Κάθε χρόνο στα σχολεία στην Ουκρανία: “ζούμε για να δηλητηριάσουμε και να σκοτώσουμε Μοσχοβίτες” (vid)

Avgerinos Thanassis Φανταστείτε ότι τα εθνικιστικά τραγούδια παρόμοιου ναζιστικού τύπου, τα “ζούμε για να δηλητηριάσουμε και να σκοτώσουμε Μοσχοβίτες”, δηλαδή Ρώσσους, προωθούνται επί δεκαετίες στη μαζική νεανική κουλτούρα της Ουκρανίας, βγήκαν σιγά σιγά από τη σοβιετική παρανομία μαζί με τα “πατέρας μας είναι ο (σ.σ. συνεργάτης των SS και Nazi σφαγέας) Bandera“,

τραγουδιούνταν στα παιδικά στρατόπεδα εκπαίδευσης των ταγμάτων Azov, στις παιδικές – νεανικές οργανώσεις των εθνικιστικών – νεοναζιστικών κομμάτων (και ήταν 2-3 μέχρι να πετύχει η ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου στο Maidan, τώρα κρύφτηκαν πίσω από τη βιτρίνα Zelensky),

διδάσκονταν και στα σχολεία μόνο στη Δυτική Ουκρανία, μήτρα του ουκρανικού εθνικισμού και τώρα πια επιβάλλονται παντού, στο τελευταίο στάδιο της βίαιης ουκρανοποίησης, όπου σημασία δεν έχει η εθνική-ιστορική καταγωγή σου, ποια είναι η μητρική σου γλώσσα και το πώς αισθάνεσαι, αλλά η υπηκοότητά σου και το πώς θέλουν να σε φτιάξουν οι οπλισμένοι εθνικιστές – όργανα της διατυπωμένης πολιτικής USA/Δύσης “η καλύτερη επένδυσή μας να σκοτώνουμε όσο περισσότερους Ρώσσους γίνεται”.

Κάποιοι άσχετοι με το αντικείμενο αναγνώστες νομίζουν ότι οι φιόγκοι στις παιδικές κοτσίδες στις πρώτες τάξεις του σχολείου, όπως αυτές που εμφανίστηκαν στα χθεσινά εγκαίνια των σχολείων στη Μαριούπολη, είναι κάποιο ρωσσικό ή κομμουνιστικό “κόλλημα”, αν και στην πραγματικότητα το “κόλλημα” είναι πανσοβιετική παράδοση, που διατηρείται ακόμη και στην εθνικιστική Ουκρανία, μόνο που εδώ οι φιόγκοι έχουν βαφτεί σε άλλα εθνικά χρώματα.

Το ζουμί της ιστορίας είναι ότι η ουκρανική κοινωνία είναι βαριά άρρωστη, εφόσον μεγαλώνει τα παιδιά της ως γενίτσαρους, καθώς η πλειονότητα του πληθυσμού της είναι ρωσσική, έχει ρωσσικές ρίζες ή έχει επανειλημμένως διασταυρωθεί με Ρώσσους, γι’ αυτό και είναι ρωσσόφωνη ως προς τη μητρική γλώσσα.

Ευτυχώς στην πολυεθνική Ρωσσία ποτέ και πουθενά δεν έμπλεξαν τα παιδιά σε ιστορίες εθνικού ή θρησκευτικού μίσους, δεν έκαναν το λάθος να αισθανθούν μίσος για ολόκληρο το λαό της Ουκρανίας, ούτε καν για ολόκληρο τον βίαια επιστρατευμένο στρατό της, ξεχωρίζοντας ολοφάνερα τους παρακρατικούς, εθνικιστές, δολοφόνους και νοσταλγούς των Nazi, που θεωρούν εχθρούς τους. Είναι κι αυτό μια ελπίδα για να βρουν αύριο τα αδέλφια, μετά τον εμφύλιο, έναν τρόπο να συμφιλιωθούν μεταξύ τους, όσο κι αν προσπαθεί η Δύση μας παντού και πάντα να σκορπίσει το διχασμό, το γνωστό προαιώνιο “διαίρει και βασίλευε”…