Τι ισχύει στη Γερμανία: Ουδέτερο κράτος, αλλά με συνεργασία. Ο “διαχωρισμός” Εκκλησίας-Κράτους -Τι ισχύει

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ Η ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΑΜΙΟΥ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Όπως λέει  γερμανός ειδικός, τα οικονομικά των Εκκλησιών είναι αδιαφανή, αν μη τι άλλο επειδή ο κύκλος εργασιών τους κατανέμεται σε περίπου 50.000 νομικά πρόσωπα.

Στις 3 Οκτωβρίου στη Γερμανία γιορτάζουν εθνική γιορτή, την ένωση της Γερμανίας . Κάθε χρόνο, οι εκδηλώσεις ξεκινούν με οικουμενική λειτουργία, στην οποία συμμετέχουν εκπρόσωποι όλων των θρησκειών αλλά και ο αρχηγός του κράτους.

Στη Γερμανία, με τον Νόμο του 1949 το κράτος θεωρείται «ουδέτερο» απέναντι στις Εκκλησίες, αλλά απέδωσε στην Καθολική Εκκλησία, στην Προτεσταντική Εκκλησία και στην εβραϊκή κοινότητα ένα καθεστώς «συμμετοχής στο κοινωνικό καλό».

Τι ισχύει στη Γερμανία: Ουδέτερο κράτος, αλλά με συνεργασία
Στη Γερμανία υπάρχει ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ διαχωρισμός Εκκλησίας Κράτους ( ➡ CDU : Christlich Demokratische Union Deutschlands=χριστιανο δημοκρακτική σύμπραξη/ένωση Γερμανίας) αλλά δεν επικρατεί η άποψη ότι η θρησκεία είναι μια εντελώς ιδιωτική υπόθεση. Μετά την προτεσταντική μεταρρύθμιση, η Γερμανία επέλεξε να διατηρήσει έναν ισχυρό δεσμό ανάμεσα στις πολιτικές δομές και τις δύο Εκκλησίες, την Καθολική και την Προτεσταντική. Το Κράτος έγινε όλο και περισσότερο «ουδέτερο», αλλά συνέχισε να θεωρεί ότι οι θρησκείες είναι ουσιώδεις παράγοντες της κοινωνικής και πολιτισμικής ζωής.

Κάθε χρόνο εισρέουν στα ταμεία καθολικής και ευαγγελικής εκκλησίας στην Γερμανία μεγάλα χρηματικά ποσά από το γερμανικό Δημόσιο. Το 2022 οι δύο μεγαλύτερες γερμανικές Εκκλησίες έλαβαν περισσότερα από 600 εκατομμύρια από φόρους. Τα εν λόγω έσοδα δεν αφορούν βέβαια τον αποκαλούμενο «εκκλησιαστικό φόρο», τον οποίο το κράτος εισπράττει μέσου του φόρου εισοδήματος -το 2023  περίπ0υ 11.000.000.000 ευρώκαι αποδίδει στη συνέχεια στις Eκκλησίες.

Για να καταλάβει κανείς γιατί ένα τόσο μεγάλο ποσό καταβλήθηκε στις Eκκλησίες, θα πρέπει να ρίξει μια ματιά στην ιστορία των τελευταίων δύο αιώνων. Κατά τη διάρκεια της ναπολεόντειας κατοχής της Γερμανίας στις αρχές του 19ου αιώνα αποφασίστηκε ο διαχωρισμός κράτους και Eκκλησίας. Εκκλησίες απαλλοτριώθηκαν, μοναστήρια και άλλα εκκλησιαστικά ιδρύματα έκλεισαν ή περιήλθαν στην ιδιοκτησία των γερμανικών κρατιδίων. Επειδή οι Eκκλησίες εξαναγκάστηκαν τότε να παραδώσουν χρήματα και γη, οι τοπικοί ηγεμόνες δεσμεύθηκαν, ως αντάλλαγμα, να πληρώνουν τους ιερείς και άλλα έξοδα των εκκλησιών. Μέχρι σήμερα, τα ομόσπονδα κράτη καταβάλλουν αυτές τις αποζημιώσεις, ως διάδοχοι των ηγεμόνων.

Το παράδοξο είναι ότι ήδη από το 1919 το Σύνταγμα της Βαϊμάρης όριζε ότι οι πληρωμές θα τερματιστούν με μία εφάπαξ χορηγία. Τριάντα χρόνια αργότερα, ο Βασικός Νόμος της μεταπολεμικής Γερμανίας, υιοθετούσε αυτή την απόφαση. Παρ’ όλα αυτά οι πληρωμές όχι μόνο συνεχίζονται κανονικά κάθε χρόνο, αλλά αυξάνονται σταθερά: από περίπου 23 εκατομμύρια ευρώ το 1949 σε περισσότερα από 602 εκατομμύρια το 2023.

Η γερμανική κυβέρνηση ➡ επιδιώκει ΤΩΡΑ ΕΝ ΟΨΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ μια συμφωνία- αποζημίωσης.

Επεξεργασία κειμένου από την ΠΗΓΗ