Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΣ ΤΩΝ ΦΟΙΝΙΚΩΝ ΚΑΡΧΗΔΟΝΙΩΝ
Η Ιστορία έχει διαχρονικά να επιδείξει κάποιους λαούς, οι οποίοι έχουν ανεξίτηλα στιγματισθεί με το στίγμα μίας απάνθρωπης και αιμοδιψούς συμπεριφοράς, η οποία διαγράφει κάθε ανθρώπινην ιδιότητα από τους φορείς της. Ανάμεσα στους λαούς αυτούς, διακριτικήν θέσιν έχουν και οι Καρχηδόνιοι, οι άποικοι των Σημιτοφοινίκων.
Οι Καρχηδόνιοι είχαν ενεργά συμμετέξει στο σχέδιον του Ξέρξου, διά την κατάληψιν της Ευρώπης, αναλαμβάνοντας αυτοί το θέρος του – 480 να υποτάξουν τον δεύτερο βραχίονα του Μεσογειακού Ελληνισμού, την Μεγάλην Ελλάδα, ενώ οι Πέρσες θα κατελάμβαναν τον κύριον κορμόν της Ελλάδος.
Η προσπάθειά τους αυτή προσέκρουσε στο αγωνιστικόν φρόνημα των Ελλήνων και το πολυπληθές εκστρατευτικόν τους σώμα, έπαθε αυτό το οποίον του άξιζε, στην Ιμέρα της Σικελίας, από τις Ελληνικές δυνάμεις του Γέλωνος, την ίδιαν μάλιστα ημέραν κατά την οποίαν ο στόλος του Ξέρξου κατεστρέφετο από τις Ελληνικές τριήρεις στην Σαλαμίνα. Στην μάχην της Ιμέρας είχε σκοτωθεί τότε και ο ίδιος ο στρατηγός των Καρχηδονίων Αμίλκας.
Εβδομήντα ένα χρόνια αργότερον, το – 409, οι Καρχηδόνιοι επιχειρούν ξανά την κατάληψιν της Σικελίας. Με αρχηγόν τον Αννίβαν Α΄, υιόν του Γίσκωνος και με εκστρατευτικήν δύναμιν περισσοτέρων των 200.000 πεζών και 4.000 ιππέων, Καρχηδονίων και μισθοφόρων, και με πολλές πολιορκητικές μηχανές, εκστρατεύουν με στόλον 60 πολεμικών και 1.500 μεταγωγικών πλοίων και αποβιβάζονται στο ακρωτήριον Λιλύβαιον της δυτικής Σικελίας. Αφορμήν έλαβαν από την διαμάχην μεταξύ των Σελινουντίων και των Αιγεστέων, οι δεύτεροι εκ των οποίων τους είχαν καλέσει σε βοήθειαν.
Εκείνην την εποχήν η Σικελία είχε βρεθεί σε μεγάλην αναταραχήν, λόγω της εμπλοκής της στην διαμάχην του Πελοποννησιακού πολέμου και της άδοξης εκστρατείας των Αθηναίων στις Συρακούσες.
Οι Σελινούντιοι, ζήτησαν βοήθειαν από τις Συρακούσες, τον Ακράγαντα και την Γέλα και αντέστησαν με θάρρος στην πολιορκία των Καρχηδονίων. Η βοήθεια όμως από τις άλλες Ελληνικές πόλεις άργησε πολύ να συγκεντρωθεί και έτσι, μετά από εννέα ημερών πολιορκία, οι Καρχηδόνιοι κατάφεραν να ανοίξουν ρήγμα στα τείχη του Σελινούντος και να εισέλθουν στην πόλιν. Οι υπερασπιστές της πόλεως αντέστησαν τότε ηρωικά και μέσα στους δρόμους της πόλεως, βοηθούμενοι ακόμη και από τα γυναικόπαιδα, τα οποία από τις στέγες των σπιτιών, επετούσαν πέτρες και κεράμους στους εχθρούς. Οι Καρχηδόνιοι όμως έριχναν νέες δυνάμεις στις οδομαχίες και εν τέλει οι εναπομείναντες Έλληνες οπλίτες συνεκεντρώθησαν στην αγοράν, όπου έπεσαν όλοι μαχόμενοι.
Αφού οι Καρχηδόνιοι κατέλαβον τον Σελινούντα, με την προτροπήν του αρχηγού τους Αννίβα Α΄, προέβησαν σε άγρια σφαγή και σε απερίγραπτες ωμότητες, εις βάρος όσων κατοίκων δεν είχαν σκοτωθεί στην μάχην.
Ας δούμε όμως πως περιγράφει ο ιστορικός μας Διόδωρος ο Σικελιώτης την άνευ προηγουμένου βαρβαρότητα των Σημιτοφοινίκων:
«….Οι δέ βάρβαροι σκεδασθέντες καθ’ όλην τήν πόλιν, τήν μέν εν ταίς οικίαις ευδαιμονίαν συνήρπασαν, τών δ’ εις τάς οδούς βιαζομένων ου διακρίνοντες ούτε φύσιν, ούθ’ ηλικίαν, αλλ’ ομοίως παίδας νηπίους, γυναίκας, πρεσβύτας εφόνευον, ουδεμίαν συμπάθειαν λαμβάνοντες. Ηκρωτηρίαζον δέ καί τούς νεκρούς κατά το πάτριον έθος, καί τινές μέν χείρας αθρόας περιέφερον τοίς σώμασι, τινές δέ κεφαλάς επί τών γαίσων καί τών σαυνίων αναπείροντες έφερον. Όσας δέ τών γυναικών μετά τέκνων εις τούς ναούς συμπεφευγυίας κατελάμβανον, παρεκελεύοντο μή φονεύειν, καί ταύταις μόναις πίστιν έδοσαν. Τούτο δ’ έπραξαν ου τούς ακληρούντας ελεούντες, αλλ’ ευλαβούμενοι, μήποτε τήν σωτηρίαν αι γυναίκες απογνούσαι κατακαύσωσι τούς ναούς, καί μή δυνηθώσι συλήσαι τήν εν αυτοίς καθιερωμένην πολυτέλειαν. Τοσούτο γάρ ωμότητι διέφερον οι βάρβαροι τών άλλων, ώστε τών λοιπών ένεκα τού μηδέν ασεβείν εις το δαιμόνιον διασωζόντων τους εις τά ιερά καταπεφευγόντας, Καρχηδόνιοι τουναντίον απέσχοντο τών πολεμίων, όως τούς τών θεών ναούς συλήσειαν. Ήδη δέ νυκτός ούσης η μέν πόλις διήρπαστο, των δ’ οικιών αι μέν κατεκαύθησαν, αι δέ κατεσκάφησαν, πάς δ’ ήν τόπος αίματος καί νεκρών πλήρης. Εξακισχίλια μέν πρός τοίς μυρίοις ευρέρη σώματα πεπτωκότα, καί χωρίς αιχμάλωτα συνήχθη πλείω τών πεντακισχιλίων….»
«…Και οι βάρβαροι εσκόρπισαν σε όλην την πόλιν, και ελεηλάτησαν ό,τι πολύτιμο ευρήκαν στα σπίτια, ενώ τους ανθρώπους τους οποίους εύρισκαν μέσα, τους έκαιγαν μαζί με τα σπίτια και τους άλλους όσους εμάχοντο στους δρόμους, χωρίς διάκρισιν φύλου και ηλικίας, ανήλικα παιδιά, γυναίκες, γέρους, τους σκότωσαν όλους χωρίς έλεος.
Ακόμη ακρωτηρίαζαν τους νεκρούς κατά την συνηθειάν τους και μερικοί εκρεμούσαν στην μέσην τους αρμάθες από χέρια, ενώ άλλοι εκάρφωναν τα κεφάλια στα ακόντια και τα δόρατα και τα περιέφεραν. Και όσες γυναίκες με τα παιδιά τους εύρισκαν στους ναούς, όπου είχαν καταφύγει διά να σωθούν, καλούσαν τους συντρόφους τους να μην τις σκοτώνουν. Και μόνον σ’ αυτές χάρισαν την ζωήν. Όμως αυτό δεν το έκαναν από οίκτο προς τις δυστυχισμένες αυτές υπάρξεις, αλλά διότι εφοβούντο μήπως οι γυναίκες στην απόγνωσίν τους κάψουν τους ναούς και δεν μπορέσουν αυτοί να συλήσουν τον μέγα πλούτον των αφιερωμάτων, τα οποία υπήρχαν εκεί μέσα.
Και τόσον διέφεραν στην ωμότητα οι βάρβαροι από όλους τους άλλους, ώστε ενώ οι άλλοι σέβονται αυτούς οι οποίοι καταφεύγουν στους ναούς, διά να μην ασεβήσουν προς τον θεόν, οι Καρχηδόνιοι αντίθετα δεν πείραζαν τους εχθρούς, διά να μπορέσουν να συλήσουν τους ναούς.
Κατά την νύχτα η πόλις ελεηλατήθη και τα σπίτια άλλα επυρπολήθηκαν και άλλα ισοπεδώθηκαν, και όλον το έδαφος της πόλεως ήταν γεμάτο αίματα και νεκρούς. Βρέθηκαν περίπου δεκαέξι χιλιάδες σκοτωμένοι, ξέχωρα από τους αιχμάλωτους, οι οποίοι ξεπερνούσαν τις πέντε χιλιάδες….»
(Διοδώρου Σικελιώτου: Ιστορική Βιβλιοθήκη, Βιβλίον 13ον, κεφ.57, 2~6)
5/5/2014
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΡΟΣΟΣ
(ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ)
Ο Ναός Ε (Ήρας) στον Σελινούντα