Διάταγμα των Μεδιολάνων ή Έδικτο των Μεδιολάνων

(αλλιώς και διάταγμα* του Μιλάνου (EDITTO DI MILANO), καθώς τα Μεδιόλανα είναι το – από τα λατινικά εξελληνισμένο – όνομα του σημερινού Μιλάνου της Ιταλίας) ονομάζεται το διάταγμα όχι της θέσπισης της ανεξιθρησκείας στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία καθώς οι Ρωμαίοι είχαν ανεξιθρησκεία σε ύψιστο βαθμό (Πάνθεον), με το οποίο ο λεγόμενος Μέγας Κωνσταντίνος και ο Αύγουστος Λικίνιος το 313 μ.χ.χ.   επιβάλανε με διάταγμα την εβραιοχριστιανική Εκκλησία ως την «επιτρεπόμενη κρατική θρησκεία». Ο Χριστιανισμός είναι μονοθεϊστική θρησκεία η οποία βασίζεται στη ζωή και τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού και συγκαταλέγεται στις αβρααμικές θρησκείες, οι οποίες έλκουν την καταγωγή τους από τη μήτρα του ιουδαϊκού μονοθεΐσμού.

Η εβραιοχριστιανική εκκλησία  ανακήρυξε «άγιο» τον  περίεργης καταγωγής Κωνσταντίνο παρά το ότι δεν ασπάσθηκε τον χριστιανισμό (το ότι στο νεκροκρέβατο του έγινε χριστιανός είναι μια πολύ γελοία προπαγάνδα-απάτη του εβραιοχριστιανικού διεφθαρμένου ιερατείου) και μόνο για θρησκευτικοπολιτικούς λόγους από τους χριστιανούς ιστορικούς αποκαλείται «Μέγας». Θεωρείται μάλιστα ως ο πρώτος βυζαντινός αυτοκράτορας (αν και δεν ήταν), παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του ρωμαίος πολίτης αν και ήταν ξένος και μισούσε  κάθε τι Ελληνικό κάτι που φαίνεται και από την ονομασία της νέας δικής του  πρωτεύσουσας την λεγόμενη Νέα Ρώμη και όχι Βυζάντιο.

Ο Κωνσταντίνος δεν υπήρξε ποτέ Αυτοκράτορας (Καίσαρας) αλλά Αύγουστος.(θεολογικός τίτλος) καθώς ήταν  Pontifex Maximus ή Ύπατος Ποντίφηκας  τίτλος που δήλωνε τον αρχιερέα του αρχαίου ρωμαϊκού Κολλεγίου των Ποντιφήκων (Collegium Pontificum). Ήταν ο πιο σημαντικός θρησκευτικός τίτλος της αρχαίας Ρωμαϊκής θρησκείας, σταδιακά όμως περιέλαβε περισσότερες πολιτικές και διοικητικές αρμοδιότητες. Αρχικά ήταν τίτλος προσιτός μόνο στους πατρίκιους, πράγμα που άλλαξε το 254 π.χ.χ. με την ανάδειξη ενός πληβείου στην θέση αυτή.

«Ύπατος Ποντίφηξ», ή απλά «Ποντίφηκας», ονομάζεται σήμερα ο προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, γνωστός και ως «Πάπας» (ιταλικό υποκοριστικό της λέξης πατέρας).

Η νέα και βλαβερή δεισιδαιμονία (superstitio nova ac maleficα- βλ.Σουητώνιος : Νέρωνας).

Το κομβικό σημείο της διακυβέρνησης του Νέρωνα είναι το 63 μ.χ.χ., έτος της μεγάλης πυρκαγιάς που ισοπέδωσε τη Ρώμη. Μέχρι το 66 μ.χ.χ. κάποιοι Ιουδαίοι έβλεπαν ευνοϊκά τον Νέρωνα, αυτό συμπεραίνεται και από τον Ιώσηπο (Ιουδ. Αρχ., ΧΧ 193/195) . Μετά επιβλήθηκαν ποινές κατά των Χριστιανών, οι οποίοι τότε ήταν στην Ρώμη αν όχι αποκλειστικά κυρίως Ιουδαίοι. Ο Χριστιανισμός αποκαλείτο τότε νέα και βλαβερή δεισιδαιμονία (superstitio nova ac malefica) και απαγορεύτηκε.

Βέβαια, και άλλες ξένες θρησκείες (με μόνη εξαίρεση την Ελληνική) είχαν προκαλέσει κοινωνική αναστάτωση στην Ρώμη. Ο Ιώσηπος αναφέρει ότι το άγαλμα της Ίσιδος ρίχτηκε στον Τίβερη και οι ιερείς της σταυρώθηκαν (Ιουδ. Αρχ. ΧVΙΙΙ.79) .

Ο Νέρων είχε αναγνωρίσει την επικινδυνότητα των ξενόφερτων Ιερατείων. Αλλά και το ισχυρότερο Ιερατείο (Σαχεντρίν) αναγνώρισε ότι θα πετύχαινε να πάρει και να δέσει την παγκόσμια ιστορία στα χέρια του, μόνο εάν εξόντωναν τον Νέρωνα, και περνούσαν στην Ρώμη έναν δικό τους άνθρωπο, που να είναι σε θέση να γράψει την Ιστορία όπως την ήθελαν, και να εξαφανίσουν ότι ήταν ιερό μέχρι τότε στον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο.

Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του Ανθρώπου,

είπε ο Ιησούς όταν άκουσε να μιλούνε ελληνικά ελληνόφωνες Εβραίοι, διότι μόνο με τα ελληνικά -που τότε και για χιλιάδες χρόνια  ενάντια στην θέληση του βιβλικού θεού υπήρξε η κοινή γλώσσα της Οικουμένης)] -θα μπορούσε η εβραιοχριστιανική αίρεση να γίνει παγκόσμιος κανόνας  δηλαδή συλλογή των βιβλίων που ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός που απορρέει από τον Ιουδαϊσμό, θεωρούν ιερά και του ιουδαϊκού θεού, θεόπνευστα. 

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΙΒ’ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 12:

20 Ἦσαν δέ τινες Ἕλληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ (του Πεσάχ).  ➡ Κανείς Ελληνας δεν γιόρταζε ούτε προσκυνούσε τότε το Πεσάχ, όλοι οι Εβραίοι έπρεπε να πάνε για προσκύνημα στον Ναό της Ιερουσαλήμ.

21 Οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· κύριε, θέλομεν τὸν Ἰησοῦν ἰδεῖν.

22 Ἔρχεται Φίλιππος καὶ λέγει τῷ Ἀνδρέᾳ, καὶ πάλιν Ἀνδρέας καὶ Φίλιππος λέγουσι τῷ Ἰησοῦ·

23 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.

Παραπλανηση

 ο Μενέλαος Παγουλάτος  αναφέρει στο βιβλίον του “Ανθολόγιον Πατριδογνωσίας”, ότι το έτος 1974 ο καθηγητής Ελευθ. Πρόκος –επίτιμος καθηγητής ξένων πανεπιστημίων- συμμετέχων σε επιστημονική επιτροπή της UNESCO, ανακάλυψε (λέει) σε μία βιβλιοθήκη του Βατικανού, χειρόγραφο του ΕΥΣΕΒΙΟΥ του ΠΑΜΦΙΛΟΥ, επισκόπου Καισαρείας, 265 μ.χ.χ., το οποίον περιείχε (λέει ο καθηγητής Ελευθ. Πρόκος ) την συνέχεια της ως άνω φράσεως ως εξής:

“Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου. Ελλάς γαρ μόνη ανθρωπογονεί, φυτόν ουράνιον και Βλάστημα θείον ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην.” Το έγγραφο δεν υπάρχει! Εάν υπάρχει ας το δείξουν και να αξιολογηθεί.

ΠΑΝ ΘΕΙΟΝ

Ο θόλος στο Πάνθεον της Ρώμης είναι μία σπουδαία αντιγραφή από τον  θησαυρό του Ατρέα που παλιότερα τον ονόμαζαν και τάφο του Αγαμέμνονα.

Φωτογραφία: Raffaello, Sanzio, 1514, τοιχογραφία. Ρώμη, Santa Maria della Pace

Οι «Σίβυλλες και Άγγελοι» του Ραφαήλ. Ήταν το τελευταίο του έργο ( ➡ οι Σίβυλλες γράφουν στα ελληνικά και οι άγγελοι αντιγράφουν στα λατινικά), θα πεθάνει σε ηλικία 37 ετών (ο τάφος του Ραφαήλ βρίσκεται στο Πάνθεον, στην Ρώμη).

–η ρωμαϊκή θρησκεία μπορεί να οριστεί ως ένα αμάλγαμα κοινής θρησκευτικής γλώσσας και ποικιλίας τοπικών κοινοτικών πανθέων (ΠΑΝΘΕΟΝ)-

Η ονομασία “πάνθεον” προέρχεται από το αρχαιοελληνικό επίθετο πάν θείον, το οποίο σημαίνει σε ελεύθερη απόδοση «όλων των θεών».

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια που έμειναν στην ιστορία και αποδίδονται στον διάσημο μετρ του μπαρόκ Μπερνίνι όταν ο Πάπας Ουρβανός VIII  ζήτησε στον Ραφαήλ να ξαναδιακοσμήσει τον θόλο του Πάνθεον:

«Μπορεί ο Άγιος Πέτρος να έχει ελαττώματα, όμως το Πάνθεον κανένα!»

Αρχικά, το Πάνθεον (ναός) στη Ρώμη ήταν ναός αφιερωμένος σε όλες τις θεότητες , και έχει μιανθεί από ιερός χώρος, σε χριστιανική εκκλησία από τον 7ο αιώνα. Αποτελεί το μεγαλύτερο σε μέγεθος ρωμαϊκό μνημείο, που  έχει διασωθεί έως σήμερα σχεδόν άφθαρτο, παρά την ασταμάτητη χρήση του έως και σήμερα. Το Πάνθεον υπάρχει και στην Θεσσαλονίκη, είναι η Ροτόντα.

*Ο ιστορικός Λακτάντιος στα λατινικά και σε μετάφραση στην ελληνική γλώσσα ο Ευσέβιος Καισαρείας μας παραδίδουν το περιεχόμενο του εγγράφου του Λικίνιου προς τον έπαρχο της Βιθυνίας, με το οποίο του ανακοινώνει τις αποφάσεις που έλαβαν στα Μεδιόλανα ο ίδιος και ο Κωνσταντίνος:

Εδώ και πολύν καιρό, έχοντας αποφασίσει ότι δεν πρέπει να απορρίπτεται η ελευθερία της θρησκείας και πως πρέπει να δίνεται η δυνατότητα στη βούληση του καθενός να υπηρετεί τα θεία πράγματα σύμφωνα με την προαίρεσή του, παραγγείλαμε στους χριστιανούς να φυλάνε την πίστη της θρησκείας τους… Όταν εγώ, ο Αύγουστος Κωνσταντίνος, κι εγώ, ο Αύγουστος Λικίνιος, με καλούς οιωνούς ήρθαμε στα Μεδιόλανα και συζητήσαμε όλα όσα αφορούν την ωφέλεια του δημοσίου, ανάμεσα στα άλλα μέτρα που κρίναμε ότι θα είναι επωφελή σ’ όλους από πολλές απόψεις, αποφασίσαμε κατά πρώτο και κύριο λόγο να διατάξουμε να εξασφαλιστεί η τιμή και ο σεβασμός προς το Θείο, δηλαδή να δώσουμε και στους χριστιανούς και σ’ όλους την ελευθερία να ακολουθήσουν όποια θρησκεία θέλουν, έτσι ώστε, όποια κι αν είναι η θεότητα και η ουράνια δύναμη, να μπορέσει να είναι ευμενής και σε μας τους ίδιους και στους υπηκόους μας… Ήταν λοιπόν φυσικό να θεωρήσουμε καλό να εκδώσουμε αυτή τη διαταγή, για να αφαιρεθούν εντελώς οι όροι που υπήρχαν σε προηγούμενα έγγραφα σχετικά με τους χριστιανούς, όροι οι οποίοι ήσαν σκληροί και ξένοι στην πραότητά μας. Τώρα ελεύθερα και απλά μπορεί καθένας από εκείνους που πρεσβεύουν τη θρησκεία των χριστιανών να τη διατηρεί χωρίς καμιά ενόχληση… Έχουμε δώσει στους χριστιανούς ελεύθερη και απεριόριστη εξουσία να επιμελούνται τη θρησκεία τους… Έχει δοθεί η εξουσία αυτή και σε όσους άλλους θέλουν να ακολουθούν τη λατρεία και θρησκεία της αρεσκείας τους, κατά τρόπον ώστε να μπορεί καθένας να προτιμά και να υπηρετεί οποιανδήποτε θρησκεία θέλει. Αυτό γίνεται, για να μη φαίνεται ότι κάποια λατρεία ή θρησκεία μειώνεται στο ελάχιστο από εμάς… Με αυτό το λογισμό… είθε να διαμένει σταθερή καθ’ όλο το χρόνο η θεία πρόνοια για εμάς, της οποίας εμπειρία είχαμε σε πολλές περιστάσεις. Για να μπορέσουν να μάθουν όλοι τις διατάξεις της νομοθεσίας αυτής… είναι εύλογο η διαταγή αυτή να δημοσιευτεί παντού… έτσι ώστε να μην ξεφύγει την προσοχή κανενός (Ευσεβίου Καισαρείας Εκκλησιαστική Ιστορία Χ, 5,1-14 -επιλογή).