Το 1829, με άδεια του Καποδίστρια, από την Ολυμπία στο «Musée du Louvre», πολύτιμα ιερά “ερείπια” του Ναού του Διός !!!

ΑΛΦΕΙΟΡΡΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

ΑΛΦΕΙΟΣ : ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΕΣ ΟΙ ΠΑΜΠΟΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΩΝ … ΑΡΧΗΣ ΓΕΝΟΜΕΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΟΓΕΝΗ ΚΑΙ ΜΙΣΕΛΛΗΝΑ … “μέγα” Κωνσταντίνο … ΠΟΥ ΔΗΩΣΕ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΨΕ ΟΛΑ ΤΑ ΙΕΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΕΦΕΡΕ ΣΤΗ ΝΕΑ ΡΩΜΗ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΚΤΙΣΕ ΚΑΤΑΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ … ΠΟΥ ΙΔΡΥΣΕ ΚΑΙ ΕΚΤΙΣΕ Ο ΒΥΖΑΣ Ο ΜΕΓΑΡΕΥΣ( Σχετικά πρόσφατα ήρθε στο φως η ύπαρξη αυτής της αρχαιότατης πόλης. Τα ευρήματα χρονολογούνται τουλάχιστον 6.000 χρόνια πριν από τον 7ο π.χ.χ. αιώνα και την αποικία των Μεγαρέων, δηλαδή, στην 7η χιλιετία π.χ.χ. )

[ … Το 1204 με την τέταρτη σταυροφορία, Φράγκοι τυχοδιώκτες σταυροφόροι, με πρόσχημα την ελευθέρωση των Αγίων Τόπων από τους Τούρκους , κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη, εγκατέστησαν αυτοκράτορα τον Βαλδουίνο της Φλάνδρας … και άρπαξαν ό,τι πολύτιμο κειμήλιο βρήκαν και το απέστειλαν στη Δύση. Ένας από αυτούς τους σταυροφόρους ήταν και ο Γοδοφρείδος Βιλλεαρδουίνος ο οποίος ξεκίνησε από την Καμπανία της Γαλλίας και όταν βρισκόταν στη Παλαιστίνη έμαθε από άλλους σταυροφόρους για το πλιάτσικο που γινόταν στη Πόλη και εγκατέλειψε τα θρησκευτικά του καθήκοντα προκειμένου να λάβει και αυτός μέρος στη λεηλασία…

Επιβιβάστηκε λοιπόν σε ένα καράβι για την Κωνσταντινούπολη αλλά τα στοιχεία της φύσης αντί για τον προορισμό του τον έφεραν στη Μεθώνη. Εκεί συνάντησε έναν Έλληνα κτηματία, τον Ιωάννη Καντακουζηνό, ο οποίος του πρότεινε να κατακτήσουν μαζί την Πελοπόννησο. Κατελάμβαναν τη χώρα χωρίς αντίσταση αλλά πεθαίνει ο Καντακουζηνός και ο γιός του Μιχαήλ, υποπτευόμενος τον Βιλλεαρδουίνο, στασίασε κατά των Φράγκων ενώ ένα μέρος του Μοριά είχε πέσει στα χέρια τους. Μετά από αυτά ο Βιλλεαρδουίνος πηγαίνει να συναντήσει τον Βονιφάτιο τον Μομφερατικό, ο οποίος ήταν από το 1204 ο Λατίνος βασιλιάς της Θεσσαλονίκης με δικαιοδοσία για ολόκληρη την Ελλάδα, που πολιορκούσε τότε την πόλη του Ναυπλίου. Εκεί προτείνει στον ακόλουθο του Βονιφατίου, βαρόνο Γουλιέλμο Σταμπλίτη, τον αποκαλούμενο Καμπανίτη ή Καμπανέση, να κατακτήσουν μαζί τον Μοριά. Αφού συμφώνησαν και είχαν και τη συναίνεση του Βονιφατίου άρχισαν τη κατάκτηση από την Πάτρα την οποίαν κυρίευσαν. Μετά ξεκίνησαν για την  Ανδραβίδα και φθάνοντας εκεί οι άρχοντες και ο λαός της πόλης, φέροντες τις άγιες εικόνες, προσκύνησαν τον Σταμπλίτη. Στο χρονικό του Μορέως, που είναι κείμενο του 14ου αιώνα και παρέχει πολύτιμα ιστορικά στοιχεία αλλά έχει και πολλές ανακρίβειες, ο μισέλληνας γασμούλος και φραγκόφρων συγγραφέας του, αναφερόμενος σε αυτά τα γεγονότα, γράφει: … η συνέχεια ΕΔΩ]

ΕΤΣΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΤΕΥΚΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ … ΟΙ ΦΡΑΓΚΟΙ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ ΠΟΥ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΙΧΑΝ ΟΝΟΜΑΣΕΙ Belvedere … ΑΛΩΝΙΖΑΝ ΣΚΑΒΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΛΕΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΙΕΡΑ ΜΑΣ … ΟΠΟΥ ΠΡΟΣ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 1829 … “…οι προ πολλού σταλέντες πεπαιδευμένοι Γάλλοι απεκάλυψαν εν Ολυμπία της Πελοποννήσου υπό τους ιλεώδεις πηλούς του Αλφειού τα ερείπια ενός μεγάλου και μεγαλοπρεπούς ναού του Διός, και ο Κυβερνήτης της Ελλάδος έδωκεν άδειαν εις το να μετακομισθώσι τα πολύτιμα ταύτα ερείπια εις το Παρίσιον δια να κατατεθώσιν εν τω εκεί μουσείω. ( Λούβρον )”

ΟΥΑΙ ΒΑΒΑΙ ΠΑΠΑΙ ΙΑΤΑΤΑΙ … Ω ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ …

Surprise !!!! ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟ «Musée du Louvre» !!!

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΚΛΟΠΗΣ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ “ΛΟΥΒΡΟΝ” «Musée du Louvre» !!!

https://anno.onb.ac.at/cgi-content/anno?aid=etg&datum=18300108&seite=4&zoom=57

Ο πρώην διευθυντής του Λούβρου ύποπτος για συμμετοχή σε δίκτυο αρχαιοκαπηλίας

………………………………………………………………………………

Η ΕΛΛΑΔΑ ΡΗΜΑΧΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΟ… “μέγα” Κωνσταντίνο

[…Αλλ’ ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ δεν έπαυε μεν να παρέχει δείγματα ποικίλα της προς τον χριστιανισμό ευλαβείας αυτού, δεν αμέλησε δε να κοσμήσει το νέον αυτού καθίδρυμα και δια πολλών αριστοτεχνημάτων του αρχαίου δόγματος και της αρχαίας τέχνης, μετακομίσας αυτόθι διάφορα μνημεία εξ Ασίας, εξ Αιγύπτου, εξ Ελλάδος και εξ αυτής της Ρώμης. Το κάλλος των λειψάνων τούτων της ελληνικής ευφυίας ήτο τοσούτον ώστε συνεκίνησε και αυτού του ψυχρού χρονογράφου Κεδρηνού την καρδίαν, διότι ομιλών που περί των εικόνων εκείνων ιδίως, ανακράζει ότι δεν έλειπεν από αυτάς ειμή μόνον η ψυχή των ανθρώπων τους οποίους εικόνιζαν’ “μόνον το μη παρείναι αυταίς ψυχάς των εις ους εγένοντο.”

Είναι βέβαιον ότι εστήθησαν τότε εις τον ιππόδρομον οι εν Δελφοίς τρίποδες και ιδίως ο χρυσούς τρίπους ο επί τρικεφάλου όφεως χαλκού ιστάμενος, τον οποίον οι Έλληνες ανέθηκαν στον Απόλλωνα μετά την εν Πλαταιαίς μάχην και όστις, αν και κολοβωμένος σώζεται μέχρι τώρα επί της πλατείας εκείνης της μεγάλης πόλεως.

Ωσαύτως δε απήχθησαν τότε στην Κωνσταντινούπολη και εντός του παλατίου εισήχθησαν οι Ελικωνιάδες Μούσες, δηλαδή οι μούσες που στέκονταν επί της κορυφής του Ελικώνος.

Μετεφέρθησαν επίσης εις τας πλατείας αυτής και τα παλάτια ο Πύθιος Απόλλων, και ο Σμίνθιος και άλλα…](Παπαρρηγόπουλος)

…………..

Τα άλλα, που δεν αναφέρει εδώ ο Παπαρρηγόπουλος τα περιγράφει όταν αυτά κατεστράφησαν ή εκλάπησαν κατά την άλωση από τους Δυτικούς σταυροφόρους…

Αυτά είναι μερικά…

[…Το δε χείριστον, ουδέ των καλλιτεχνημάτων όσα κοσμούσαν τις πλατείες,τα ανάκτορα και τα δημόσια οικοδομήματα εφείσθησαν. Πολλά των κειμηλίων τούτων ήσαν έργα του Πραξιτέλους, του Φειδίου και των άλλων δαιμονίων της τέχνης λειτουργών, κατεστράφησαν δε υπό των βαρβάρων εκείνων, τα μεν χάλκινα πάντα σχεδόν εκ βαναύσου πλεονεξίας και των λίθινων δε τα πλείστα εξ απειροκαλίας τη αληθεία κτηνώδους.

Επί της Κωνσταντινείου αγοράς, εκεί όπου είναι το Ταούκ παζάρ, στεκόταν πολύχαλκος ΗΡΑ και Πάρις χειρίζων στην ΑΦΡΟΔΙΤΗ το χρυσό μήλο της ΕΡΙΔΟΣ. Το άγαλμα της ΗΡΑΣ το οποίον πάλαι ποτέ κοσμούσε το ιερό της Θεάς στη Σάμο, ήτο τοσούτον κολοσσιαίον, ώστε όταν ανετράπη υπό των σταυροφόρων για να χωνευθεί και μεταβληθεί σε νόμισμα, τέσσαρα ζεύγη βοών μόλις μπόρεσαν να μεταφέρουν μόνον την κεφαλήν του στο παλάτιον του Βουκολέοντος.

Επί της αυτής πλατείας ανέβαινε μετέωρον τετράπλευρον χαλκούν μηχάνημα θαυμαστόν για την ποικιλία και το πλήθος των αναγλύφων του. “Άπας μουσικός όρνις τα εαρινά μελωδών εκεί εντετύπωτο’ γαιηπόνων έργα και αυλοί και γαυλοί και προβάτων βληχήματα και αρνών σκιρτήματα εξεικόνιστο’ υφήπλωτο και θαλάττιον πέλαγος και νεπόδων αγέλαι καθωρώντο, οι μεν ζωγρούμενοι, οι δε τα δίκτυα τυραννούντες και κατά βυθού πάλιν ανέτως φερόμενοι. Οι δε έρωτες σύνδυο και σύντρεις αλλήλοις ανθοπλιζόμενοι, γυμνοί περιβλημάτων, εβάλλοντο μήλοις και έβαλλον, γλυκεί περιβρασσόμενοι γέλωτι. “Του δε τοιούτου τετραπλεύρου εις οξύ σχήμα “κατά πυραμίδα τελευτώντος απηώρητο άνωθεν γυναικόμορφον είκασμα και ταις πρώταις των ανέμων κινήσεσι περισοβούμενον, οπόθεν Ανεμοδούλιον εκέκλητο.” Αλλά και αυτό το πανέμορφο έργο παραδώθηκε στους χωνευτές.

Επί δε της πλατείας της καλουμένης ο Ταύρος, εκεί που σήμερα υπάρχει το Γενί-παζάρ, στεκόταν επί τραπεζώδους βάσεως άνδρας έφιππος, αυτός μεν ηρωϊκός, ο δε ίππος χωρίς χαλινάρια, άνετα κροαίων κατά πεδίων και πάντα αδοξών αναβάτην, ως πτηνός άμα και πεζός φερόμενος. Επειδή ο άνδρας εξέτεινε την χείρα προς τον ήλιον, ήδη της προς Δύσιν πορείας εχόμενον, μερικοί νόμιζαν ότι εικονίζει τον Ιησούν του Ναυί επιτάσσοντα στάσιν στον φωστήρα της γης, οι πολλοί έλεγαν ορθότερα ότι είχαν μπροστά τους τον Βελλερεφόντη πάνω στον Πήγασο. Κατακερματίσθηκαν και ο ίππος και ο αναβάτης.

Στον ιππόδρομο πάλι υπήρχε ο Τριέσπερος μέγας ΗΡΑΚΛΗΣ, έργο του Λυσίππου‘ ο ήρωας δεν κρατούσε ούτε τόξο, ούτε ρόπαλο’ καθόταν με απλωμένο το δεξί πόδι και το δεξί χέρι, το δε αριστερό πόδι με κάμψη στο γόνατο και το αριστερό χέρι να στηρίζεται επί του αγκώνα. Ακουμπούσε το πρόσωπο στην παλάμη, με γερμένο το κεφάλι, γεμάτος σκέψεις για τους δύσκολους άθλους που του είχε επιβάλει ο Ευρυσθεύς από φθόνο μάλλον και όχι γιατί χρειάζονταν. Ήταν δε το μεν στέρνο ευρύς, με πλατείς ώμους, γεμάτος τρίχες και τόσο μεγάλος σε μέγεθος, ώστε μόνο η κνήμη του υπερέβαινε στο ύψος το ανάστημα συνηθισμένου άνδρα. Ο καθήμενος αυτός ΗΡΑΚΛΗΣ είχε υποστρωμένη τη λεοντή και το κεφάλι του θηρίου κοιτούσε άγρια και άφηνε μικρό βρυχηθμό τρομοκρατώντας τους διαβάτες, που στέκονταν να κοιτάξουν το αριστούργημα του Σικυωνίου τεχνίτη.

Όχι μακριά από τον Ηρακλή υπήρχε όνος και ονηγός, τους οποίους έστησε στο Άκτιο ο Αύγουστος εις μνήμην του ότι, βγαίνοντας πριν τη μάχη μέσα στη νύκτα για να κατασκοπεύσει το στράτευμα του Αντωνίου, συνάντησε άνδρα που τραβούσε γάϊδαρο και ρωτώντας τον ποιός είναι και που πάει, αυτός του είπε ότι λέγεται Νίκων και ο γάϊδαρος Νίκανδρος και ότι πήγαινε με τον γάϊδαρό του στο στρατό του Καίσαρος.

Εκεί ακόμα υπήρχε ύαινα και λύκαινα τις οποίες ο Ρώμος και ο Ρωμύλος θήλασαν‘ άνδρας που πάλευε με λιοντάρι’ ίππος Νειλώος, έχων στο πίσω μέρος του σώματος ακανθώδη λέπια’ ελέφαντας που κουνούσε την προβοσκίδα’ Σφίγγες όμορφες σαν γυναίκες μπροστά και φρικτά θηρία πίσω, που αν και περπατούσαν έμοιαζαν σαν να πετούσανίππος χωρίς χαλινάρια που σήκωνε το αυτί και χλημίντριζε‘ και το αρχαίο κακό, η Σκύλλα, που πηδούσε στο πλοίο του Οδυσσέα και καταβρόχθιζε πολλούς συντρόφους του’ ακόμα χάλκινος αετός που σπάρασσε με τα νύχια του φίδι και πετούσε στον αέρα. Εδώ η τέχνη εικόνισε θαυμάσια την αγωνία του ερπετού και τον αρχηγό των πτηνών που κοιτούσε περήφανα. Όταν δε έλαμπε ο ήλιος στον ορίζοντα,τα απλωμένα φτερά του αετού δήλωναν με επιτήδεια χαραγμένες γραμμές τις δώδεκα ώρες της ημέρας.

Όλα αυτά καταστράφηκαν για να κοπούν νομίσματα…

Και δεν τελειώσαμε την οικτρή αφήγηση. Στον ιππόδρομο στεκόταν γυναίκα νέα έχουσα τα μαλλιά της συνεστραμμένα στις δύο πλευρές του μετώπου. Το χαριέστατο τούτο πλάσμα κρατούσε ως δια θαύματος πάνω στο δεξί χέρι άνδρα έφιππον, ενώ ο ίππος ίσα που ακουμπούσε το ένα πόδι πάνω στο χέρι. Ήταν δε ο μεν αναβάτης σφριγηλός, με θώρακα και κνημίδες, έτοιμος για πόλεμο. Ο δε ίππος είχε όρθιο το αυτί σαν σάλπιγγα με ψηλό αυχένα, δριμύς στις όψεις και φαινόταν ο θυμωμένος τρόμος στα μάτια του’ τα πόδια του στον αέρα, δείχνοντας το πολεμικό ξεκίνημα.

Πλησίον της ανατολικής στροφής υπήρχαν αναστυλωμένοι αρματηλάτες, όρθιοι επί των δίφρων και πότε τραβούσαν, πότε άφηναν τα χαλινάρια και με φωνή εμψύχωναν τους ίππους.

Όχι μακριά από εκεί πάνω σε λίθινη βάση βρίσκονταν πολλά της Αιγύπτου ζώα, ασπίς, βασιλίσκος, κροκόδειλος, που πάλευαν μεταξύ τους μέχρι θανάτου. Οι ειδεχθείς μορφές τους, τα δηλητήρια που εξακόντιζαν, η λύσσα και η οδύνη που εκδηλωνόταν σε όλο τους το σώμα, ενέπνεαν τρόμο και φρίκη στους ανθρώπους που τα έβλεπαν. Και αυτά αφανίσθηκαν.

Αλλά δεν γλύτωσε ούτε η λευκώλενος και καλλίσφυρος Ελένη, έργο κάλλιστο. Τα χείλη της λίγο ανοικτά και ήρεμα, σαν να ήταν έτοιμα να αφήσουν φωνή. Το χαριέστατο μειδίαμα και το χαρωπό του βλέμματος και η λοιπή του σώματος ευφυία, ήταν αδύνατον να περιγραφούν με λόγια. Κατασπάστηκε και αυτή για να γίνει κέρματα.

Το μόνο έργο που διασώθηκε τότε, ήταν οι τέσσαρες χάλκινοι ίπποι, τους οποίους ο Δάνδολος κατόρθωσε να τους αποσπάσει από τους βέβηλους συντρόφους του και να τους μεταφέρει στη Βενετία, όπου και βρίσκονται μπροστά από την εκκλησία του… αγίου Μάρκου… ] (Παπαρρηγόπουλος)

 

Αυτά, λοιπόν, ήταν λίγα από τα χιλιάδες κλεμμένα έργα τέχνης που κοσμούσαν τον ελληνικό πολιτισμό, που τα ρήμαξε ο αρχαιοκάπηλος για να κοσμήσει την πρωτεύουσά του…, τη Νέα Ρώμη του…

Πως όμως ανέχονταν οι χριστιανοί, τέτοια “ειδωλολατρικά” έργα τέχνης, έργα ενός θανάσιμου εχθρού τους όπως ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, να τα βλέπουν καθημερινά μπροστά τους και δίπλα τους; Μάλλον υποψιαζόμαστε, εκ των ιστορικά καταγεγραμμένων καταστροφών που είχαν προξενήσει τους προηγούμενους αιώνες σε Ναούς και πλήθος άλλων έργων τέχνης του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ότι παρακολουθούσαν με κρυφή χαρά την ολοσχερή εξαφάνιση όσων υπήρχαν στη Νέα Ρώμη…

Οι υποψίες γίνονται βάσιμες όταν διαβάζουμε αμέσως πιο κάτω στον Παπαρρηγόπουλο ότι,

[…ιδιοποιήθηκε (ο Δάνδολος) και μερικά ιερά σκεύη του μεγάλου ναού, τα οποία αφιέρωσε κι αυτά στην εκκλησία του αγίου Μάρκου. Λείψανα όμως άγια και τεμάχια του τιμίου σταυρού και άλλα τοιαύτα ιερά αντικείμενα, τα οποία δεν μπορούσαν να φέρουν σε πειρασμό την φιλοχρηματία του στρατιωτικού όχλου, διασώθηκαν πολλά από τους ηγεμόνες του στρατού και από τους ιερείς που ακολουθούσαν τους σταυροφόρους και διεσπάρησαν έκτοτε απανταχού της Ευρώπης. Η απαγωγή των ιερών της πίστεως αντικειμένων λύπησε βεβαίως τους χριστιανούς της Ανατολής’ μπορούσαν όμως να παραμυθιάζονται αναλογιζόμενοι ότι τα κειμήλια αυτά μεταφέρθηκαν σε χώρες επίσης χριστιανικές…] !!!

……………………………………………………………………………

ΣΧΕΤΙΚΑ …

ΜΕ ΤΟ ΦΕΚ 16/1854 ΛΙΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ “ΔΩΡΙΣΤΗΚΕ” ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΘΩΝΑ ΣΤΟΝ “ΟΒΕΛΙΣΚΟ” ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ !! ΛΕΣ ΚΙ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ…

ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ …

ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ 1844 ΕΠΙ ΟΘΩΝΟΣ. ΓΙΑΤΙ Ο ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΑΝΗΛΙΚΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ “πρέπει να είναι πολίτης(;) του δόγματος της Ανατολικής Εκκλησίας.” ; ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ;

1821-2021… ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΥ 2021… ΧΩΜΕΝΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΒΟΘΡΟΛΥΜΑΤΑ ΚΥΚΛΙΚΩΣ ΤΟΥ ΚΟΛΩΝΑΚΙΟΥ ΚΑΙ ΠΝΙΓΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΘΥΜΙΑΣΕΙΣ ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΙΟΥΣ ΚΑΙ ΣΚΩΛΗΚΕΣ ΕΥΡΕΘΗΣΑΝ ΟΙ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΕΣ ΑΛΛΟΓΕΝΕΙΣ ΑΡΠΑΓΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ …

…………………………………………………………………………..

Οι δωρεές των Ελλήνων της Ρωσίας υπέρ του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα 1821 ! Ο Τσάρος έδωσε 200.000 χρυσά φράγκα και 400.000 χρυσά ρούβλια τους τόκους στον Καποδίστρια