Vaya Sorra ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ,ΩΣ Η ΑΡΧΗ ή ΑΛΛΙΩΣ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ.
Ετσι ονομάζει ο ανώνυμος συγγραφέας το πολίτευμα που προτείνει σε αντιπαράθεση με τη μοναρχία και την αναρχία.
Το βιβλίο” Ελληνική νομαρχία” εκδόθηκε το 1806.
Ως νομαρχία εδω εννοεί την αρχή των νόμων.
Σκοπός του ήταν ν’ αφυπνίσει τους Ελληνες, ώστε να ξεσηκωθούν και ν’απελευθερωθούν όχι μόνο απο τον τουρκικό, αλλά και απο κάθε άλλο ζυγό που πιέζει τον άνθρωπο.
Εδώ παραθέτω ένα απόσπασμα στο οποίο ο συγγραφέας μιλάει για το ρόλο του χρήματος στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων.
———-
Η ΕΦΕΥΡΕΣΙΣ ΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ
… Ο πρώτος λοιπόν μου φαίνεται ότι ήθελεν ειπεί: Η εφεύρεσις των χρημάτων ευκόληνεν τους τρόπους της ζωοτροφίας, έδωσεν εκείνα τα είδη εις εν γένος, οπού δεν τας είχε, ηύξησε τας ιδέας των ανθρώπων, αυξάνοντας τον αριθμόν των πραγμάτων. Εγκαρδίωσεν τους τεχνίτας τιμώντας και αγοράζοντας τα τεχνουργήματά των, και, τέλος πάντων, ετίμησε την ανθρωπότητα και την κατέστησεν ευγενή και χρηστοήθη.
Ο άλλος βέβαια, ήθελεν αποκριθεί: Η εφεύρεσις των χρημάτων κατέστησεν τους ανθρώπους εχθρούς της φύσεως, και του εαυτού των.
Η εφεύρεσίς των κάμνει να πιστεύουν οι περισσότεροι των ανθρώπων, μεγαλύτερον το μικρόν απο το μεγάλον(το άξιον).
Η εφεύρεσίς των έφθειρε τα ήθη των ανθρώπων με την πολυτέλειαν, και, τέλος πάντων, τα χρήματα έδωσαν ύπαρξιν άλλων δυο γενών ανάμεσα εις τους ανθρώπους. Όθεν, εκτός του αρσενικού και του θηλυκού, την σήμερον ευρίσκεται το τρίτον γένος, δια να ειπώ ούτως, των πλουσίων, και το τέταρτο των πτωχών.
Ποιός έχοντας κρίσιν στοχασμού δεν φρίττει θεωρώντας τους ενενήντα εννέα να μην ζώσι, να μην δουλεύωσι, να μην κοπιάζωσι δι’άλλο τι, ή δια των εαυτών των, παρά μόνον και μόνον δια το καώς έχειν του ενός; Και ποιός βλέποντάς το, δεν καταλαμβάνει, ότι η αιτία είναι, οπού όχι μόνον τα φυσικά και ηθικά υποδουλώθησαν εις τα χρήματα, αλλά και οι ίδιοι άνθρωποι καταστάθησαν μέτρα του χρυσού, και ότι, όποιος έχει περισσότερες μονάδες χρυσίου, ημπορεί να αγοράση περισσότερους ανθρώπους; Χειρότερο πράγμα γίνεται απο αυτό άραγε; Οι άνθρωποι να ουτιδανωθώσι (να εξευτελιστούν) τόσον, ώστε οπού με άκραν αδριαντοπίαν να ακούη τινάς τον οθωμανόν να λέγη, ομοίως και τον βρεττανόν, “σήμερον αγόρασα δέκα ανθρώπους”!
Πώς ημπορεί, εκείνος οπού τα στοχάζεται, να ζήση, και να ηξεύρη, ότι, χωρίς να θέλη να πωληθή ένας, τον αγοράζουν με βίαν, και μάλιστα να είναι αυτός ο ίδιος υποχρεωμένος να αγοράση άλλους, και να γίνη κακός, θέλοντας και μη θέλοντας; Οποία είναι η καλοσύνη, οπού μας ήλθεν απο την εφεύρεσιν των χρημάτων; Ίσως οπού μας ευκόλυνεν τας αμοιβαίας διαλλαγάς; (συναλλαγές) Αλλά ποία ανάγκη ήτον, δια να μας τας ευκολύνη; Και πώς εζούσαν οι άνθρωποι πριν να εφεύρουν τους χρυσούς αριθμούς; Οι Αμερικάνοι προ τεσσάρων αιώνων δεν έτρωγον ίσως, δεν ενδύοντο, δεν είχαν ίσως όλας τας αρετάς, μην έχοντες κανένα ελάττωμα; Απέθανον απο πείναν ίσως οι Λάκωνες, οπού δεν εμεταχειρίζοντο τον χρυσόν; Ή μήπως δεν ηφανίσθη όλη η Ελλάς εξ αιτίας του; Δεν τυραννείται μέχρι την σήμερον απο αυτόν; Και,τέλος πάντων, το ανθρώπινον γένος δεν ασχημώθη τόσον απο αυτόν;
Δεν πωλείται η δικαιοσύνη ίσως δια του χρυσού; Δεν αγοράζονται ίσως αι κριταί δια του χρυσού; Δεν χάνει ίσως ο πτωχός τα δίκαιά του δια της ελλείψεως του χρυσού; Διατί τάχατες, να βλέπωμεν έναν άνθρωπον να ορίζη άλλους ανθρώπους, και δέκα ανθρώπους να τρέχουν όπισθεν εις τον ένα, ωσάν να ήτον αυτοί χοίροι, και αυτός χοιροβοσκός;
Τι περισσότερον απο τους άλλους έχει αυτός, οπού τόσον αυστηρώς και υπερηφάνως κτυπά, υβρίζει και καταφρονεί τους άλλους; Διατί, διατί, ο ένας να ονομάζεται δούλος και ο άλλος κύριος; Διατί ο πλούσιος να τρώγη, να πίνη, να κοιμάται, να ξεφαντώνη, να μην κοπιάζη και να ορίζη, ο δε πτωχός να υπόκειται, να κοπιάζη, να δουλεύη πάντοτε, να κοιμάται κατά γης, να διψή και να πεινά;
Ποιά είναι η αιτία, ω άνθρωποι, παρά η εφεύρεσις του χρυσού; Ποία αναγκη μας βιάζει, λοιπόν να τον φυλάττωμεν;; Μήπως οι άνθρωποι ζώσι με μέταλλα, ή μήπως δια του χρυσού καλλιεργείται η γή; Και διατί τάχατες δεν ήθελον ημπορέσει να ζήσουν οι άνθρωποι χωρίς τον χρυσόν; Και τι ήθελε γίνει ο χρυσός, αν του έλειπεν απο όλους η υποληψις; Και διατί τοσαύτη υπόληψις εις το μέταλλον;
Δεν είναι ίσως η πρώτη και η κυρία πρόξενος τόσων φοβερών πλημμελημάτων ο χρυσός; Δεν πωλείται η τιμή ίσως δια του χρυσού; Δεν αγοράζεται ίσως η αξιότης δι’ αυτού; Δεν κλαίει, τέλος πάντων, το ανθρώπινον γένος εξ αιτίας του; Εν ενί λόγω δεν είναι πρόξενος της πολιτικής ανυποφόρου ανομοιότητος και των εξ αυτής προερχομένων μυρίων κακών; Φευ!
