Η Γκόλντα Μέιρ (εβραϊκά: גולדה מאיר, γεννημένη ως Γκόλντα Μάμποβιτς, 3 Μαΐου 1898 – 8 Δεκεμβρίου 1978) γεννημένη στην Ουκρανία, πολιτικός, η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός και τέταρτη πρωθυπουργός του Ισραήλ είπε κάποτε: “Ο Μωυσής μας έσερνε σαράντα χρόνια στην έρημο για να μας φέρει στο μοναδικό μέρος της Μέσης Ανατολής που δεν έχει πετρέλαιο“ .
Ενας λαός θύμα του μονοθεϊκού ιερατείου
Σοφά και ιστορικά λόγια είχε πεί τότε η Μέιρ:
Η επανάσταση του Κορέ κατά την λεγόμη Εξοδο από την Αίγυπτο
O εβραϊκός λαός κατηγόρησε τον Μωυσή, ότι τους έβγαλε από την Αίγυπτο και τους υποσχέθηκε μια χώρα, στην οποία ρέει γάλα και μέλι και αντί γι’ αυτή τους έφερε στην έρημο για να πεθάνουν.
Γιατί δεν έχω τώρα Τη φωνή του Μωυσή;
Η ΜΑΖΙΚΗ ΔΟΛΟΦOΝΙΑ ….Καθώς ο Μωυσής τελείωνε τα λόγια αυτά, σχίστηκε η γη κάτω απ’ τα πόδια τους και τους κατάπιε, αυτούς, τις οικογένειες τους και όλους όσους ήταν με τον Κορέ, τον Δαθάν και τον Αβειρών, μαζί με τα ζώα τους και όλα τους τα υπάρχοντα. Κατέβηκαν στον Άδη ζωντανοί και η γη έκλεισε από πάνω τους. Όλοι οι Ισραηλίτες που ήταν γύρω τους έφυγαν γιατί φοβήθηκαν μήπως τους καταπιεί κι αυτούς η γη. Μετά ο Κύριος έστειλε φωτιά και κατάκαψε τους 250 άντρες που είχαν προσφέρει το θυμίαμα (Αριθμοί 16,27-35, Ψαλμοί 105,17-18). Στην ανταρσία του Κορέ δεν συμμετείχαν όλοι οι γιοι του, αλλά υπήρχαν κάποιοι που έζησαν (τούς άλλους τους σκότωσαν)- (Αριθμοί 26,9-11).
Το πετρέλαιο…
Μετά την βιομηχανική επανάσταση
το ανθρώπινο δυναμικό ως πόρος ενέργειας έγινε ακριβό και έτσι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο έγιναν περιζήτητα, και αιτία πολέμων. Πρίν ο Χίτλερ προσπαθήσει να βάλει χέρι στον ορυκτό πλούτο της Ρωσσίας,
ο Τόμας Έντουαρντ
Λώρενς (Thomas Edward Lawrence, 16 Αυγούστου 1888 – 19 Μαΐου 1935), που έμεινε γνωστός ως ο Λώρενς της Αραβίας,
δυσαρεστήθηκε έντονα όταν συνειδητοποίησε, στα πλαίσια της συνδιάσκεψης των Βερσαλλιών (στην οποία μετείχε ως σύμβουλος του Εμίρη Χουσεΐν), ότι οι συμμαχικές δυνάμεις αθετούσαν τις υποσχέσεις τους προς τον αραβικό κόσμο για τα πετρέλαια, και απογοητευμένος αποσύρθηκε στο εξοχικό του, στην είσοδο του οποίου είχε γραμμένο στα ελληνικά ΟΥ ΦΡΟΝΤΙΣ.
Η δίψα κυρίως των βιομηχανικών κρατών για τον ορυκτό πλούτο αυξήθηκε, με διάφορους πολέμους κρυφούς και φανερούς, με αποτέλεσμα να υπάρξουν χαμένες Δημοκρατίες .
Η Διακήρυξη Μπάλφουρ (2/11/1917), –Δρ. Ευάγγελος Βενέτης-:
δηλ. η 15 γραμμών επιστολή του Υπουργού Εξωτερικών Λόρδου Μπάλφουρ στον Λόρδο Γουόλτερ Ρότσιλντ, ηγέτη του σιωνιστικού κινήματος, αποτελεί καινοφανής εξέλιξη στα διπλωματικά χρονικά της νεώτερης παγκόσμιας ιστορίας και διπλωματίας. Ενώ φαινομενικά δρομολόγησε την απόκτηση κρατικής υπόστασης σε γη (Παλαιστίνη) για έναν λαό (Ιουδαίοι) που δεν διέθετε τέτοια, στην πράξη στέρησε την γη αυτή από τους νόμιμους κατόχους της, την πλειονότητα των Παλαιστινίων, Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Η Διακήρυξη αποτελεί σαφής παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την έννοια της στέρησης του δικαιώματος ενός λαού (των Παλαιστινίων) για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία, την στιγμή μάλιστα που αποτελούσε και αποτελεί πλειονότητα στην Παλαιστίνη.
Η Διακήρυξη Μπάλφουρ αποτελεί την κατάληξη μιας μακραίωνης παρασκηνιακής σιωνιστικής διαδικασίας η οποία άρχισε να μορφοποιείται στο Γκέτο της Φραγκφούρτης του 16ου αι. και το 1897 με το Συνέδριο της Βασιλείας, αποτυπώθηκε στην Συνθήκη των Σεβρών (1920, άρθρα 95 και 129), μεθοδεύθηκε από την Βρετανική Αρμοστεία του Μεσοπολέμου και αποκρυσταλλώθηκε το 1948. Τα χαρακτηριστικά της Διακήρυξης συνοψίζονται ως εξής: α) υλοποιήθηκε από μία ευρωπαϊκή χώρα (Βρετανία), β) αφορά σε μη ευρωπαϊκό έδαφος, γ) αψήφησε εντελώς και προκλητικά την παρουσία και βούληση της γηγενούς πλειονότητας (Παλαιστίνιοι) που διαβιεί στην περιοχή, και δ) είναι μια υπόσχεση που υλοποιήθηκε λίγο αργότερα για έναν λαό διασποράς που είχε ιστορικούς δεσμούς αλλά καμία άμεση παροντική σχέση και παρουσία με την γη της Παλαιστίνης.
Είναι έκδηλο λοιπόν ότι για το Διεθνές Δίκαιο, την γεωπολιτική σταθερότητα και την ειρήνη στην Αν. Μεσόγειο, την Μ. Ανατολή αλλά και την παγκόσμια ασφάλεια η Διακήρυξη Μπάλφουρ αποτελεί μέχρι σήμερα τραγωδία με διαρκείς συνέπειες κυριότερη από τις οποίες είναι η Καταστροφή της Παλαιστίνης: η εξαναγκαστική Έξοδος 700.000 Παλαιστινίων από τη γη τους το 1947 και κυρίως στο συστηματικό ισραηλινό σχέδιο εκδίωξης των Παλαιστινίων από τη χώρα τους σε όλη τη μακρά διαδικασία που διαμορφώθηκε ήδη τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα μέσω των Ισραηλινών εποικισμών, του Τείχους της Προσάρτησης και της σταδιακής προσάρτησης της γης του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Η Καταστροφή των Παλαιστινίων είναι ένα συνεχές δράμα που έζησαν και ζουν τόσο οι Παλαιστίνιοι στην Κατεχόμενη Παλαιστίνη όσο και η εξόριστη διασπορά των 8 και πλέον εκατομμυρίων ακόμη και σήμερα. Στην περίπτωσή της το λεγόμενο Διεθνές Δίκαιο καθίσταται το Δίκαιο του Ισχυρού και όχι του Αδυνάμου. Τότε όμως δεν αποτελεί Δίκαιο αλλά σαφή Αδικία, η αποκατάσταση της οποίας είναι ιστορική νομοτέλεια… Το Ανεξάρτητο Παλαιστινιακό Κράτος.
O Δρ. Ευάγγελος Βενέτης είναι Υπεύθυνος Ερευνητικού Προγράμματος Μέσης Ανατολής – ΕΛΙΑΜΕΠ
Το Ανεξάρτητο Παλαιστινιακό Κράτος δεν προϋποθέτει τον αφανισμό ενός λαού, αλλά θα έπρεπε να υπάρχει συμφιλίωση μεταξύ δύο διαφορετικών λαών χωρίς προβοκάτσιες* και μίσος.
Έρχεται μετά από προσεκτική προετοιμασία με στόχο να αιφνιδιάσει το Ισραήλ.
Είπε ότι αυτή η μάχη είναι διαφορετική από όλους τους προηγούμενους γύρους σύγκρουσης και καλεί τους Άραβες μεσολαβητές να μεταδώσουν στο Ισραήλ ότι πρέπει «να εγκαταλείψει τα κατεχόμενα εδάφη μας».
Προσθέτει ότι η Χαμάς δεν περιμένει από αυτούς να είναι απλά μεσολαβητές αλλά μάλλον υποστηρικτές των θέσεών της.
Όπως κι άλλοι ηγέτες της Χαμάς, που εξέδωσαν ανακοινώσεις και προέβησαν σε δηλώσεις το Σάββατο 7/10, ο Μπαντράν ομοίως ισχυρίζεται ότι
*H επίθεση έγινε κυρίως εξαιτίας του ισραηλινού ελέγχου στο τέμενος Αλ Άκσα, επί του Όρους του Ναού, στην Ιερουσαλήμ.
Το τζαμί, ο τρίτος ιερότερος τόπος για τους Μουσουλμάνους, βρίσκεται στην κορυφή του Όρους του Ναού, που είναι όμως κι ο ιερότερος τόπος για τους Εβραίους ως τοποθεσία του αρχαίου Ναού των Εβραίων και του αρχαιότερου Ναού του Σολομώντα.
Η ερώτηση
Γιατί ο πανίσχυρος ισραηλινός στρατός πιάστηκε στον ύπνο, και η Μοσάντ που θα έπρεπε να είναι πολύ καλά ενημερωμένη δεν ειδοποίησε την κυβέρνηση του Ισραήλ ή μήπως έν όψη της εσωτερικής διχόνοιας σκόπιμα δεν μίλησαν για να κρατήσουν την μισητή σημερινή κυβέρνηση;
