Οταν οι Γάλλοι στρατιώτες χώνουν την μύτη τους σε ξένες χώρες:
Το τέλος της γαλλικής κυριαρχίας στο Βιετνάμ.
Η δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ δεν έφερε αμέσως και την απελευθέρωση του λαού της χώρας. Οι αποικιοκράτες – ιμπεριαλιστές δεν παραδέχτηκαν την ήττα τους, παρά μόνο όταν αυτή κατέστη ολοκληρωτική. Στην αρχή και με πρόσχημα την καταδίωξη των Ιαπώνων το Νότιο Βιετνάμ καταλήφθηκε από αγγλικά στρατεύματα και το Βόρειο Βιετνάμ από κινέζικα στρατεύματα του Τσανγκ Κάι Σεκ. Σύντομα ήρθαν και οι Γάλλοι, που ήταν στη Σαϊγκόν και άλλες πόλεις του Νότου, αλλά δεν ήταν εύκολο γι’ αυτούς να παλινορθώσουν το αποικιοκρατικό τους καθεστώς. Το Φλεβάρη του ’46 συμφώνησαν με τον Τσανγκ Κάι Σεκ να αποσύρει τα στρατεύματά του από το Βόρειο Βιετνάμ. Στη συνέχεια η κυβέρνηση του… σοσιαλιστή Λέο Μπλουμ δήλωσε πως θα αναγνωρίσει τη Βιετναμέζικη Λαϊκή Δημοκρατία, με τον όρο ότι η τελευταία θα δεχόταν να γίνει μέλος της Γαλλικής Ενωσης, της Γαλλικής δηλαδή Αποικιοκρατικής Συμπολιτείας. Αρχισαν μάλιστα και διαπραγματεύσεις στο Παρίσι και το Δεκέμβρη του ’46 όταν ο Χο Τσι Μιν βρισκόταν στη γαλλική πρωτεύουσα και συνομιλούσε με τον Λέο Μπλουμ τα γαλλικά στρατεύματα άρχιζαν πόλεμο για την παλινόρθωση της αποικιοκρατίας στην Ινδοκίνα, κατέλαβαν την πρωτεύουσα της χώρας, το Ανόι και άλλα στρατηγικά σημεία. Η κυβέρνηση του Χο Τσι Μιν κατέφυγε στη ζούγκλα κι από εκεί άρχισε νέο αγώνα κατά των Γάλλων αποικιστών. Αναλύοντας τη στρατηγική των Γάλλων σ’ εκείνες τις συνθήκες, ο David Horowitz σημειώνει: «Το νότιο τμήμα συγκέντρωνε το μεγαλύτερο μέρος των γαλλικών επενδύσεων και γρήγορα φάνηκε ότι οι Γάλλοι ήσαν αποφασισμένοι να διαχωρίσουν το τμήμα αυτό από το υπόλοιπο Βιετνάμ. Παράλληλα επέμεναν να διατηρήσουν τον έλεγχο του στρατού και της διπλωματίας του Βιετνάμ, καθώς και τον έλεγχο της νομισματικής πολιτικής και της οικονομίας του».
Βέβαια, πίσω από τη Γαλλία βρίσκονταν οι ΗΠΑ που την ενίσχυαν οικονομικά. «Στην πραγματικότητα – όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Ν. Ψυρούκης – οι Βορειοαμερικανοί ιμπεριαλιστές δεν ενδιαφέρονταν για τη σωτηρία της γαλλικής αποικιακής αυτοκρατορίας. Ζητούσαν να αρπάξουν τα πλούτη της. Και έβλεπαν πως η Γαλλία, με τους αποικιακούς πολέμους, σύντομα θα παρέδιδε τις αποικίες της στην κηδεμονία των ΗΠΑ».
Το Βιετνάμ ξαναβρέθηκε λοιπόν κάτω από αποικιακό ζυγό μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο και ο λαός του ξεκίνησε ένα νέο αγώνα για την απελευθέρωσή του. Στις 20 Δεκέμβρη του 1946, το ΚΚ Ινδοκίνας και ο Πρόεδρος της χώρας, Χο Τσι Μιν, απηύθυναν έκκληση προς τον βιετναμέζικο λαό ν’ αρχίσει παλλαϊκή αντίσταση ενάντια στους αποικιοκράτες μέχρι την ολοκληρωτική απελευθέρωση της χώρας. Ο λαϊκός αντιαποικιακός πόλεμος αγκάλιασε ολόκληρη την Ινδοκίνα και πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις ιδιαίτερα μετά τη νίκη της κινεζικής επανάστασης, το 1949. Το 1950, το 90% του Βιετνάμ ήταν απελευθερωμένο και μόνο το 10% ήταν υπό γαλλικό έλεγχο. Επίσης, η κυβέρνηση του Χο Τσι Μιν απόκτησε διεθνές κύρος, μετά την αναγνώρισή της από την ΕΣΣΔ και τις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες.
Την περίοδο των μεταπολεμικών αντιαποικιακών αγώνων του Βιετνάμ, στη χώρα ξεχωρίζει μια κλασική λαϊκή στρατιωτική φυσιογνωμία, ο Βο Ννγκουγιέν Γκιαπ. Μέλος του ΚΚ από την ίδρυσή του, έγινε υπουργός στην κυβέρνηση Εθνικής Απελευθέρωσης. Με στρατιωτικά ζητήματα άρχισε να ασχολείται από το 1944 και από το Δεκέμβρη του 1946 έγινε αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της Λαϊκής Δημοκρατίας. Σ’ ένα από τα κείμενά του ο Γκιαπ παρουσιάζει ως εξής την πολεμική μέθοδο του βιετναμέζικου λαού στην περίοδο μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο: «Ανταρτοπόλεμος είναι η μορφή αγώνα των μαζών μιας φτωχής και κακοεξοπλισμένης χώρας ενάντια σ’ έναν επιθετικό στρατό με καλύτερο υλικό και τεχνικές. Είναι ο τρόπος να διεξάγεις μιαν επανάσταση. Οι αντάρτες στηρίζονται στο ηρωικό πνεύμα για να θριαμβεύσουν πάνω στα μοντέρνα όπλα, αποφεύγοντας τον εχθρό, όταν είναι ισχυρότερος και χτυπώντας τον όταν είναι ασθενέστερος. Αλλοτε σκορπίζοντας, άλλοτε ανασχηματιζόμενοι, άλλοτε φθείροντας, άλλοτε εξοντώνοντας τον εχθρό, είναι αποφασισμένοι να πολεμάνε παντού, έτσι που, οπουδήποτε και αν πηγαίνει ο εχθρός είναι καταποντισμένος σε μια θάλασσα ένοπλου λαού που τον χτυπάει, υποσκάπτοντας το ηθικό του και εξαντλώντας τις δυνάμεις του».
Με αυτήν τη μέθοδο, ο βιετναμέζικος λαός κατάφερε να φτάσει έως την τελική σύγκρουση με τις γαλλικές αποικιοκρατικές δυνάμεις, στο
Ντιεν Μπιεν Φου.– Το <Στάλινγκραντ των Γάλλων> του πολέμου στο Βιετνάμ.
Οταν το Νοέμβρη του 1953 ο στρατηγός Ανρί Ναβάρ διέτασσε τις γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις να καταλάβουν το Ντιεν Μπιεν Φου, το έκανε γιατί ήθελε να προλάβει τα χειρότερα, να ελέγξει δηλαδή το ξέσπασμα της επανάστασης απ’ άκρη σ’ άκρη της Ινδοκίνας και ιδιαίτερα στο Λάος όπου την ίδια χρονιά είχε παρατηρηθεί επέκταση της δράσης των δυνάμεων του Γκιαπ. Κι όπως συμβαίνει με όλες τις κινήσεις απελπισίας, το κλείσιμο ενός ρήγματος δημιουργούσε πολλαπλάσια. Το Ντιεν Μπιεν Φου βρισκόταν βαθιά μέσα στην περιοχή ελέγχου του Βιετ Μιν, σφηνωμένο στην κύρια γραμμή ανεφοδιασμού των ανταρτών από την Κίνα. Ηταν μια ελκυστική στρατιωτική θέση, διέθετε αεροδρόμιο το οποίο είχαν κατασκευάσει οι Ιάπωνες, αλλά ταυτόχρονα είχε το μειονέκτημα ότι απείχε λιγότερο από 160 χλμ. από την κινεζική μεθόριο και περισσότερο από 300 χλμ. από τις βάσεις ανεφοδιασμού των Γάλλων. Ετσι, ο ανεφοδιασμός θα γινόταν από τον αέρα, αλλά με εξάντληση της ακτίνας δράσης των αεροπλάνων. Το αποτέλεσμα ήταν αντί το Ντιεν Μπιεν Φου να γίνει ο τάφος των ανταρτών να μετατραπεί σε τάφο της γαλλικής αποικιοκρατίας.
Οι δυνάμεις του Γκιαπ ξεκίνησαν την αντεπίθεση στο Ντιεν Μπιεν Φου από τα τέλη του 1953 και μέσα από έναν διαρκή πόλεμο φθοράς, στις 7 Μάη του 1954, συνέτριψαν το γαλλικό στρατό. Οι συνεχείς ρίψεις Γάλλων αλεξιπτωτιστών απλώς πλήθαιναν τις απώλειες της γαλλικής πλευράς. Η εικόνα που δίνει στην περιγραφή του ο Ρεϊμόν Καρτιέ είναι συγκλονιστική: «Το πυροβολικό των Βιετ σωπαίνει. Ο θόρυβος που ακούγεται ύστερα θα μείνει για πάντα στη μνήμη των ηττημένων. Είναι τα πατήματα μέσα στη λάσπη χιλιάδων πελμάτων, που πλημμυρίζουν το ερειπωμένο στρατόπεδο και συγκλίνουν προς το αμπρί του στρατηγού. Είναι 5 το απόγευμα. Κάθε αντίσταση έχει σταματήσει. Οι πιο περήφανοι στρατιώτες του γαλλικού στρατού …παραδίδονται. Οι στρατιώτες του Λαλάντ θα βρουν το δρόμο της εξόδου αποκλεισμένο και θα παραδοθούν. Σκορπισμένοι στον πυθμένα του Ντιεν Μπιεν Φου, 60.000 αλεξίπτωτα σχηματίζουν ένα πελώριο άσπρο σάβανο».
Οι Γάλλοι είχαν υποστεί μία από τις ατιμωτικότερες ήττες της ιστορίας τους. Οι δυνάμεις τους απώλεσαν 2.293 νεκρούς και 5.134 τραυματίες. Άλλοι 11.000 άνδρες τους αιχμαλωτίστηκαν. Πολλοί από τους τραυματίες και από τους αιχμαλώτους πέθαναν κατά την πορεία ή κατά την παραμονή τους στα βιετναμικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αλλά και η Αεροπορία τους πλήρωσε βαρύ τίμημα, στην προσπάθειά της να ανακουφίσει την πολιορκημένη φρουρά. Οι Γάλλοι παραδέχθηκαν την απώλεια 167 αεροσκαφών τους. Οι Βιετναμέζοι υποστήριξαν ότι είχαν καταρρίψει περισσότερα.
Σαν αποτέλεσμα της νίκης του βιετναμέζικου λαού, ήρθαν οι συμφωνίες για την Ινδοκίνα, που υπογράφηκαν στις 20 Ιούλη του 1954 στη Γενεύη, που καθόρισαν ως διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές τον 17ο παράλληλο. Το Βιετνάμ χωριζόταν σε Βόρειο και Νότιο, αλλά αυτός ο διαχωρισμός, οι συμφωνίες προέβλεπαν ότι θα είναι προσωρινός κι ότι η χώρα σύντομα θα συνενωνόταν. Για να συμβεί όμως αυτό, χρειάστηκε νέος αγώνας του βιετναμέζικου λαού έως το 1975, αυτή τη φορά εναντίον των ΗΠΑ, που είχαν έρθει να αντικαταστήσουν την ηττημένη Γαλλία.
Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ
Ο Χο Τσι Μιν
Το 1867, ο αυτοκράτορας Του Ντουκ υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει τις γαλλικές κατακτήσεις στη λεγόμενη περιοχή της Κογχικίνας.
Στο μεταξύ, οι Γάλλοι είχαν κυριεύσει και την Καμπότζη, την οποία ανακήρυξαν προτεκτοράτο τους. Οι Γάλλοι εξάπλωναν την κυριαρχία τους ολοένα και περισσότερο και μέχρι το 1893 ολόκληρη η Ινδοκίνα (το Λάος, η Καμπότζη και ολόκληρο το Βιετνάμ) βρισκόταν υπό τον έλεγχό τους.
Το 1926 ιδρύθηκε μία ακόμη αντιστασιακή οργάνωση, η Επαναστατική Οργάνωση Νέων Βιετνάμ. Επικεφαλής της ήταν ένας άγνωστος νεαρός, ο Νγκουέν Άι Κουόκ, ο οποίος έμελλε να μείνει στην Ιστορία με το όνομα Χο Τσι Μινχ.
Με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, ο Χο Τσι Μινχ αναδείχθηκε σε ηγετική φυσιογνωμία του βιετναμικού απελευθερωτικού κινήματος, συνεργαζόμενος με τους Κινέζους…
Το 1930 ένιωσε αρκετά ισχυρός για να κηρύξει τη δική του, κομμουνιστική, αντιγαλλική επανάσταση. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενε και οι Γάλλοι κατέπνιξαν το κίνημα με μεγάλη σκληρότητα, πράγμα το οποίο είχε πάντως και ένα θετικό αποτέλεσμα για τον Χο: συσπείρωσε γύρω του ακόμη περισσότερους Βιετναμέζους.
Χάρη στην καλύτερη οργάνωσή του, την πειθαρχία του και τον φανατισμό των μελών του, το κομμουνιστικό κόμμα κατόρθωσε να παρουσιάσει εαυτόν ως τη μόνη αξιόπιστη λύση για την ανεξαρτησία.
Παρακάμπτοντας τα αντίστοιχα εθνικιστικά ή απελευθερωτικά κινήματα (μερικά εκ των οποίων είχαν και θρησκευτικό χαρακτήρα, όπως οι θρησκευτικές οργανώσεις Κάο Ντάι και Χόα Χάο), ο Χο Τσι Μινχ παρουσίαζε τη μόνη εγγύηση για την πολυπόθητη ανεξαρτησία.
Τον Σεπτέμβριο του 1940, η χώρα παραδόθηκε από τις Αρχές του Βισί, στους Ιάπωνες. Οι τελευταίοι αποδείχθηκαν εξίσου σκληροί κατακτητές με τους Γάλλους − εάν όχι σκληρότεροι. Σε αυτό το κλίμα, το 1941, ο Χο Τσι Μινχ ίδρυσε την Οργάνωση για την Απελευθέρωση του Βιετνάμ, που εν συντομία ονομάστηκε Βιετμίνχ.
Ο Χο στην αρχή είχε καλές σχέσεις με τους Κινέζους εθνικιστές του Σανγκ Τσάι Σεκ. Παρ’ όλ’ αυτά, το 1942, όταν επισκέφθηκε την Κίνα, συνελήφθη. Απελευθερώθηκε, όμως, και με συμμαχική βοήθεια άρχισε αγώνα κατά των Ιαπώνων. Πολύ αργά, τον Μάρτιο του 1945, οι Ιάπωνες αποφάσισαν να αλλάξουν τακτική και με το σύνθημα «η Ασία στους Ασιάτες», επιχείρησαν −μάταια− να προσεγγίσουν τους ασιατικούς πληθυσμούς.
Τον Αύγουστο του 1945, με την παράδοση της Ιαπωνίας, ο Χο κήρυξε γενική εξέγερση που πέτυχε πλήρως. Οι ιαπωνικές φρουρές εκδιώχθηκαν και οι Βιετμίνχ κατέλαβαν στις 2 Σεπτεμβρίου 1945 το Ανόι και ανακήρυξαν την ανεξαρτησία του Βιετνάμ. Η χαρά τους όμως δεν κράτησε πολύ.
Στις 23 Σεπτεμβρίου μεικτά τμήματα Γάλλων του Ντε Γκολ, οπλισμένοι Γάλλοι στρατιώτες του Βισί και οπλισμένοι Γάλλοι άποικοι επιτέθηκαν στο δημαρχείο του Ανόι, το κατέλαβαν και ύψωσαν τη γαλλική σημαία. Ωστόσο, αρχικά τουλάχιστον, ο πόλεμος απεφεύχθη. Οι Γάλλοι αναγνώρισαν το Βιετνάμ ως ανεξάρτητο κράτος, το οποίο όμως θα ήταν μέλος της Συνομοσπονδίας της Ινδοκίνας (ένα πολιτικό μόρφωμα υπό τον απόλυτο έλεγχό τους), στο πλαίσιο της Γαλλικής Ένωσης (οργανισμός αντίστοιχος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας).
Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι στη χώρα θα παρέμεναν πολυάριθμα γαλλικά στρατεύματα, τα οποία προβλεπόταν να αποχωρήσουν σταδιακά σε μια περίοδο έξι έως οκτώ ετών. Οι εθνικιστές Βιετναμέζοι αντέδρασαν έντονα, αλλά η αντίδρασή τους κατεπνίγη από τους Γάλλους, με τη βοήθεια των κομμουνιστών Βιέτ Μινχ! Με τον τρόπο αυτό, ο Χο ξεκαθάρισε το τοπίο από άλλους υποψήφιους σωτήρες.
Αμέσως μετά, όμως, ήρθε η ρήξη. Στις 15 Οκτωβρίου 1946, γαλλικές δυνάμεις κινήθηκαν προς τη Χάιφονγκ, μια παραθαλάσσια πόλη στον Βορρά, για να αναλάβουν τον έλεγχό της. Οι Βιετμίνχ όμως αντέδρασαν και σύντομα ξέσπασαν σφοδρές μάχες.
Γαλλικά πολεμικά πλοία βομβάρδισαν άγρια την πόλη, σκοτώνοντας περί τους 6.000 Βιετναμέζους, πολίτες και αντάρτες μαζί. Τελικά χρειάστηκαν επτά ημέρες άγριων μαχών για να καταλάβουν οι Γάλλοι την πόλη. Ο ηγέτης των Βιετμίνχ στη Χάιφονγκ, κάποιος Βο Νγκουέν Γκιαπ, αναγκάστηκε να υποχωρήσει.
Ο πόλεμος αρχίζει!
Οι Γάλλοι προχώρησαν στην υλοποίηση των πολιτικών τους σχεδίων, καλώντας τον πρίγκιπα Μπάο Ντάι να αναλάβει τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης ανδρείκελων στο Βιετνάμ, επιχειρώντας έτσι να νομιμοποιήσουν την κατοχή τους. Παράλληλα, αύξησαν τη στρατιωτική τους παρουσία στη χώρα. Το 1949 υπηρετούσαν στο Βιετνάμ περισσότεροι από 150.000 Γάλλοι στρατιώτες.
Τότε όμως συνέβη ένα γεγονός καταλυτικής σημασίας: ο κινεζικός εμφύλιος πόλεμος έληξε με πλήρη επικράτηση των κομμουνιστών του Μάο Τσε Τουνγκ. Με τον τρόπο αυτό, άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για την ενίσχυση των Βιετμίνχ. Ο επικεφαλής τους, ο στρατηγός πλέον Γκιαπ, στάθμισε την κατάσταση και τον Φεβρουάριο του 1950 θεώρησε πως ήταν αρκετά ισχυρός για να ξεκινήσει ανοιχτό πόλεμο κατά των Γάλλων.
Στις 16 Σεπτμεβρίου 1950, ο Γκιάπ επιτέθηκε με 3.000 περίπου άνδρες εναντίον μιας μικρής γαλλικής βάσης στο Ντονγκ Κε. Τη βάση φρουρούσαν 260 άνδρες της Λεγεώνας των Ξένων.
Ύστερα από άγρια μάχη, οι Λεγεωνάριοι υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τη βάση. Μετά την πρώτη αυτή νίκη ο Γκιαπ επιτέθηκε αιφνιδιαστικά, κοντά στο Κάο Μπανγκ, σε δύο γαλλικά τμήματα, διαλύοντάς τα.
Οι επιζώντες Γάλλοι τράπηκαν σε άτακτη φυγή. Επρόκειτο για μία από τις χειρότερες και τις πλέον ντροπιαστικές ήττες στη γαλλική στρατιωτική ιστορία. Οι Γάλλοι έχασαν 6.000 άνδρες από τους 10.000 που συνολικά ενεπλάκησαν! Επίσης, οι Βιετμίνχ κυρίευσαν και μεγάλες ποσότητες πολεμικού υλικού: 125 όλμους, 13 πυροβόλα, 9.800 ατομικά τυφέκια και υποπολυβόλα και 450 φορτηγά.
Μέσα σε αυτό το κλίμα της ήττας, οι Γάλλοι αναγκάστηκαν να στείλουν στο Βιετνάμ τον καλύτερο στρατηγό τους, τον ήρωα του Β ́ Παγκοσμίου Πολέμου, ντε Λατρ ντε Τασινί. Στις 14-15 Ιανουαρίου 1951, οι ντε Τασινί και Γκιαπ μονομάχησαν προσωπικά, στη μάχη του Βιν Γιεν. Ο Γκιαπ επιτέθηκε στην εκεί γαλλική βάση με 2 μεραρχίες.
Αμέσως ο ντε Τασινί συγκέντρωσε 8.000 άνδρες στην περιοχή και με τη βοήθεια της Αεροπορίας συνέτριψε τις μεραρχίες του Γκιάπ. Οι απώλειες των Βιετναμέζων ήταν τρομακτικές. Οι νεκροί ξεπέρασαν τους 8.000. Άλλοι τόσοι ήταν οι τραυματίες, ενώ 600 αιχμαλωτίστηκαν
Οι απώλειες των Γάλλων ήταν μικρές. Ακολούθησαν δύο ακόμη μεγάλες νίκες του ντε Τασινί, στο Μάο Κε, τον Μάρτιο του 1951 και στον ποταμό Ντέι, τον Ιούνιο. Εκμεταλλευόμενος τις νίκες του, ο ντε Τασινί οργάνωσε μια σειρά οχυρωμένων βάσεων –σημείων στηρίγματος– στα βιετναμοκινεζικά σύνορα, τη λεγόμενη «Γραμμή Τασινί». Επίσης, οργάνωσε άτακτα τμήματα από ντόπιους αντικομμουνιστές, αλλά και άρχισε να συγκροτεί τον βιετναμικό Στρατό, έναν στρατό υπό γαλλική επίβλεψη, φυσικά.
Στο μεταξύ ο Γκιαπ, έχοντας αναδιοργανώσει τις δυνάμεις του και επιδιώκοντας απελπισμένα μια νίκη, επιτέθηκε στις αρχές Οκτωβρίου 1951 στη γαλλική βάση του Νγκια Λο. Η μάχη της Νγκια Λο κράτησε τέσσερις μέρες. Ο Γκιαπ έριξε σε αυτήν ολόκληρη την 312η Μεραρχία Πεζικού του, αλλά απέτυχε παταγωδώς. Ο ντε Τασινί ενίσχυσε την πολιορκημένη φρουρά από αέρος με εφόδια και αλεξιπτωτιστές και υποχρέωσε τον αντίπαλό του να παραιτηθεί των σχεδίων του, προκαλώντας του μάλιστα καταστροφικές απώλειες.
Μη περιοριζόμενος στις αμυντικές του επιτυχίες, ο ντε Τασινί αποφάσισε να περάσει στην επίθεση. Στόχος της γαλλικής επίθεσης ορίστηκε η πόλη Χόα Μπινχ (80 χλμ. δυτικά του Ανόι), την οποία είχαν υπό τον έλεγχό τους οι Βιετμίνχ και την είχαν μετατρέψει σε ορμητήριό τους. Εντελώς ξαφνικά, στις 14 Νοεμβρίου 1951, τρία γαλλικά τάγματα αλεξιπτωτιστών ερρίφθησαν στην πόλη από αέρος και την κατέλαβαν σε λίγα λεπτά, αιφνιδιάζοντας τους αντιπάλους τους.
Την ίδια ώρα, γαλλικές μονάδες προσπαθούσαν να φτάσουν στην πόλη, ανοίγοντας δρόμο μέσα από την ελεγχόμενη από τον εχθρό περιοχή. Μόλις συνήλθαν από τον αρχικό αιφνιδιασμό οι Βιετμίνχ αντέδρασαν άμεσα, επιχειρώντας να ανακόψουν την προέλαση των γαλλικών δυνάμεων, ώστε να απομονώσουν τους Γάλλους αλεξιπτωτιστές.
Η όλη μάχη θύμιζε έντονα την πολύ μεγαλύτερης κλίμακας μάχη του Άρνεμ. Τελικά, οι Γάλλοι κατόρθωσαν να ανοίξουν τον δρόμο μέχρι τους πολιορκημένους τους αλεξιπτωτιστές. Ο στενός διάδρομος όμως που επέτυχαν να διανοίξουν ήταν φρικτά ευπρόσβλητος.
Ο ντε Τασινί είχε δύο επιλογές: ή να υποχωρήσει, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν ή να προσπαθήσει να διατηρήσει ανοιχτό τον δρόμο, εγκαθιστώντας μια σειρά φυλακίων κατά μήκος του. Επέλεξε το δεύτερο. Σύντομα, όμως, ο ίδιος έπρεπε να εγκαταλείψει το Βιετνάμ. Χτυπημένος σκληρά από τον καρκίνο, ο μέχρι τότε νικητής Γάλλος στρατηγός, επέστρεψε στην πατρίδα του όπου και πέθανε τον Ιανουάριο του 1952. Η τελευταία γαλλική ελπίδα είχε σβήσει.
Τον ντε Τασινί αντικατέστησε ο στρατηγός Ραούλ Σαλάν. Αυτός, μη διαθέτοντας τα σιδερένια νεύρα του προκατόχου του, διέταξε την εγκατάλειψη της Χόα Μπινχ, αρχικά, και ολόκληρης της γαλλικής αμυντικής τοποθεσίας, κατά μήκος του Μαύρου ποταμού, κατόπιν.
Ο Σαλάν υποστήριξε ότι εγκατέλειψε τα προκεχωρημένα σημεία άμυνας, για να περικόψει τις απώλειες και για να μπορέσει να συγκεντρώσει δυνάμεις για την εξαπόλυση μιας αποφασιστικής επίθεσης. Ήδη οι ΗΠΑ είχαν εμπλακεί ενεργά στον πόλεμο, παρέχοντας στους Γάλλους πληθώρα υλικού.
Την ίδια ώρα και οι Βιετμίνχ ενισχύονταν με κάθε τρόπο. Χάρη στους Κινέζους, ο στρατός του Γκιαπ ανασυγκροτήθηκε από τις προηγούμενες ήττες, επανεξοπλίστηκε και αναδιοργανώθηκε. Το μεγαλύτερο μέρος του, το 1952 κύλησε με μικροσυμπλοκές και αιφνιδιαστικές προσβολές φυλακίων, εκατέρωθεν. Στις 17 Οκτωβρίου 1952, όμως, ο Γκιαπ ήταν έτοιμος να εξαπολύσει τον όγκο των δυνάμεών του κατά του γαλλικού σημείου στηρίγματος της Νγκια Λο, εκεί όπου είχε αποτύχει ένα έτος πριν.
Αυτή τη φορά η γαλλική ηγεσία δεν αντέδρασε αρκετά γρήγορα και η βάση έπεσε, μαζί με μια σειρά άλλων κοντινών φυλακίων. Ήδη ο Γκιαπ είχε επιτύχει ρήγμα και στη νέα γαλλική αμυντική γραμμή. Ο Σαλάν απάντησε, στις 29 Οκτωβρίου, με την Επιχείρηση «Λορένη», μια μεγάλης κλίμακας επιθετική ενέργεια, στην οποία συμμετείχαν 30.000 Γάλλοι στρατιώτες.
Η επίθεση απέτυχε και οι Γάλλοι απογοητευμένοι υποχώρησαν…