Το μυστικό της Μ. Παρασκευής

Ποιος ο χρόνος σταύρωσης και η αιτία θανάτου του Ιησού;

Για τον χρόνο που ελήφθη η απόφαση της εκτέλεσής του διαβάζουμε: «ήταν δε Παρασκευή του Πάσχα και η ώρα περίπου έκτη. Λέγει δε ο Πιλάτος στους Ιουδαίους: Να ο βασιλιάς σας. Τότε εκείνοι άρχισαν να φωνάζουν: Άρον άρον σταύρωσον αυτόν… Τότε ο Πιλάτος παρέδωσε τον Ιησού να σταυρωθεί» Ιωάνν.19.14-16.
Για το χρόνο θανάτου πάνω στον σταυρό, διαβάζουμε ότι: «περί δε την ενάτην ώραν ανεβόησεν ο Ιησούς λέγων: Ηλι, ηλι λεμα σαβαχθανι. Τινές δε των εκεί εστηκότων (παρισταμένων) έλεγον, τον Ηλία φωνάζει και ευθέως τις (κάποιος) εξ αυτών, (των παρευρισκομένων συγγενών και φίλων του Ιησού) λαβών τον σπόγγον και γεμίσας αυτόν (“όξος”) περιθέσας (τον σπόγγον) εις κάλαμον επότιζεν αυτόν. Ο δε Ιησούς… (αμέσως μετά το πότισμα του Ιησού με σπόγγο όξους, περί την ενάτην ώραν,) αφήκε το πνεύμα»Ματθ. 27.45-50.

Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι στην αρχαιότητα: «οι σπόγγοι αυτοί (spongia somnifera) διεποτίζοντο με ναρκωτικές ουσίες, μανδραγόρου, οπίου, υοσκύαμου, κωνίου κλπ. και μετά εξηραίνοντο. Το ναρκωτικό αυτό παρασκεύασμα (confectiosoporis όπως απεκαλείτο) προ της ναρκώσεως ενεβαπτίζετο εντός ύδατος και προσεφέρετο προς εισπνοήν εις τους μέλλοντας να εγχειρηθώσιν. Συνήθως η νάρκωση επήρχετο όχι όπως πίστευαν δια της απλής εισπνοής, αλλά δια της καταπόσεως ποσότητος του καταρρέοντος υγρού εκ του βρεγμένου σπόγγου στην μύτη του εγχειριζόμενου. Μετά την εγχείρηση χορηγούσαν αναληπτικά και όξος προς όσφρησιν, ώστε να αποτραπεί ο ύπνος στον οποίον οι εγχειριζόμενοι εβυθίζοντο για μέρες μετά την εγχείρηση»! Αριστοτέλης Κούζης καθηγητής της Ιστορίας της ιατρικής, στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Από άρθρο του στηνεγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στο λήμμα Νάρκωση!

Οι περισσότεροι πιστοί, νομίζουν επίσης ότι η σταύρωση του Ιησού κράτησε ατελείωτες ώρες ίσως και μέρες! Αγνοούν ότι η συγκεκριμένη σταύρωση είναι η συντομότερη όλων των εποχών, με τον Ιησού να σημειώνει το σκανδαλώδες ρεκόρ σύντομης παραμονής στον σταυρό!

Αν τα εκατομμύρια των πιστών δεν ζούσαν σε καθεστώς απόλυτης κατήχησης, θα κατάλαβαν αμέσως, ότι αυτή η προκλητική (το πολύ δίωρη) παραμονή του Ιησού στο σταυρό, από μονή της στοιχειοθετεί την πλέον αντικειμενική αφορμή σφοδρής αμφισβήτησης κάθε αυθεντικότητας της συγκεκριμένης “ανάστασης”. Μάλιστα οι υποψίες εκτινάσσονται κυριολεκτικά στα ύψη, αν στην όλη εικόνα προσθέσουμε την απολύτως ύποπτη χρήση αναισθητικού (ναρκωτικού-καρωτικού) “όξους”, που κατά την σαφή ομολογία της αφήγησης, (Ιωανν.19.30) προηγείται ακριβώς πριν από τον ολοφάνερα εικονικό θάνατο του Ιησού.

Κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη λοιπόν (που ήταν και ο μονός αυτόπτης μάρτυρας) απ’ την εξαγγελία της σταυρικής απόφασης του Πιλάτου (στο Πραιτόριο), μέχρι τον θάνατο του Ιησού στο σταυρό, μεσολαβούν μονό τρις ώρες. Απ’ το τρίωρο αυτό πρέπει να αφαιρέσετε τον χρόνο της όποιας κακοποίησής του, τον χρόνο που φορτωμένος τον σταυρό περπάτησε μέχρι τον Γολγοθά καθώς και τις προετοιμασίες της σταύρωσης. Μετά απ’ αυτά μένει σε σας να αποφασίσετε πόσος είναι ο υπολειπόμενος χρόνος παραμονής του Ιησού επί του σταυρού. Άρα όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Μ. Καλόπουλος στο βιβλίο του «Το θέατρο της σωτηρίας»: «ευρισκόμενος ο Ιησούς μόνο μία με δυο ώρες στον σταυρό, πως και από τι θα μπορούσε να πεθάνει; Ασφαλώς η απάντηση είναι πλέον ολοφάνερη: Ο Ιησούς δεν πέθανε, αλλά ναρκώθηκε από το καρωτικό όξος* που εντέχνως του προσέφεραν με σπόγγο προσαρμοσμένο σε καλάμι οι δικοί του άνθρωποι λίγο πριν ο Ιησούς αναφωνήσει «τετέλεσται».

*Στην περιοχή της Ιουδαίας ήταν πασίγνωστο ένα φυτό, το λεγόμενο Papaver somniferum ή αλλιώς το γνωστό μας όπιο. Κεντρική ουσία του φυτού είναι η μορφίνη, η οποία χρησιμοποιείτο από τους ιατρούς θεραπευτές πριν από τις επεμβάσεις στους ασθενείς τους από την προ Χριστού εποχή. Οι ιδιότητες του φυτού σαν παυσίπονο και ναρκωτικό ήταν γνωστές. Επίσης ήταν γνωστό ότι σε συνδυασμό με άλλη ουσία, προφανώς με μανδραγόρα έχει σαν αποτέλεσμα την άμεση λιποθυμία και την πτώση των παλμών της καρδιάς για ένα μικρό χρονικό διάστημα, σε ελάχιστο επίπεδο χωρίς να την ασθενεί, αλλά τουναντίον να την ενισχύει. Εκτός από όλα αυτά μειώνεται η αναπνοή στο ελάχιστο και το σώμα χαλαρώνει πλήρως. Καταλαβαίνετε λοιπόν, γιατί μετά το “τετέλεσθαι”; τον κεντάει ο Λογγίνος; Το τέλειο πιστοποιητικό θανάτου ενός ζωντανού ανθρώπου, ο οποίος είναι απλά και μόνο τραυματισμένος ναρκωμένος και αναίσθητος.

Γιατί δεν έσπασαν τα σκέλη του Ιησού; Διαβάζουμε: «οι στρατιώτες ήρθαν και έσπασαν τα σκέλη του πρώτου, έπειτα του άλλου (των δύο παρακείμενων ληστών) που είχαν σταυρωθεί μαζί με τον Ιησού. Όταν όμως ήρθαν στον Ιησού, δεν του έσπασαν τα σκέλη, διότι τον βρήκαν ήδη νεκρό» (Β.Β.) Ιωάνν.19.31-33.
Διαπιστώνεται λοιπόν ότιοι δύο παρακείμενοι ληστές ΖΟΥΝ για αυτό και τους (θανατώνουν με ανασκολοπισμό) ή όπως λέει το κείμενο τους έσπασαν τα μέλη!!!

Ο Ιησούς όμως, για ποιο λόγο και από τι είναι νεκρός; Ποιά μπορούσε να είναι η δική του αιτία θανάτου; Υπάρχει επιτέλους κάποιος σοβαρός ιατροδικαστής, να μας δώσει μια ικανοποιητική απάντηση, για την πραγματική αιτία του υπερ-διάσημου αυτού θανάτου;

Βεβαία δεν αγνοούμε την μοναδική απάντηση που αποπειράθηκαν στη συγκεκριμένη ερώτηση, και που θέλει τον Ιησού να εκπνέει επί του σταυρού: «Από τις κακουχίες του μαστιγώματος». Όμως η μοναδική αυτή απάντηση στο καυτό αυτό ερώτημα, δικαιολογημένα θύται ανεπαρκής, υπερβολική και εντελώς ατυχής, μια και δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται ούτε στις στοιχειώδεις αντικειμενικές συνθήκες ενός σταυρικού θανάτου. Ας το δούμε αναλυτικότερα.

Ήταν το μαστίγωμα θανατηφόρο;
Βασικό επιχείρημα εναντίον αυτής της υπόθεσης παραμένει η ιδία η βεβαιωμένη πρόθεση των Ρωμαίων, που ήθελαν ο σταυρικός θάνατος να αποτελεί ένα μακροχρόνιο μαρτύριο για αποτροπή, παραδειγματισμό και εκφοβισμό.

Συμφωνά με όσα γνωρίζουμε λοιπόν, πριν από την σταύρωση, ο κάθε κατάδικος έπρεπε να μαστιγωθεί βάση δικαίου με 39 κτυπήματα μαστιγίου (από ιερέα), 1/3 εκ των οποίων στο στήθος (ή έμπροσθεν) και τα υπόλοιπα στην πλάτη. Το μαστίγωμα δεν θα μπορούσε να είναι εξοντωτικό, καθώς η έκθεση του κατάδικου σε κοινή θέα, προς μακροχρόνιο παραδειγματισμό, σωφρονισμό και εκφοβισμό ήταν η βασική αιτία επιλογής της σταύρωσης. Η σταυρική τιμωρία δεν έχει στόχο την άμεση τιμωρία του καταδικασμένου (δηλαδή τον απλό θάνατο του εγκληματία) αλλά τον μακροχρόνιο βασανισμό του, προς παραδειγματισμό και εκφοβισμό των υπολοίπων. Qyintilian 35-95 μ.X. Decl 274.

Επιπλέον τον ίδιο σκεπτικισμό αναδεικνύουν και οι παρακάτω ερωτήσεις:

Δεν υπέστησαν το ίδιο μαστίγωμα και οι δύο παρακείμενοι ληστές; Αυτοί γιατί δεν υπέκυψαν… αλλά ακμαιότατοι συνομιλούν μέχρι τελευταία στιγμή με τον Ιησού;

Αν ήταν ετοιμοθάνατοι, λόγω βαθύτατων τραυματισμών από το ίδιο θανατηφόρο μαστίγωμα, πως κουβάλησαν τον σταυρό τους μέχρι τον τόπο της τελικής εκτέλεσης τους; Αν το μαστίγωμα δεν άφηνε μονό μώλωπες, αλλά δημιουργούσε βαθιά θανατηφόρα τραύματα, δεν έπρεπε τα θύματα να αιμορραγούν ακατάσχετα; Γιατί κανένας ευαγγελιστής, και ιδιαιτέρα ο αυτόπτης Ιωάννης, δεν αναφέρει το παραμικρό σ’ αυτή την κατεύθυνση;

Ολόκληρο το άρθρο του Ν. Σάμιου ΕΔΩ