Ήρθε και έφερε τη νύχτα ο Ουρανός ο μέγας και γύρω απ᾽ τη Γη
απλώθηκε ποθώντας έρωτα και σ᾽ όλα τα μέρη της
τεντώθηκε. Κι ο γιος του απ᾽ την ενέδρα τ᾽ αριστερό του χέρι
άπλωσε και με το δεξιό του άδραξε το πελώριο δρεπάνι,
το μακρύ, το κοφτερό, κι ορμητικά τα αιδοία του πατέρα του
τα θέρισε και πάλι τα ᾽ριξε να πέσουν προς τα πίσω.
Κι εκείνα ανώφελα απ᾽ το χέρι του δεν έφυγαν:
όσες σταγόνες ματωμένες έσταξαν,
όλες τις δέχτηκε η Γη. Κι όταν παρήλθε ο χρόνος
τις Ερινύες γέννησε τις δυνατές και τους μεγάλους Γίγαντες,
που έλαμπαν στα όπλα τους και δόρατα μακρά στα χέρια τους κρατούσαν,
μα και τις Νύμφες που τις λεν Μελίες επάνω στην απέραντη γη.
Οι Νύμφες που τις λεν Μελίες είναι τα ελαιόδεντρα ( Oleaceae). Σε ανάμνηση της γεννήσεώς τους, το ξύλο του λεγόμενου δέντρου μελιά το χρησιμοποιούσαν στην αρχαία Ελλάδα και για να κατασκευάζουν δόρατα. Οι Μελίες ➡ Ανήκουν στις Νύμφες των δασών όπως και οι Δρυάδες . Το όνομά τους προέρχεται από τη Δρυς. Οι Δρυΐδες πήραν το όνομα τους από το ιερό δέντρο των Κελτών τη Βελανιδιά (Δρυς), και ήταν ιερείς, φιλόσοφοι, νομοθετούσαν αλλά και απένειμαν. δικαιοσύνη.
Φοβού τους Δαναούς δόρυ φέροντες…