ερμηνεία, ότι Ισραηλινοί και Άραβες ήταν κι οι δυό “παιδιά του Αβραάμ” (1) . .Διοργάνωσε τη συνάντηση του Κάμπ Ντέιβιντ και επί διακυβέρνησής του πέρασε το ψήφισμα 465 του ΟΗΕ με στήριξη των ΗΠΑ για αποχώρηση των ισραηλινών εποίκων από τα Κατεχόμενα.
Οι “χριστιανοσιωνιστές” συνδέθηκαν με την πρώτη δεξιά διακυβέρνηση Μπέγκιν του κόμματος Λικούντ στο Ισραήλ το 1977 και έκτοτε στηρίζουν αυτές τις ακροδεξιές κυβερνήσεις, μέχρι και σήμερα, που κυβερνά ο Νετανιάχου. Όταν έγινε πρωθυπουργός το 1996, μετέφερε αμέσως ένα κλιμάκιο χριστιανών σιωνιστών στο Ισραήλ, σφυρηλατώντας μια στενή σχέση που έχει αυξηθεί τα χρόνια , με τους ευαγγελιστές να υποστηρίζουν όλο και πιο σταθερά το Ισραήλ.
Στρατεύονται υπέρ του ακραίου Σιωνισμού και καταπολεμούν κάθε απόπειρα δίκαιης λύσης του Μεσανατολικού, με εργαλείο την επιρροή τους στο εκλογικό σώμα.
Συνέβαλαν με όλα τα μέσα στην εκλογική ήττα του Κάρτερ από τον Ρήγκαν το 1980.
Καταπολέμησαν λυσσωδώς τις συμφωνίες του Όσλο του 1992 και στράφηκαν τόσο εναντίον του Προέδρου των ΗΠΑ Κλίντον, όσο και του Ισραηλινού πρωθυπουργού Ράμπιν που τις σύναψαν. Ο Ράμπιν υπέγραψε τη Συμφωνία του Όσλο (1993) και τη Συμφωνία Ειρήνης με την Ιορδανία (1994) έπεφτε νεκρός στις 4 Νοεμβρίου 1994 από τις σφαίρες ενός φανατικού συμπατριώτη του, του Γιγκάλ Αμίρ.
Ο άνθρωπος των “χριστιανοσιωνιστών” στην κυβέρνηση Τραμπ ήταν ο αντιπρόεδρός του Μάικ Πένς. Ο Τραμπ, ελάχιστα θρησκευόμενος ο ίδιος, υπολογίζοντας στην εκλογική επιρροή των “χριστιανοσιωνιστών”, στήριξε χωρίς όρους την πολιτική Νετανιάχου και αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ. Ανακηρύχθηκε κι εκείνος “Νέος Κύρος” μετά τον Τρούμαν. Όμως, ενώ είχε τη στήριξη των “χριστιανοσιωνιστών” εκλογέων, μόλις το 21% των Αμερικανοεβραίων τον ψήφισε το 2020.
Οι “Χριστανοσιωνιστές” δεν είναι ο μόνος παράγοντας που προσδιορίζει την πολιτική των ΗΠΑ. Όμως, η επιρροή τους είναι δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με τον αριθμό τους. Παραμένουν καθοριστικός για την μονομέρεια των ΗΠΑ υπέρ του Ισραήλ και συμμαχεί με την αντίστοιχη ακροδεξιά μερίδα που κυβερνά το Ισραήλ. Αποτέλεσαν καθοριστικό παράγοντα στην ανοχή και στήριξη εκ μέρους της κυβέρνησης των ΗΠΑ της ισραηλινής επιδρομής στη Γάζα.
Επεξεργασία κειμένου απο την ΠΗΓΗ
Πάμε πιό βαθιά, αντέχετε ΕΔΩ;
Διαβάστε επίσης Ισραήλ-Παλαιστίνη μεταξύ Θεού, Αλλάχ και κατακλυσμού.
……………………………………………………………………………………………………………………………
(1) Ο Κάρτερ ήταν υπέρ της ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή, με βάση τη δική του ερμηνεία, ότι Ισραηλινοί και Άραβες ήταν κι οι δυό “παιδιά του Αβραάμ”.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΥΝΑΝ ΟΥΤΕ ΤΟΥ ΚΑΪΝ ΟΥΤΕ και του ΑΒΡΑΑΜ… ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΜΑΙ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ➡ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΑ
ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ
