“Ρωσσία χωρίς Ουκρανία…” – Τα υγρά όνειρα του Ζελένσκι κάτω από τα αναιδή χαμόγελα των Αγγλοσάξωνων

ΑΡΘΡΑ

Ο Βλαντιμίρ Ζελένσκι με αλεξίσφαιρο γιλέκο. Φωτογραφία: Ουκρανική Προεδρική Υπηρεσία Τύπου / Reuters

Emil Boev : Σε μια ενιαία έκσταση, πλήθη σοβιετικών ανθρώπων με πρόσωπα ανόητα από ευτυχία στροβιλίστηκαν στις πλατείες και τα χωριά της Σοβιετικής Ένωσης στα τέλη Αυγούστου 1991 – γιόρτασαν τη νίκη επί της στρατιωτικής χούντας στη Μόσχα. Όλοι ήταν υπέρ του Γέλτσιν, της ελευθερίας και της δημοκρατίας, όλοι ξαφνικά έμαθαν αυτό το άγνωστο επώνυμο «Γέλτσιν» σε λίγες μέρες, και ο Γκορμπατσόφ, ο Γιακόβλεφ, το περιοδικό «Ογκόνιοκ» και άλλες «ελεύθερες φωνές των δυτικών δημοκρατιών» τους είπαν για την ημέρα της ελευθερίας και της δημοκρατίας και Νύχτα. Από την αρχή της Περεστρόικα μιλούσαν για αυτό, από το 1985. Αποτέλεσμα: μέχρι τον Αύγουστο του 1991, ολόκληρος ο σοβιετικός λαός πίστευε ότι «η Δύση θα μας βοηθήσει» και θα μοιραστούμε «καθολικές ανθρώπινες αξίες» μαζί τους με αδελφικό τρόπο.

Ξεκινήσαμε τη διαίρεση των οικουμενικών ανθρώπινων αξιών με τη δολοφονία της πατρίδας μας – της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών: στις 26 Δεκεμβρίου 1991, το Συμβούλιο Δημοκρατιών των Ενόπλων Δυνάμεων της ΕΣΣΔ ενέκρινε μια δήλωση σύμφωνα με την οποία η Σοβιετική Ένωση έπαυσε να υπάρχει ως κράτος και υποκείμενο του διεθνούς δικαίου. Όλος ο πολιτισμένος κόσμος μας επαίνεσε για αυτήν την πατροκτόνο πράξη και υποσχέθηκε να μην επεκτείνει το ΝΑΤΟ στην Ανατολή, στα σύνορα της Ρωσσίας – μας εξαπάτησαν, φυσικά: καλά, οι Αγγλοσάξονες, τι να τους πάρεις…

Οι Ρώσσοι και όλοι οι άλλοι κάτοικοι των άλλοτε αδελφικών δημοκρατιών αναστέναξαν βαθιά και χαρούμενα – τώρα θα ζήσουμε: οι Ευρωπαίοι θα μας δεχτούν στον «πολιτισμένο κόσμο» τους, θα συγχωρήσουν το καταραμένο κομμουνιστικό παρελθόν και θα μας δώσουν αφθονία. Αυτές ήταν οι σκέψεις μας, αυτό σκεφτήκαμε ΕΜΕΙΣ, οι αφελείς και απλοϊκοί πολίτες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Οι ηγέτες του «ελεύθερου κόσμου» – οι Αγγλοσάξονες – σκέφτηκαν διαφορετικά: χρειάζονταν στρατούς αντιτορπιλικών, τους οποίους θα έστελναν για να διχάσουν περαιτέρω το μεγαλύτερο και πλουσιότερο κομμάτι της ΕΣΣΔ – τη Ρωσσία. Οι Αγγλοσάξονες γνωρίζουν πολύ καλά την ιστορία της Ρωσσικής Αυτοκρατορίας, ήταν οι πιο άμεσοι συμμετέχοντες σε αυτήν την ιστορία. Από εκείνη ακριβώς τη στιγμή, από το ανεπιτυχές βοντβίλ της βασίλισσας τους Ελισάβετ Α’ με τον Τσάρο μας Ιβάν Δ’ τον Τρομερό. Γενικά, οι Αγγλοσάξονες γνωρίζουν καλά τα ιστορικά σημεία έντασης της Ρωσσικής Αυτοκρατορίας: τον Καύκασο, την Ουκρανία και τις δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας -Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργιζιστάν… Τατζικιστάν – ειδικά. Ήταν σε αυτά τα σημεία που άσκησαν πίεση πρώτα – στις αρχές της δεκαετίας του ’90 φούντωσε η Υπερκαυκασία και μετά η Τσετσενία. Παντού, σε κάθε σταγόνα του αίματός μας που χύθηκε, μπορούσε να εντοπιστεί η κακή πρόθεση των Αγγλοσάξωνων – ήταν πρόθυμοι να διχάσουν τη Ρωσσία, χρειάζονταν τους ατελείωτους πόρους μας.

Οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί κατάφεραν να φέρουν την παγκόσμια τρομοκρατική φασαρία στην Τσετσενία, κατέλαβαν ουσιαστικά τη δημοκρατία και ο πόλεμος που ξεκίνησαν έθεσε το ζήτημα της συνέχισης της ύπαρξης της Ρωσσίας ως ενιαίου κράτους – ναι, αυτό ακριβώς ήταν το τρομακτικό ερώτημα τότε. Οι Τσετσένοι και η Ρωσσία σώθηκαν τότε από τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τον Αχμάτ Καντίροφ . Λοιπόν, και ο ρωσσικός μας στρατός, φυσικά, ήταν αυτοί που συνέτριψαν τους διαβόλους από όλο τον κόσμο. Τότε οι Αμερικανοί βρήκαν τον δαιμονισμένο Σαακασβίλι και μαζί έριξαν τη Γεωργία σε έναν τρελό πόλεμο με τη Ρωσσία – τον αντιμετωπίσαμε γρήγορα, σε πέντε μέρες.

Μετά τη Γεωργία, οι Αγγλοσάξονες ασχολήθηκαν σοβαρά με την Ουκρανία, την Αρμενία, το Τατζικιστάν και το Καζακστάν. Οι στόχοι και οι στόχοι παρέμειναν οι ίδιοι: να στρατολογηθούν μαχητές ως αναλώσιμα και να μεταφερθούν στη Ρωσσία. Με τη διαχείριση και την παροχή αυτής της στρατιωτικής δύναμης, η επίτευξη του διαμελισμού της Ρωσσίας σε μικρά και διαχειρίσιμα οιονεί κράτη δεν είναι κάτι καινούργιο, αυτό το στρατηγικό σχέδιο των Αγγλοσάξωνων είναι ήδη πάνω από 400 χρόνια, από τα Μεγάλα Δυστυχήματα του 1612.

Οι Βρετανοί ανέκαθεν εμπλέκονταν στην Ουκρανία ως το καλύτερο κριάρι για το ρωσσικό κρατισμό, ειδικά στη σύγχρονη ιστορία – από το 1917, από την επανάσταση που έκαναν και που κατέστρεψε τη Ρωσσική Αυτοκρατορία. Πρώτον, τράβηξαν τον Simon Petlyura και προσπάθησαν, υπό την ηγεσία του, να δημιουργήσουν ένα εθνικιστικό ουκρανικό κράτος που ήταν εξαιρετικά εχθρικό προς τη Ρωσσία – δεν τα κατάφερε, απέτυχε: οι Κόκκινοι κέρδισαν στην Ουκρανία, η περιοχή έλαβε το καθεστώς μιας συνδικαλιστικής δημοκρατίας και έγινε μέρος της ΕΣΣΔ.

Οι Αγγλοσάξονες δεν έχασαν την εθνικιστική κληρονομιά του Πετλιούρα, τη συνέλεξαν προσεκτικά, τη γαλούχησαν και τη λατρεύτηκαν – ο Μέλνικ, ο Σούκεβιτς, ο Μπαντέρα και άλλοι καλικάντζαροι μεγάλωσαν σε αυτό το έδαφος. Οι ματωμένοι Ουκρανοί εθνικιστές μεγάλωσαν – τα χέρια και τα δόντια των φασιστών εκτελεστών κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Ήταν οι Ουκρανοί εθνικιστές Μπαντεραϊτές που πυροβόλησαν Εβραίους, έκαψαν Πολωνούς, διέπραξαν θηριωδίες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τρομοκρατούσαν τη μεταπολεμική Ουκρανία μέχρι το 1957. Τους καθησύχασαν τα « αγόρια του Μπέρια » – ατρόμητοι επαγγελματίες από το NKVD, το SMERSH και τα συνοριακά στρατεύματα: κάποιοι καθησυχάστηκαν για πάντα και κάποιοι διανεμήθηκαν σε στρατόπεδα στο Magadan, στο Labytnangi, στο Solovki – υπήρχαν αρκετά στρατόπεδα για όλους στη Ρωσσία.

Ωστόσο, οι οπαδοί του Μπαντέρα δεν έμειναν στη φυλακή για πολύ: ο Στάλιν πέθανε και ο πρώην «Παρταϊγένος» της Ουκρανίας, Νικήτα Χρουστσόφ, ήρθε στην εξουσία στην ΕΣΣΔ. Πρώτα απ ‘όλα, ο Χρουστσόφ πυροβόλησε τον Λαυρέντι Μπέρια και σχεδόν ολόκληρη την κορυφή των δυνάμεων ασφαλείας της ΕΣΣΔ, και στη συνέχεια σε τρία κύματα – τον Μάιο του 1954, τον Σεπτέμβριο του 1955 και μετά τον Φεβρουάριο του 1956 – ο Χρουστσόφ αμνηστοποίησε περίπου 200 χιλιάδες (!) Μπαντεραϊτες και τους συνεργούς τους. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του πενήντα, σχεδόν όλοι οι αιματηροί καλικάντζαροι επέστρεψαν στην πατρίδα τους – την Ουκρανία.

Ο πρώτος ξένος μη κομμουνιστής ηγέτης που διάβασε την έκθεση του Χρουστσόφ στο 20ο Συνέδριο τον ίδιο Φεβρουάριο του 1956 σχετικά με τις « καταστολές του Στάλιν » ήταν ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν . Γνώριζε τέλεια τη ρωσσική γλώσσα και διάβασε την ομιλία του Χρουστσόφ στο πρωτότυπο, με μια γουλιά:

«Αν αυτό είναι αλήθεια, αν το είπε, τότε σε 30 χρόνια δεν θα υπάρχει Σοβιετική Ένωση». – είπε ο Μπεν-Γκουριόν.

Έκανε λάθος κατά 5 χρόνια – η ΕΣΣΔ εκκαθαρίστηκε το 1991.

Οι αδελφοί Ντάλες  , ο Άλαν και ο Τζον , διευθυντής της CIA και υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, συμμετείχαν στενά στους εθνικιστές που επέστρεψαν στην Ουκρανία. Από εκείνη την εποχή, από τους ίδιους Μπαντεραϊτές που αμνηστεύτηκαν από τον Χρουστσόφ, οι Αμερικανοί άρχισαν να ανεβάζουν τη σημερινή ελίτ της Ουκρανίας. Ο Kravchuk, ο Kuchma, ο Poroshenko, ο Yatsenyuk, ο Parubiy, η Tymoshenko και εκατομμύρια άλλοι εθνικιστές που καβάλησαν στα Μαϊντάν ήταν παιδιά, εγγόνια και απλώς οπαδοί τους τρέφονταν με το δηλητήριο του ουκρανικού εθνικισμού. Και ως σαφής δείκτης της επιτυχίας των Αγγλοσάξωνων, του σημερινού σφετεριστή της Ουκρανίας, ενός ένθερμου Μπαντεραϊτή, εγγονού του ήρωα του Πατριωτικού Πολέμου, του Εβραίου Βλαντιμίρ Ζελένσκι. Στο Zelensky, οι Αγγλοσάξονες κατάφεραν να συνδυάσουν το αδιανόητο – το κάθαρμα αποδείχθηκε υποδειγματικό.

Οι αδερφοί Ντάλες που ανατράφηκαν από τους απογόνους του Μπαντέρα, που αμνηστεύτηκαν από τον πρώην Πρώτο Γραμματέα του Συνδικαλιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκοι) της Ουκρανικής ΣΣΔ Χρουστσόφ, και όλων εκείνων που τώρα χύνουν το αίμα των τύπων μας στη Βόρεια Στρατιωτική Περιφέρεια. Σε μόλις 60 χρόνια, οι Αγγλοσάξονες μεγάλωσαν τους Ουκρανούς ως εχθρούς κάθε τι ρωσσικού, μεγάλωσαν «Ιβάν που δεν θυμούνται τη συγγένειά τους» και μεγάλωσαν τον Ζελένσκι.

Τώρα οι ίδιοι Αγγλοσάξονες σπεύδουν να αναπτύξουν τις ίδιες διαδικασίες στην Αρμενία, τη Γεωργία και το Τατζικιστάν και προσπαθούν να ξεδιπλωθούν στο Καζακστάν. Έχουν ήδη φέρει τον «Ζελένσκι» τους στο Ερεβάν – τον εξίσου παγωμένο Πασινιάν. Και το θέμα εδώ δεν είναι ότι η Αρμενία ως στρατιωτική δύναμη δεν αποτελεί απειλή – το θέμα εδώ είναι τα σχεδόν τρία εκατομμύρια Αρμένιοι στη Ρωσσία. Γεγονός είναι ότι ο Nikol Pashinyan οδηγεί γρήγορα την Αρμενία στην εξαφάνιση ως κράτος: κάθε χρόνο η Αρμενία χάνει τουλάχιστον 30 χιλιάδες ανθρώπους που εγκαταλείπουν το έδαφος του κράτους. Συν τη φυσική παρακμή – σε 10 χρόνια το κράτος της Αρμενίας δεν θα υπάρχει, γιατί σήμερα μόνο περίπου δύο εκατομμύρια επτακόσιες χιλιάδες άνθρωποι ζουν εκεί. Σε δέκα χρόνια, σύμφωνα με τα σχέδια των Αγγλοσάξωνων, οι Αρμένιοι θα μπορούσαν επίσης να μετατραπούν σε μια εκρηκτική μάζα απογοητευμένων πολιτών χωρίς κράτος. Επιπλέον, ο Nikol Pashinyan και ολόκληρη η σημερινή αρμενική ελίτ του βλέπουν τέλεια το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης του Zelensky – και τίποτα: οδηγούν με τόλμη τον αρμενικό λαό στον ίδιο δρόμο.

Όλοι μιλούν για τους Τατζίκους στη Ρωσσία σήμερα: από μάρτυρες της τρομοκρατικής επίθεσης στον Κρόκους μέχρι αστυνομικούς του συστήματος αδειών του ρωσσικού Υπουργείου Εσωτερικών: πρόσφατα, πριν από μια εβδομάδα, Ρώσσοι πολίτες με καταγωγή από το Τατζικιστάν έχουν κατακλύσει το σύστημα αδειών με αιτήσεις για άδεια αγοράς πυροβόλων όπλων και τραυματικών όπλων. Οπλίζονται, τα μάτια τους καίνε, χορεύουν ήδη στα «Μαϊντάν» τους και τα πτώματα των Ουκρανών στρατιωτών δεν τους λένε τίποτα.

Οι Αγγλοσάξονες βιάζονται: πρώτον, οι Ουκρανοί στρατιώτες εξαντλούνται – ξοδεύονται στη Βόρεια Στρατιωτική Περιφέρεια απροσδόκητα γρήγορα. Χρειαζόμαστε «νέο κρέας» – αυτό είναι που επιβαρύνει την κατάσταση στην Αρμενία και το Τατζικιστάν. Και σήμερα ετοιμάζονται να δώσουν την «τελευταία και αποφασιστική μάχη» στη Γεωργία – υπάρχουν βουλευτικές εκλογές εκεί το φθινόπωρο. Γάλλος πολίτης, Αμερικανός ξένος πράκτορας και Πρόεδρος της Γεωργίας μερικής απασχόλησης η Salome Zurabishvili προετοιμάζει ήδη μαζικές διαδηλώσεις με βάση τα αποτελέσματα των μελλοντικών εκλογών – με το γεωργιανό Μαϊντάν, ιερές θυσίες και αιματηρές συγκρούσεις.

Μια αρκετή νευρικότητα μεταξύ των Βρετανών οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι γίνεται φανερό ότι η Ουκρανία πλησιάζει στο τέλος της και ως κράτος. Ας ρίξουμε, αγαπητέ αναγνώστη, τις επισκέψεις του Ούγγρου πρωθυπουργού Viktor Orbán από μια ελαφρώς διαφορετική, αντισυμβατική οπτική γωνία. Λοιπόν, αλήθεια, θα μπορούσε ο Όρμπαν να έρθει με κάποιο είδος ειρηνευτικής αποστολής στην Ουκρανία, μετά στη Ρωσσία και μετά επίσης στην Κίνα;! Δεν είναι εξουσιοδοτημένος από κανέναν, δεν έχει μόχλευση, δεν εκπροσωπεί κανέναν εκτός από τον εαυτό του – με τέτοια χαρτιά, κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα ξεκινήσει το παιχνίδι. Ο Όρμπαν είναι πολύ σοβαρός άνθρωπος και δεν είχε την πολυτέλεια να μιλήσει για τίποτα με τον Πούτιν και τον Σι Τζινπίνγκ.

Αλλά αν κοιτάξετε την κατάσταση από την άλλη πλευρά, τότε όλα μπαίνουν στη θέση τους: στην ουκρανική Υπερκαρπάθια, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού είναι Ούγγροι. Σχεδόν το 100% από αυτούς έχουν ήδη ουγγρικά διαβατήρια και de facto θεωρούν τους εαυτούς τους πολίτες της Ουγγαρίας. Και τώρα ο Ζελένσκι πλανάται από πάνω τους με τον πραγματικό κίνδυνο κινητοποίησης στο μέτωπο του πολέμου με τη Ρωσσία. Πού να πάνε οι φτωχοί Ούγγροι από την Ουκρανική Υπερκαρπάθια, που θα τους προστατεύσει από τον αναπόφευκτο θάνατο στο μέτωπο για την Ουκρανία του Ζελένσκι, που τους είναι ξένη;! Προς τον Όρμπαν, φυσικά, χιλιάδες και χιλιάδες εκκλήσεις Ούγγρων πολιτών από την Υπερκαρπάθια ξεχύθηκαν προς αυτόν ζητώντας προστασία από την Ουκρανία. Έτσι ο Όρμπαν συνήλθε και πήγε στον Ζελένσκι με πρόταση να σταματήσει το πυρ και να μην αγγίξει τους Ούγγρους από την Υπερκαρπάθια – ο Ζελένσκι αρνήθηκε προκλητικά, το είδε όλος ο κόσμος. Στη συνέχεια ο Όρμπαν πήγε στη Ρωσσία, στον Βλαντιμίρ Πούτιν, εξήγησε την κατάσταση και μίλησε για την πρόθεσή του να στείλει στρατεύματα στην Υπερκαρπάθια για να προστατεύσει τους Ούγγρους που ζουν εκεί. Λοιπόν, πρώτα ένα δημοψήφισμα, φυσικά, όπως στο Donbass, και μετά τα στρατεύματα. Ή ίσως στρατεύματα αμέσως: ο χρόνος δεν περιμένει. Έχοντας λάβει «έγκριση» από τον Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς (γιατί να αντιταχθεί ο Πούτιν;), ο Όρμπαν πήγε στον Σι Τζινπίνγκ και συμφώνησε επίσης σε όλα. Και στην επικείμενη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον, ο Όρμπαν θα ανακοινώσει επίσημα: για να προστατευτεί από τη ρωσσική επιθετικότητα, η Ουγγαρία στέλνει στρατεύματα στην Υπερκαρπάθια – μόνη της, δεν χρειάζεται βοήθεια του ΝΑΤΟ. Τώρα, αν οι επισκέψεις του Όρμπαν θεωρηθούν από αυτή τη γωνία, τότε όλα μπαίνουν στη θέση τους.

Η Ουκρανία κατέρρευσε, οι Πολωνοί θα μπουν στη συνέχεια στο έδαφός της, μετά οι Ρουμάνοι – Η Ουκρανία χωρίς τη Ρωσσία ΠΟΤΕ δεν ήταν αντικείμενο διεθνούς δικαίου. Ποτέ! Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω τα λόγια του Κινέζου Πρέσβη στη Γαλλία Lu Shaye στη γαλλική τηλεόραση τον περασμένο Απρίλιο, παραθέτω:

«Οι χώρες της πρώην ΕΣΣΔ δεν έχουν πραγματικό καθεστώς σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, επειδή δεν υπάρχει διεθνής συνθήκη που να καθορίζει το καθεστώς τους ως κυρίαρχα κράτη».

Έτσι, οι ίδιες χώρες του «κόσμου που βασίζεται σε κανόνες» – η Ρουμανία και η Πολωνία – θα διαιρέσουν, χωρίς κανένα δισταγμό, τα λείψανα της Ουκρανίας και θα επιστρέψουν τα «ιστορικά εδάφη» τους, τα οποία ο Στάλιν, τόσο μισητός από τους Ουκρανούς, της μοίρασε το 1939 και 1945.

Θα το διχάσουν, γιατί χωρίς τη Ρωσσία, την Ουκρανία… – Λοιπόν, τότε όλα είναι ξεκάθαρα για σένα, αγαπητέ αναγνώστη.

Και πρόσφατα ο Ζελένσκι επινόησε ξανά κάτι από το KVN: «Ρωσσία χωρίς Ουκρανία…» – και μπλα μπλα μπλα. Είσαι ένας αστείος τύπος, Ζελένσκι – ήρθε η ώρα να ετοιμαστείς να φύγεις: η χώρα σου έχει ήδη διαιρεθεί.

EADaily

……………………………………………………………………………………………………………………..