Οι αφελείς και τα παιδιά που αρέσκονται στο να κοιμούνται με παραμύθια, αναπολούν ακόμα τους εισαγόμενους βασιλιάδες, αν και του
Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ: Ζαλίζουν οι αριθμοί – Χορηγίες, ανάκτορα, κότερα, αεροπλάνα, σπατάλες…
Και όμως, ένας άλλος ξένος, πήγε κάποτε από την Αγία Πετρούπολη στην Πάτρα για ένα παράσημο Ανδρείας, ο Νικολάι Αλεξέγιεβιτς Ράικο:
Ο σημαντικότερος ίσως Ρώσσος φιλέλληνας ήταν ο Νικολάι Αλεξέγιεβιτς Ράικο (1794 -1854). 
Υπάρχουν κάποιες πηγές που θεωρούν ότι ήταν νόθος γιος τον Αλεξέι Μπομπρίνσκι που ήταν παιδί της Μεγάλης Αικατερίνης και του Γκριγκόρι Ορλόφ.
Ο Ελβετός φιλέλληνας Henry Fornesy ( Ερρίκος Φορνέζης, 1803 – 1872), θεωρεί ότι ήταν «φυσικός υιός του αυτοκράτορα Παύλου», (εννοεί τον τσάρο της Ρωσσίας από το 1796 ως το 1801 Παύλο Α’), «γεγονός που φαινόταν να επιβεβαιώνεται από την εντυπωσιακή ομοιότητα που είχε με τον μακαρίτη μεγάλο δούκα Κωνσταντίνο» (πρόκειται για τον δεύτερο γιο του Παύλου Κωνσταντίνο Πάβλοβιτς). Σπούδασε στην Ιταλία και επέστρεψε το 1815 στη Ρωσσία. Το 1824 διορίστηκε αξιωματικός του ιππικού της αυτοκρατορικής φρουράς της Ρωσσίας, ωστόσο είχε κάποιες διενέξεις με τους ανωτέρους του και παραιτήθηκε. Το 1827 μέσω Ιταλίας, ήρθε στην Ελλάδα. Γράφει ο Henry Fornesy στον «Κατάλογο των Φιλελλήνων» για τον Νικολάι Ράικο:
«Έλαβε μέρος στην εκστρατεία της Χίου. Υπηρέτησε διαδοχικά ως φρούραρχος Παλαμηδίου, της Πάτρας και του Ρίου ή του Μοριά (καστέλι του Μορέως ονομαζόταν το φρούριο του Ρίου) και κατόπιν διοίκησε το Τάγμα Πυροβολικού και τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (σημ. 1831 – 1832) κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Καποδίστρια. Αξιωματικός μορφωμένος, φιλελεύθερος χαρακτήρας, γενναιόδωρος, πολύ πιστός στις αρχές του, αρνήθηκε πεισματικά κάθε μισθό».
Πραγματικά, ως το 1832 που έμεινε στη χώρα μας ο Ράικο δεν δέχτηκε καμία αμοιβή. Γράφει χαρακτηριστικά:
«Ήρθα στην Ελλάδα το 1827, χωρίς καμία σύσταση, χωρίς υποστήριξη. Εκείνη την εποχή η χώρα ήταν ένας πραγματικός πύργος της Βαβέλ. Κανείς δε ρώταγε ποιοι είμαστε, Από πού ερχόμαστε; Που πηγαίνουμε; Ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε…».